Οι 5 σφαίρες ενός δολοφόνου – Άρθρο του Δ. Κωνσταντάρα

Του Δημήτρη Κωνσταντάρα

Αρχές Ιουνίου, φέτος, δέχτηκα ένα τηλεφώνημα από τον Στέφανο Χίο. Γνωριζόμασταν πολλά χρόνια αλλά ποτέ δεν είχαμε στενές σχέσεις, ούτε είχαμε συνεργαστεί. Κάποια στιγμή, στις αρχές του 21^ου αιώνα, οι δρόμοι μας άλλαξαν τελείως. Εγώ μπήκα στην πολιτική, εκείνος ανεξαρτητοποιήθηκε από το δημοσιογραφικό «σύστημα» και αποφάσισε να ακολουθήσει μια δική του, μοναχική πορεία, υιοθετώντας αυτό που λέμε «καταγγελτική δημοσιογραφία». Εγώ αρκετά συντηρητικός, εκείνος πολύ πιο «δυναμικός» στις απόψεις του, αρκετές φορές «ακραίος» και συγκρουσιακός, χαθήκαμε.

Ο δρόμος που αποφάσισε να ακολουθήσει με το «Μακελειό» , δύσκολος και επικίνδυνος και ακραίος δρόμος, δύσκολα μπορούσε να συνταυτιστεί με το δικό μου. Παρ΄ όλα ταύτα, χωρίς να υιοθετώ το είδος της επιθετικής δημοσιογραφίας που είχε επιλέξει και η οποία τον είχε οδηγήσει πολλές φορές στα δικαστήρια, σε προσαγωγές, σε αντιπαλότητα με «μεγάλα συμφέροντα» και σε σφοδρές επιθέσεις εναντίον του, τον παρακολουθούσα  και μού είχε κάνει εντύπωση ο τρόπος και το σθένος που υπερασπιζόταν τις θέσεις του γύρω από τα Εθνικά-κυρίως- θέματα. Έλεγε αυτό που πίστευε μέχρι τέλους με ένα τρόπο που σου έδινε την εντύπωση ότι αδιαφορούσε για τις ενδεχόμενες συνέπειες και την κακή φήμη του υπερασπιστή της «κίτρινης» δημοσιογραφίας.

Προσωπικά οφείλω να ομολογήσω ότι δεν καταλάβαινα γιατί έπρεπε να είναι απαραιτήτως «κίτρινος» ένας δημοσιογράφος επειδή έλεγε και έγραφε αυτά για τα οποία ο ίδιος πίστευε ότι ήταν αλήθεια. Και γιατί όταν ένας δημοσιογράφος έλεγε και έγραφε πράγματα που «εμείς», οι περισσότεροι ,αποφεύγαμε να γράψουμε ανοιχτά για να μην «μπλέξουμε», για να παραμείνουμε «αποδεκτοί» από το «σύστημα» και «συμπαθείς» στην κάθε εξουσία, έπρεπε να τον «κάνουμε πέρα» για να μην…  κακοχαρακτηριστούμε.

Η υπηρέτηση της «δημοσιογραφίας comme il faut», μάς οδήγησε σε πολλές εκπτώσεις. Έπρεπε να διατηρήσουμε ένα συγκεκριμένο προφίλ για να κρατήσουμε τη δουλειά μας και τις επαφές μας. Και για να κάνεις το τόλμημα να λες και να γράφεις αυτό που πίστευες ότι ήταν αλήθεια – έστω, η «δική σου» η αλήθεια- θάπρεπε να έχεις μέσα σου και ΜΕΓΑΛΗ οργή. Εγώ είχα – και έχω- το δικό μου στιλ που ήταν -και είναι- διαφορετικό από του Χίου  Και δεν έχω. Αλλά ΜΕΓΑΛΗ οργή δεν είχα. Και υπερασπιστής της εννοιολογικής και φραστικής ακρότητας δεν ήμουν.

