Το Κορωπί ήταν το ησυχαστήριό του. Εκεί βρίσκεται το σπίτι του, το θέατρό του, αλλά και ο χώρος δεξιώσεων της οικογένειάς του. Ο ίδιος κάθε απόγευμα απολάμβανε να περπατά μόνος στους γύρω δρόμους της περιοχής.

Πάντα κομψός, σοβαρός, μετρημένος. Ήταν σοβαρός, αλλά γλυκός με όλους όσοι τον πλησίαζαν να του μιλήσουν. Ακόμα κι αν δεν τον ήξερες, καταλάβαινες εύκολα πως το χαμόγελό του δεν το ξόδευε αριστερά και δεξιά. Δεν το είχε εύκολο, αλλά όταν χαμογελούσε το έκανε με όλη του την ψυχή.

Από τους παραδοσιακούς άντρες που δεν χαμπάριαζαν με την αναγνωρισιμότητα, που δεν επιζητούσαν τις αγκαλιές κάτω από τα φώτα των φλας. Και το είχε αποδείξει έμπρακτα με την αποχή από χαζοχαρούμενες συναθροίσεις. Ο Φαίδων Γεωργίτσης δεν είχε ανάγκη τα φώτα της δημοσιότητας. Ο Φαίδωνας έλαμπε μέσα από τις ταινίες και τους ρόλους που ενσάρκωσε στην τηλεόραση, το θέατρο και τον κινηματογράφο. Και θα αξακολουθήσει να λάμπει. Ζούσε αθόρυβα, με εξιοπρέπεια. Με την ίδια αξιοπρέπεια και τον ίδιο αθόρυβο τρόπο έφυγε, βυθίζοντας σε θλίψη τους δικούς του ανθρώπους. Τους λίγους και καλούς που είχε επιλέξει και τον είχαν επιλέξει.

Καλό ταξίδι

πηγή: kourdistoportocali.com