Η Ολιβ Όουτμαν μπορεί να επέζησε από την απαγωγή της, αλλά σημαδεύτηκε για πάντα από αυτήν, κυριολεκτικά. Το 1851, η 14χρονη ταξίδευε μέσω της Αριζόνα με την οικογένειά της αναζητώντας ένα μέρος όπου θα μπορούσαν να εγκατασταθούν.
Καθώς οι Όουτμαν πλησίαζαν τη σημερινή κομητεία Μαρικόπα, προειδοποιήθηκαν ότι το να προχωρήσουν δεν θα σήμαινε μόνο πως θα τους σταματούσαν σίγουρα στο δρόμο, αλλά πιθανότατα θα βίωναν και μια βίαιη συνάντηση με φυλές ιθαγενών. Απτόητη, η 9μελής οικογένεια συνέχισε.
Περίπου 90 μίλια μακριά από τη Γιουμα, η οικογένεια συνάντησε μερικούς ιθαγενείς. Το τι ακριβώς συνέβη δεν είναι σαφές, αλλά έξι μέλη της οικογένειας σκοτώθηκαν. Ο δεκαπεντάχρονος Λορεντζο ξυλοκοπήθηκε, ενώ η Ολιβ και η Μαίρη Αν εξαφανίστηκαν.
Η Όλιβ θα αφηγηθεί αργότερα ότι, για ένα χρόνο, οι αδερφές είχαν γίνει σκλάβες και έκαναν σκληρές δουλειές για τη φυλή, ενώ τις χτυπούσαν και τις έκαιγαν με ξύλα. Ο θάνατος φαινόταν επικείμενος, μέχρι που μέλη μιας διαφορετικής φυλής, των Μοχάβε, προσφέρθηκαν να τις αγοράσουν.
Σε αντάλλαγμα για λίγα άλογα, κουβέρτες και λαχανικά, οι αδερφές Όουτμαν άφησαν ξανά τη μοίρα τους στα χέρια αγνώστων. Αυτή τη φορά όμως λειτούργησε υπέρ τους.
Τα κορίτσια υιοθετήθηκαν από τους ηγέτες της φυλής Μοχάβε και τα θεωρούσαν δικά τους, κάτι που περιελάμβανε το μαρκάρισμά τους με τατουάζ με μελάνι κάκτου στο πηγούνι και τα μπράτσα τους – μια τελετουργία που είχε σκοπό να τα βοηθήσει να αναγνωριστούν ως Μοχάβε στη μετά θάνατον ζωή.
Όταν όμως μια ξηρασία προκάλεσε έλλειψη καλλιεργειών και μεγάλο λιμό στα νοτιοδυτικά, η Μαίρη Αν και πολλά άλλα μέλη της φυλής πέθαναν από την πείνα. Η Όλιβ επέζησε χάρη στην ανάδοχη μητέρα της που την τάϊζε κρυφά.
Το 1855, οι Μοχάβε έλαβαν ένα μήνυμα από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση: Είχαν ακούσει ότι μια νεαρή λευκή γυναίκα ζούσε με τη φυλή και ζήτησαν να επιστρέψει.
Αν αρνούνταν, απείλησε η κυβέρνηση, η φυλή θα καταστρεφόταν. Η οικογένεια της Ολιβ ήταν συντετριμμένη, αλλά τελικά, την επέστρεψαν απρόθυμα για να προστατεύσουν την υπόλοιπη φυλή.
Παρά τη θέλησή της, η Όλιβ αφομοιώθηκε ξανά στην κοινωνία των λευκών – αλλά ούτε τα φορέματα και τα φανταχτερά αξεσουάρ της δεν μπορούσαν να συγκαλύψουν τις πυκνές μπλε γραμμές στο πηγούνι της. Αφού παντρεύτηκε έναν πλούσιο κτηνοτρόφο το 1865, η Όλιβ είχε στραφεί στα πέπλα και το βαρύ μακιγιάζ για να προσπαθήσει να κρύψει τα τατουάζ.
Η ιστορία της σφαγής των Όουτμαν άρχισε να επαναδιατυπώνεται στον τύπο, καθώς και στα δικά της απομνημονεύματα και ομιλίες. Μυθιστορήματα, θεατρικά έργα, ταινίες καθώς και ποιητές εμπνεύστηκαν από την ιστορία της.
Είχε γίνει γνωστή την Αμερική τη δεκαετία του 1860. Πολλά από αυτά που πραγματικά συνέβησαν κατά τη διάρκεια της εποχής που έζησε με τους ιθαγενείς Αμερικανούς παραμένουν άγνωστα.
Στη μνήμη της σφαγής των Όουτμαν, μία πόλη στην Αριζόνα πήρε το όνομα τους.
Το 1857, ο Royal Β. Stratton έγραψε το βιβλίο «Η ζωή στους Ινδιάνους» που περιέγραφε τη ζωή της Όλιβ και της Μαιρη Αν. Το βιβλίο έγινε μπεστ-σέλερ και τα έσοδα δόθηκαν για την μόρφωση του Λορέντζο και της Όλιβ, η οποία έκανε και περιοδείες για την προώθηση του βιβλίου.