Με μεγάλο ενδιαφέρον σήκωσα το τηλέφωνο όταν είδα ότι ήταν ο Στέφανος. Χωρίς πολλές περιστροφές, μού ζήτησε να συνεργαστώ με το «Μακελειό» γράφοντας άρθρα με επισημάνσεις για την σημερινή κατάσταση, αναμνήσεις από τις σχέσεις μου με σημαντικές προσωπικότητες του παρελθόντος, να ανασύρω από το αρχείο μου παλιές μου συνεντεύξεις και να γράψω ιστορικά αναγνώσματα, βασιζόμενος στην εμπειρία μου και την Παιδεία μου.

Δέχτηκα για πολλούς λόγους: Και γιατί συνταξιούχος ων δεν είχα άλλη δουλειά και γιατί όσες «δουλίτσες» μού είχε δώσει το «σύστημα» τα τελευταία δέκα χρόνια έμειναν απλήρωτες και -κυρίως- γιατί όταν τού είπα ότι «εγώ δεν γράφω τόσο ακραία όσο εσύ», μου απάντησε ότι «μπορείς να γράφεις ό,τι θες και όπως θες και για ό,τι θες».

Καταπληκτική εξήγηση. Κι αυτό τον ενάμιση μήνα έγραψα πάνω από 20 κείμενα που δημοσιεύτηκαν έτσι ακριβώς όπως τα είχα γράψει. Κατά  λέξη. Στον προσεκτικό αναγνώστη του «Μακελειού» ήταν εμφανής και προφανής η διαφορά ύφους των κειμένων μου, δεν έχω καμία αμφιβολία. Πολλοί φίλοι και γνωστοί σχεδόν με επέπληξαν ότι είδαν κείμενά μου στο «Μακελειό».  Και μου έλεγαν: «Μα τι δουλειά έχεις εσύ με το Χίο;». Αλλά σύντομα, η διάθεσή τους άλλαξε. Τα κείμενά μου μπορεί να ήταν κάπως «διαφορετικά» αλλά «ταίριαξαν» με τη διάθεση του μέσου αναγνώστη.

Σήμερα, Δευτέρα, πρωί-πρωί, έμαθα ότι ο Στέφανος έπεσε θύμα εγκληματικής / δολοφονικής επίθεσης τη νύχτα, έξω από το σπίτι του και γλύτωσε σαν από θαύμα. Και σήμερα, ένοιωσα μια ΜΕΓΑΛΗ οργή. Κατάλαβα γιατί γράφει αυτά που γράφει και λέει αυτά που λέει έτσι όπως τα λέει. Γιατί αν εγώ  ένοιωσα τη μεγάλη οργή για την τραμπούκικη, εγκληματική ενέργεια εις βάρος του, μπορώ να φανταστώ τι αισθάνεται ο ίδιος, τι αισθανόταν όλα αυτά τα χρόνια  που υφίστατο τον τραμπουκισμό, την απειλή, τον αποκλεισμό, την καταδίκη, το διωγμό που υφίστατο. Διότι ποιος είναι αυτός πού θέλησε το θάνατό του; Ποια ακραία έκφραση ή «άκομψη» λέξη ή κατηγορία η καταγγελία ή και επίθεση τού Στέφανου μπορεί να οπλίσει το χέρι ενός ανθρώπου αν όχι ενός ενόχου;

Και τι διάολο; Πόσο ΕΝΟΧΟΣ μπορεί να ήταν ο δράστης για να τον πυροβολήσει 4-5 φορές; Διότι αν ο Χίος έγραψε εναντίον κάποιου κάτι υβριστικό, κάτι ακραίο, κάτι προσβλητικό, κάτι βλαπτικό  –  όπως συχνά κάνει ενώ εγώ δεν κάνω- το πολύ-πολύ να του έκανε μήνυση, άντε και να έβαζε δυο «φουσκωτούς» να τον πλακώσουν στο ξύλο. Αλλά πέντε σφαίρες;