Ντρέπομαι για τους γονείς μου: “Τους γκέι τους θέλουν νεκρούς, τους ξένους πνιγμένους και τις γυναίκες να πλένουν πιάτα”

Διαβάστε την εμπειρία του αναγνώστη:

Πίστευα ότι ήμουν δυνατός και ότι είχα το σθένος να αντιμετωπίσω κάθε εμπόδιο και δυσκολία που βρίσκω μπροστά μου, αλλά μάλλον έκανα λάθος. Είμαι γκέι, σχεδόν ανοιχτά γκέι, καθώς γνωρίζουν όλοι οι φίλοι μου για εμένα και κάποια μέλη της οικογένειάς μου.

Τα υπόλοιπα συμπεριλαμβανομένου και του πατέρα μου είναι ακραία ομοφοβικοί και ρατσιστές απέναντι σε οτιδήποτε διαφορετικό. Κάθε φορά που καθόμαστε να φάμε ή τυχαίνει να είμαι μαζί τους όσο βλέπουν τηλεόραση, αυτά που ακούω μπορεί να με τρελάνουν. Τους γκέι τους θέλουν νεκρούς, τους ξένους πνιγμένους και τις γυναίκες στο σπίτι να πλένουν πιάτα.

Είναι τρομακτικό να τα ακούς αυτά στις μέρες μας και ακόμη χειρότερο, αυτοί που τα λένε να έχουν το ίδιο αίμα με εσένα. Νιώθω συνένοχος με τη σιωπή μου, αλλά φοβάμαι να αντιδράσω. Δυστυχώς τα χρήματα που βγάζω δεν αρκούν για να φύγω από το πατρικό μου, οπότε νιώθω εγκλωβισμένος στο ίδιο μου το σπίτι, στην ίδια μου τη χώρα.

Ο πατέρας μου νομίζει πως οι γκέι είναι ό,τι πιο απεχθές και βρόμικο κυκλοφορεί ανάμεσά μας, οπότε κάθε συζήτηση καταλήγει πολύ άσχημα. Η μητέρα μου που ξέρει, νιώθω πως κάθε φορά που ανοίγεται μια τέτοια συζήτηση θέλει να πεθάνει εκείνη τη στιγμή από φόβο και τύψεις, κι εγώ; Εγώ υπομένω αυτό το μαρτύριο ελπίζοντας για το καλύτερο.

Η γνώμη του ειδικού:

Είναι όντως απαίσιο αυτό που βιώνεις και διαφωνώ πως δεν είσαι δυνατός και δεν έχεις σθένος. Δύναμη δεν είναι μόνο να βγαίνω μπροστά, να φωνάζω και να διεκδικώ. Και η υπομονή και η ανοχή θέλουν δύναμη.

Ίσως μεγαλύτερη δύναμη από τα υπόλοιπα γιατί εκεί βιώνεις καταπίεση, χάνεις τον εαυτό σου, χάνεις τη φωνή σου και μέσα σε όλο αυτό το χάος προσπαθείς να κρατήσεις τις ισορροπίες μέσα σου.

Το ότι εξακολουθούμε να συζητάμε για τέτοιες πεπαλαιωμένες αντιλήψεις ακόμη και σήμερα δείχνει ξεκάθαρα πόσο πίσω είμαστε και πόση δουλειά χρειάζεται να γίνει ακόμη για το πιο βασικό, την αποδοχή.

Η περίπτωσή σου τώρα είναι ιδιαίτερη, αλλά όχι μοναδική, αντίθετα, θεωρώ πως πολλοί νέοι αυτήν τη στιγμή βιώνουν κάτι αντίστοιχο. Οφείλετε όμως, στον εαυτό σας να ξεφύγετε από όλο αυτό όσο δύσκολο και αν είναι.

Αν νιώθεις πως δεν αντέχεις άλλο και πως δεν υπάρχει έδαφος συζήτησης και κατανόησης στο σπίτι, ψάξε τρόπους να φύγεις. Είτε είναι μία δεύτερη δουλειά, είτε ένας συγκάτοικος, είτε ακόμη και μια άλλη χώρα.

Ξέρω, μπορεί να ακούγεται ακραίο αλλά σε τέτοιες περιπτώσεις πιστεύω ακράδαντα πως το «φύγε για να γλυτώσεις» αποτελεί την πιο χρήσιμη και αποδοτική συμβουλή.