Οι ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης καλούνται κατά την έκτακτη Σύνοδο Κορυφής που θα πραγματοποιήσουν στις 24 και 25 Σεπτεμβρίου, να συζητήσουν και να λάβουν αποφάσεις για δύο φλέγοντα ζητήματα που επηρεάζουν την Ευρώπη αυτή την περίοδο· να αντιμετωπίσουν τις τουρκικές προκλήσεις στην ανατολική Μεσόγειο και την πολιτική κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στη Λευκορωσία.
Και στις δύο περιπτώσεις η Ευρώπη διαβλέπει παραβιάσεις. Στη μεν περίπτωση της Τουρκίας, η Άγκυρα παραβιάζει την κυριαρχία και τα κυριαρχικά δικαιώματα της Κυπριακής Δημοκρατίας και της Ελλάδας και δημιουργεί συνθήκες πρόκλησης θερμού επεισοδίου. Στη δε περίπτωση της Λευκορωσίας, η ηγεσία της χώρας παραβιάζει τις αρχές της δημοκρατίας, τις πολιτικές ελευθερίες και τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Φαινομενικά η Τουρκία και η Λευκορωσία είναι δύο πολύ διαφορετικές χώρες. Η Λευκορωσία είναι μια μικρή χώρα, με πληθυσμό λίγο περισσότερο από εννέα εκατομμύρια, ενώ η Τουρκία μία τεράστια χώρα, που αριθμεί περισσότερα από 83 εκατομμύρια. Η Τουρκία είναι απόγονος της οθωμανικής αυτοκρατορίας με νέο-οθωμανικές και ηγεμονικές βλέψεις, η Λευκορωσία είναι απόγονος της Σοβιετικής Ένωσης, καθηλωμένη στη σφαίρα επιρροής της Ρωσίας. Και οι δύο χώρες, ωστόσο, έχουν ηγέτες που χαρακτηρίζονται από τη Δύση ως δικτάτορες.
Ο Ταγίπ Ερντογάν δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Χρόνο με τον χρόνο αυξάνει τον αυταρχισμό του, διοικώντας την χώρα του με φυλακίσεις, εκδιώξεις και πρόκληση εξωτερικών και εσωτερικών κρίσεων, ενώ αλλάζει το Σύνταγμα για να μπορεί να παραμένει στην εξουσία. Ο Αλεξάντερ Λουκασένκο μας είναι λιγότερο γνωστός. Συχνά χαρακτηρίζεται ως «ο τελευταίος δικτάτορας της Ευρώπης», έχοντας εκλεγεί για πρώτη φορά το 1994, όταν και μεταφέρθηκαν οι εξουσίες από τον Πρωθυπουργό στον Πρόεδρο στην μετασοβιετική εποχή και τώρα παραμένει εκεί χρησιμοποιώντας φυλακίσεις, εκδιώξεις και καταπάτηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Δύο άντρες με μουστάκι και αυξανόμενο αυταρχισμό διοικούν δύο χώρες στην αυλή της Ευρώπης με την καταπάτηση κάθε αρχής και αξίας που χαρακτηρίζει το ευρωπαϊκό πνεύμα.
Η Κύπρος και η Ελλάδα είναι τα δύο κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης που επηρεάζονται περισσότερο από τη δράση της Τουρκίας, μιας και αυτές είναι που απειλεί με δημογραφική αλλοίωση μέσω της μεθοδευμένης διοχέτευσης μεταναστών και εποφθαλμιά τις δικές τους θάλασσες και τον δικό τους φυσικό πλούτο. Και μπορεί να μην απειλούνται άμεσα, όπως στην περίπτωση των μεσογειακών χωρών, όμως ευρωπαϊκά κράτη όπως η Πολωνία, η Λιθουανία και η Λετονία επηρεάζονται από την κατάσταση στη Λευκορωσία, λόγω των ιστορικών σχέσεων που έχουν μαζί της.
Αντεπίθεση με γυναικεία αλληλεγγύη
Στην Κύπρο είμαστε θύματα της τουρκικής επιθετικότητας εδώ και δεκαετίες και γνωρίζουμε αρκετά καλά τι επικρατεί στην χώρα. Αυτά που συμβαίνουν στη Λευκορωσία, όμως, σπάνια αποτελούν αντικείμενο πολιτικής συζήτησης. Το Μίνσκ βιώνει μία τεράστια κρίση, με χιλιάδες πολίτες να ξεχύνονται στους δρόμους και την Κυβέρνηση να καταστέλλει τα αιτήματά τους με βία και φυλακίσεις.
