Πόσες ταινίες έχουμε δει όταν ήμασταν πιτσιρίκια και ενώ έμειναν εντυπωμένες στο μυαλό μας δεν μπορούμε καν να θυμηθούμε ποιο ήταν το φινάλε τους;
Τις είδαμε στο σινεμά με τους δικούς μας ή μια Κυριακή μεσημέρι στην τηλεόραση ή σε βίντεο ένα βράδυ με φίλους, δε λένε να φύγουν από τις αναμνήσεις μας, έμειναν εκεί και τις καθόρισαν, αλλά για ένα αδιευκρίνιστο λόγο δεν θυμόμαστε με τίποτα το τέλος τους.
Η επιστήμη δεν έχει καταλήξει ακόμα γιατί συμβαίνει αυτό, αλλά το μόνο σίγουρο είναι πως το… ανεξήγητο «φαινόμενο» υπάρχει. Και αυτές είναι 2 χαρακτηριστικές ταινίες στις οποίες έχει παρατηρηθεί:
Ο Μονομάχος
Η ταινία του Ρίντλεϊ Σκοτ που εκτόξευσε την καριέρα του Ράσελ Κρόου έμεινε για πάντα στο μυαλό όλων των θεατών σαν ένα έπος με απίστευτα εντυπωσιακές σκηνές, πολύ ωραιό ξύλο, μουσικάρα, ερμηνειάρες και συναίσθημα.
Διάολε, ακόμα και σήμερα βάζουμε καμιά φορά στο Youtube σκηνές από τον «Μονομάχο» και γουστάρουμε. Όμως είναι μπόλικοι εκείνοι -ένα μικρό γκάλοπ το επιβεβαιώνει- που δεν θυμούνται καν το τέλος της. Ελάχιστοι θυμούνται πως ο Μονομάχος σκοτώνεται στο τέλος εξαιτίας ενός ύπουλου χτυπήματος, ελάχιστοι θυμούνται πως το τέλος είναι ουσιαστικά γκρίζο.
Στάσου πλάι μου
Μας στιγμάτισε όλους όταν ήμασταν πιτσιρικάδες. Εμπνευσμένη από το «The Body» του Στίβεν Κινγκ, την ταινιάρα αυτή την συνδέσαμε με μεσημεριάτικες προβολές στην τηλεόραση διότι ήταν φτιαγμένη για να απευθύνεται ευθέως στην παιδική ψυχοσύνθεση και ως εκ τούτου έπρεπε να παίζει σε ώρες που μπορούσαμε να δούμε τηλεόραση.
Η παρέα των αγοριών που ξεκίνησε ένα θαρραλέο ταξίδι στο δάσος για να βρει το πτώμα ενός παιδιού που είχε εξαφανιστεί μίλησε στις καρδιές μας για πάντα αλλά τελικά, πως τελείωσε το ταξίδι της;
Ελάχιστοι θυμούνται την κατάληξη, όπως άλλωστε συμβαίνει συνήθως με τα ταξίδια που σε καθορίζουν. Χαμηλόφωνο όπως και η ίδια η ταινία, το τέλος απλά δείχνει τα παιδιά, αφού όντως έχουν δει το πτώμα του συνομηλίκου τους, να παίρνουν το δρόμο της επιστροφής φανερά επηρεασμένα και πολύ πιο δεμένα μεταξύ τους…
