Η αν. ΥΠΕΞ των ΗΠΑ, Β. Νούλαντ, υπόσχεται F-35 αν η Τουρκία διώξει τους S-400
Μία από τις πιο προσοδοφόρες αγορές όπλων υπήρξε παραδοσιακά η ελληνοτουρκική
Το αμερικανικό στρατιωτικό-κοινοβουλευτικό-βιομηχανικό σύμπλεγμα ευδοκιμεί μέσω των πωλήσεων όπλων στο εξωτερικό και, φυσικά, μέσω της υποδαύλισης πολέμων, με τα πιο πρόσφατα εξόφθαλμα παραδείγματα να είναι η υποκίνηση των εχθροπραξιών στην Ουκρανία και η τεκταινόμενη γενοκτονία στην Παλαιστίνη, και οι δύο εστίες μεγάλου ενδιαφέροντος για τους μεγαλομετόχους. Εν τούτοις, μία από τις πιο προσοδοφόρες αγορές όπλων για τους τελευταίους και τους λομπίστες τους στην Ουάσινγκτον υπήρξε παραδοσιακά η ελληνοτουρκική. Εδώ και πολλά χρόνια, οι μεγαλομέτοχοι της κυβέρνησης και της επιχειρηματικής μηχανής των ΗΠΑ έχουν αποκομίσει δισεκατομμύρια δολλάρια από πωλήσεις όπλων στην Ελλάδα και την Τουρκία, με οδηγό τη φόρμουλα 7:10.
Η διαφορά είναι ότι, παραδόξως, η Ουάσινγκτον ισχυρίζεται ότι πωλώντας όπλα τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Τουρκία, πετυχαίνει να διαχειρίζεται την ένταση μεταξύ των δύο νατοϊκών συμμάχων και όχι να υποδαυλίζει πολέμους στην Ουκρανία και τη Μέση Ανατολή.
Η Τουρκία έχει παίξει ένα έξυπνο παιχνίδι εξισορρόπησης προκειμένου να λάβει αυτά που επιθυμεί, πρώτα αγοράζοντας το ρωσικό σύστημα S-400, μετά επικρίνοντας το Ισραήλ και, πράγμα πιο σημαντικό για τις ΗΠΑ, καθυστερώντας την έγκριση της ένταξης της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ, μέχρι να λάβει τα F-16. Της όλης κοροϊδίας προηγήθηκε η πρόσφατη επίσκεψη του Ερντογάν στην Αθήνα, όπου ο τελευταίος αναφέρθηκε σε μια ‘νέα εποχή ειρήνης στο Αιγαίο’. Οι συμφωνίες που υπογράφτηκαν ήταν περισσότερο για το θεαθήναι παρά ουσίας. Η Κύπρος έμεινε εκτός συζητήσεων ενώ δεν υπήρξε αναφορά στις εδαφικές διεκδικήσεις της Τουρκίας στο Αιγαίο. Η όλη παντομίμα υποκινήθηκε ξεκάθαρα από το λόμπι όπλων της Ουάσινγκτον.
Η Τουρκία βγαίνει κερδισμένη, με τον πειθήνιο Μητσοτάκη απλά να κάνει φιλικούς θορύβους. Η Τουρκία δεν εγκατέλειψε ποτέ, ούτε μοιάζει πιθανό να το κάνει, τις διεκδικήσεις της επί του ελληνικού εδάφους. Το ερώτημα τέθηκε απλά στο παρασκήνιο και αυτό μπορεί να σημάνει μια μικρή μείωση των τουρκικών υπερπτήσεων. Όσο για την Κύπρο, οποιεσδήποτε συνομιλίες θα μεταμφιέσουν το συνεχιζόμενο modus vivendi (την πολιτική των ΗΠΑ), με τον τουρκικό στόχο να κερδηθεί η αμερικανική στήριξη για αναγνώριση των διεκδικήσεων της Τουρκίας στο νησί.
Ο αστάθμητος παράγοντας είναι φυσικά η Μόσχα: θυμωμένη με τις ελληνικές κυρώσεις, θα μετακινηθεί αυτή προς την αναγνώριση του κατεχόμενου τμήματος της Κύπρου (πράγμα που θα έφερνε σε δύσκολη θέση την Ουάσινγκτον), ή ο Ερντογάν θα προσπαθήσει να χορέψει ένα επικίνδυνο τανγκό με τη Μόσχα;
Όποιες και να συνεχίσουν να είναι οι παρασκηνιακές πιρουέτες, μπορεί κανείς να είναι σίγουρος ότι οι μεγαλομέτοχοι θα είναι ευτυχισμένοι με τα συνεχιζόμενα κέρδη τους και ότι οι πολίτες της Κύπρου θα συνεχίσουν να αποτελούν γεωπολιτική φορβή, με τον Μητσοτάκη να ενδιαφέρεται περισσότερο για το γάμο των ομοφυλοφίλων και όχι την επίδειξη της γενναιότητας και της οξύνοιας που είχε ο Μακάριος.
Γενναιότητα;;; Οξύνοια;;; Εντιμότητα;;; Τί είν’ αυτά και πού τα ψάχνουμε;;;