Η κατάσταση στη χώρα, όμως, δεν κατέστη προβληματική τον τελευταίο ένα μήνα. Όπως εξηγεί το BBC, ο Αλεξάντερ Λουκοσένκο αναδείχθηκε στην εξουσία το 1994, μέσα από το χάος που προκάλεσε η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης. «Περιγράφεται συχνά ως ο τελευταίος δικτάτορας της Ευρώπης και προσπάθησε να διατηρήσει στοιχεία του σοβιετικού κουμμουνισμού. Η βιομηχανία έχει παραμείνει σε μεγάλο βαθμό υπό τον έλεγχο του κράτους και τα βασικά ΜΜΕ είναι πιστά στην Κυβέρνηση. Η πανίσχυρη μυστική Αστυνομία, συνεχίζει να ονομάζεται KGB…».
Ο ίδιος ο Λουκασένκο, όπως και ο Ερντογάν, παρουσιάζει τον εαυτό του ως σκληρό εθνικιστή, που προστατεύει την πατρίδα του από επικίνδυνες ξένες επιρροές και ως εγγυητή της σταθερότητας. «Αυτά τα στοιχεία του παρείχαν μέχρι τώρα μία σταθερή βάση υποστηρικτών, παρόλο που ποτέ δεν κρίθηκαν ελεύθερες και δίκαιες οι εκλογές που έγιναν ενόσω βρίσκεται στην εξουσία», σημειώνει το δίκτυο.
Ακόμη και στο θέμα του κορωνοϊού ο Λουκασένκο έχει αντιδράσει ακολουθώντας το ίδιο ανεύθυνο μοτίβο άλλων αυταρχικών ηγετών, προτείνοντας ότι μπορεί να καταπολεμηθεί με βότκα, σάουνα και σκληρή δουλειά.
Οι εκλογές που πραγματοποιήθηκαν τον Αύγουστο ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Ο Πρόεδρος της χώρας φρόντισε να εξαφανίσει από τον πολιτικό χάρτη τους πολιτικούς του αντιπάλους, αφού τους απέρριψε με διάφορα τεχνάσματα η Εκλογική Επιτροπή, με τον Σεργκέι Τιχανόβσκι και τον Βίκτωρ Μπαμπάρικα να καταλήγουν στη φυλακή και τον Βαλέρι Τσεπκάλο να φεύγει για τη Ρωσία. Λογάριαζε, όμως, χωρίς τη γυναικεία αλληλεγγύη.
Μετά την πολιτική στοχοποίηση του συζύγου της, η Σβετλάνα Τιχανόβσκαγια αποφάσισε να υψώσει ανάστημα και μέσα σε μια μέρα μετατράπηκε από δασκάλα Αγγλικών σε μία πολιτικό χωρίς βιογραφικό που θα μπορούσε να αποκλείσει με τεχνάσματα ο Λουκασένκο, διεκδικώντας τις προεδρικές εκλογές. Και δεν το έκανε μόνη της. Μαζί με την σύζυγο του Τσεπκάλο Βερόνικα και την εκπρόσωπο του Μπαρμπάρικα, Μαρία Κολεσνίκοβα, έστησαν μία πολιτική πλατφόρμα με όνομα «Γυναικεία Αλληλεγγύη», προωθώντας την υποψηφιότητά της. Και κατάφεραν να συγκεντρώσουν από τις πρώτες κιόλας εκδηλώσεις την υποστήριξη χιλιάδων Λευκορώσων που ήθελαν αλλαγή στην πολιτική κατάσταση του τόπου.
Με βάση τα αποτελέσματα που ανακοίνωσε η Κυβέρνηση, ο Αλεξάντερ Λουκασένκο συγκέντρωσε το 80% των ψήφων και η Σβετλάνα Τιχανόβσκαγια το 10%, με τους υπόλοιπους υποψηφίους να εξασφαλίζουν μονοψήφια ποσοστά. Πριν καν έρθει η ημέρα των εκλογών η αντιπολίτευση εξέφραζε φόβους για καλπονοθεία. Δεν κλήθηκαν ανεξάρτητοι παρατηρητές και υπάρχουν πολλές καταγγελίες για παρατυπίες, ενώ έπεσε «μαύρο» στο διαδίκτυο. Η Τιχανόβσκαγια υποστήριξε πως στις κάλπες που καταμετρήθηκαν σωστά έλαβε ποσοστά 60-70%. Όταν προσπάθησε να υποβάλει επίσημη καταγγελία, τέθηκε υπό κράτηση και αμέσως μετά αναγκάστηκε να πάρει τα παιδιά της και να διαφύγει στη Λιθουανία.
Αργότερα έφυγε για την Πολωνία η Βερόνικα Τσεπκάλο, ενώ οι Αρχές προσπάθησαν, πριν από λίγες μέρες, να εξαναγκάσουν την Κολεσνίκοβα να μπει σε ουκρανικό έδαφος, κατά τη διάρκεια καταδίωξης. Για να αποφύγει την απέλασή της κατέστρεψε το διαβατήριό της και την συνέλαβαν με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας.
Η Σβετλάνα Τιχανόβσκαγια στο κέντρο, με την Βερόνικα Τσεπκάλο στα αριστερά της και τη Μαρία Κολεσνίκοβα στα δεξιά
Στη χώρα ξέσπασε χάος. Μόνο την επομένη των εκλογών έγιναν περισσότερες από τρεις χιλιάδες συλλήψεις στο Μινσκ. Έκτοτε ακολούθησαν εκατοντάδες άλλες, με τις Αρχές να συγκρούονται βίαια με τους διαδηλωτές. Οι καταγγελίες για βιαιότητες από την Αστυνομία, ξυλοδαρμούς των συλληφθέντων και κάκιστες συνθήκες στις φυλακές πέφτουν βροχή. Δημόσιοι υπάλληλοι και εργαζόμενοι σε κρατικές εταιρείες που συμμετείχαν στις απεργίες απολύθηκαν. Η πολιτική επιβίωση των κυβερνώντων έχει πλέον ιεραρχηθεί πάνω από κάθε ελευθερία και ανθρώπινο δικαίωμα.
Η Ευρώπη απέναντι τους
Η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν αναγνωρίζει το εκλογικό αποτέλεσμα στη Λευκορωσία. «Θεωρούμε ότι στις εκλογές της 9ης Αυγούστου έγινε νοθεία και δεν αναγνωρίζουμε τον Λουκασένκο ως νόμιμο πρόεδρο της Λευκορωσίας», δήλωσε ο Ζοζέπ Μπορέλ.
Οι κυρώσεις που βρίσκονται ενώπιον του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου αφορούν ένα αριθμό ατόμων που θεωρούνται υπεύθυνα για τις βιαιότητες και τη νοθεία. Και η Κυπριακή Δημοκρατία δεν διαφωνεί με αυτές, αφού δεν έχει κανένα λόγο να μην επιθυμεί η Ευρώπη να πιέζει τις γειτονικές της χώρες να σέβονται τη δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Η Λευκωσία, ωστόσο, θεωρεί ότι δεν είναι ορθό η Ευρώπη να έχει σκληρή στάση στην περίπτωση της Λευκορωσίας αλλά να ακολουθήσει πολιτική εξευμενισμού στην περίπτωση της Τουρκίας. Πολλές φορές ο Πρόεδρος Αναστασιάδης επανέλαβε πως δεν μπορούν να τηρούνται δύο μέτρα και δύο σταθμά. Γι’ αυτό και υποστηρίζει ότι πρέπει να υιοθετηθούν κυρώσεις και στις δύο περιπτώσεις, πόσο μάλλον από την στιγμή που η Τουρκία στρέφει τις παραβιάσεις και την επιθετικότητά της κατά κρατών μελών του μπλοκ.
Η διασύνδεση των δύο περιπτώσεων που προωθήθηκαν μαζί, θα συζητηθούν μαζί και αφορούν και οι δύο θέματα αρχών είναι αναπόφευκτη στην τρέχουσα χρονική συγκυρία. Κάποιοι κατηγορούν τη Λευκωσία για τον τρόπο που παρουσιάζει το ζήτημα, αλλά η ωμή πολιτική πραγματικότητα είναι πως αυτού του είδους οι τακτικισμοί είναι πολύ συχνοί σε μια ένωση συμφερόντων 27 κρατών και μάλιστα κατά καιρούς εμφανίζονται και για θέματα που δεν είναι τόσο σημαντικά. Και η Κύπρος δεν θέλει να μην επιβληθούν κυρώσεις στη Λευκορωσία. Θέλει η Ευρώπη να αποδείξει πως δεν κάνει έκπτωση σε καμία αρχή και σε καμία αξία.
Πηγή: reporter.com.cy
