Είναι αληθινό φαινόμενο προς μελέτη αυτής της νέας κινηματογραφικής εποχής που ζούμε ο τρόπος που μια ταινία καταφέρνει και αποκτά φήμη μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα: ανεβαίνει σε κάποια πλατφόρμα μαζί με άπειρο υλικό, άπειρος κόσμος την βλέπει μαζί με το υπόλοιπο άπειρο υλικό και μέσα από ένα διαδικτυακό «στόμα με στόμα» γίνεται μια ταινία «που πρέπει να δεις». Κάτι αντίστοιχο ισχύει και για το νέο δράμα που ανέβηκε στο Netflix και έχει κάνει ήδη πάταγο (για κάποιο λόγο που δεν έχει καταλάβει κανείς ακόμα).
Πολλοί το συνέκριναν με τις «50 Αποχρώσεις του Γκρι» και υπό μια έννοια αυτή δεν είναι μια παντελώς άτοπη σύγκριση: το «No Limit» («Sous Emprise» στα γαλλικά και «Υπό την επήρρεια» στα ελληνικά) έχει μια εσάνς από αυτή τη σειρά ταινιών με δεδομένο πως οι ερωτικές του σκηνές, προκλητικές σε βαθμό που στα mainstream φιλμ δεν συνηθίζεται, είναι αρκετές για να προσελκύσουν κοινό και να του δώσουν φήμη: μάλλον αυτό το χαρακτηριστικό δεν είναι ανεξάρτητο από το ότι η εν λόγω ταινία είναι ήδη στην πρώτη θέση των προτιμήσεων των θεατών του Netflix.
Πρόκειται για ένα συνδυασμό αθλητικής ταινίας, δράματος και ρομάντζου με πρωταγωνιστές την Καμίλ Ρόοτ και τον Σοφιάν Ζερμανί, οι οποίοι υποδύονται τους δυο καλύτερους δύτες ελεύθερης κατάδυσης που έζησαν ποτέ, δυο αληθινών θρύλων στον τομέα τους, οι οποίοι έζησαν μια υπερβολικά τοξική αλλά και πέρα για πέρα παθιασμένη σχέση, ενώ παράλληλα κατέρριπταν παγκόσμια ρεκόρ στο άθλημα. Αν και τα ονόματα είναι αλλαγμένα, η ταινία είναι χαλαρά βασισμένη στη ζωή της Οντρέι Μεστρ, της θρυλικής δύτριας που πέθανε στον βυθό της θάλασσας το 2002.
Καθώς η ιστορία συνεχίζεται, ο Πασκάλ έχει μια ιατρική περιπέτεια που τον αναγκάζει να αποσυρθεί από τις καταδύσεις. Έτσι, αποφασίζει να γίνει ο μέντορας της Ρόξι και εκτός από εραστής να μετουσιωθεί και σε καθοδηγητή της. Τελικά, μια άρρωστη, τοξική, σχεδόν ανταγωνιστική σχέση προκύπτει ανάμεσα στο πάλαι ποτέ ερωτευμένο ζευγάρι. Ο Πασκάλ χειραγωγεί συναισθηματικά την μαθήτρια και ερωμένη του και αυτό έχει κακές επιπτώσεις στην ζωή και των δυο.
Η ταινία στο πρώτο της μισό παραφορτώνει τον θεατή με πληροφορίες με αποτέλεσμα να μαθαίνουμε τους πρωταγωνιστές επιφανειακά και να αδυνατούμε να συνδεθούμε ή να ταυτιστούμε μαζί τους επί της ουσίας. Το σενάριο είναι ασύνδετο, υπάρχουν σκηνές δίχως λογική και γενικά η μεν πρόθεση καλή το δε αποτέλεσμα από μέτριο έως κακό. Εν ολίγοις αν έχετε δυο ώρες και δεν ξέρετε πώς να τις ξοδέψετε δείτε την. Σε διαφορετική περίπτωση θα κλαίτε την ώρα και τη στιγμή που την ξεκινήσατε. Η επιλογή δική σας…
