Στην πλέον μηνιαία κάλυψη των κυρίαρχων μέσων ενημέρωσης για τη ρωσική στρατιωτική επέμβαση στην Ουκρανία, έχει δοθεί μεγάλη προσοχή στις ενέργειες της «Ουκρανικής Αντίστασης».
Με τρόπο που δεν διαφέρει από την κάλυψη για τους «Σύρους αντάρτες» πριν από μια δεκαετία, μια ρομαντική εικόνα «Ουκρανών μαχητών της ελευθερίας» που πολεμούν γενναία ενάντια σε μία στρατιωτικά ανώτερη κι εχθρική Ρωσία είναι ευρέως διαδεδομένη μεταξύ των media.
Η αναμόρφωση των δημοσίων σχέσεων του ουκρανικού στρατού σε χολιγουντιανό στυλ από τα μέσα ενημέρωσης – συμπεριλαμβανομένου του διαβόητου τάγματος νεοναζί Αζώφ – μοιράζεται επίσης μια ισχυρή ομοιότητα με τους προαναφερθέντες «Σύρους αντάρτες» καθώς υπογραμμίζει την έντονη παρουσία της CIA στο παρασκήνιο.
Πράγματι, η εκπαίδευση του ουκρανικού στρατιωτικού προσωπικού από τη CIA για να συμμετάσχει σε ανταρτοπόλεμο κατά της Ρωσίας περιγράφηκε πρόσφατα σε μια έκθεση δυτικών μέσων ενημέρωσης, υποδεικνύοντας ότι υπήρχε ένα σχέδιο για να σύρει τη Μόσχα σε ένα στρατιωτικό τέλμα τύπου Ιράκ.
Μια τέτοια τακτική έχει ξαναχρησιμοποιηθεί εναντίον του Κρεμλίνου, όταν το 1979, ο τότε Πρόεδρος των ΗΠΑ Τζίμι Κάρτερ ξεκίνησε το Operation Cyclone, ένα πρόγραμμα της CIA που προέβλεπε τον οπλισμό, τη χρηματοδότηση και την εκπαίδευση των ανταρτών Ουαχάμπι γνωστών ως Μουτζαχεντίν , οι οποίοι άρχισαν μισθοφορικό πόλεμο κατά της, ευθυγραμμισμένης με την ΕΣΣΔ, κυβέρνησης της Λαϊκής Δημοκρατίας του Αφγανιστάν – με την Καμπούλ, που προηγουμένως ήταν φιλική προς τη Δύση, να τίθεται υπό σοβιετική επιρροή μετά την Επανάσταση του Σάουρ του 1978.
Αυτή η ρομαντική εικόνα των «Ουκρανών μαχητών της ελευθερίας» από τα μέσα ενημέρωσης, ωστόσο, βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση με την κάλυψη της Ανσάρ Αλλάχ, πιο γνωστής ως Χούθι, που διεξάγει επί του παρόντος μια ένοπλη εκστρατεία αντίστασης κατά του επταετούς πολέμου της Σαουδικής Αραβίας και του αποκλεισμού στην Υεμένη – ο οποίος έχει οδηγήσει σε μαζική λιμοκτονία την ήδη πιο φτωχή χώρα της Αραβικής Χερσονήσου.
Πράγματι, αυτό αποδείχθηκε την Παρασκευή, όταν οι ένοπλες δυνάμεις της Υεμένης εξαπέλυσαν αεροπορικές επιθέσεις εναντίον ενός βασικού διυλιστηρίου πετρελαίου στη σαουδαραβική πόλη Τζέντα. Αισθητή ήταν η απουσία άρθρων από τα δυτικά μέσα ενημέρωσης να πανηγυρίσουν για τις ενέργειες της αντίστασης της Υεμένης κατά του Ριάντ, σε αντίθεση με την κάλυψη της Ουκρανίας και της Ρωσίας.
Για να κατανοήσουμε αυτήν την αντίθετη προσέγγιση για την Υεμένη και την Ουκρανία από τα μέσα ενημέρωσης, πρέπει κανείς να εξετάσει περαιτέρω το ευρύτερο γεωπολιτικό και ιστορικό πλαίσιο στη σχέση της Δύσης με τις δύο χώρες.
Το 1979, την ίδια χρονιά με τη σοβιετική επέμβαση στο Αφγανιστάν, η Ισλαμική Επανάσταση στο Ιράν είδε τον αντιδυτικό και αντισιωνιστή Αγιατολάχ Χομεϊνί να έρχεται στην εξουσία στο Ιράν μετά την ανατροπή του Σάχη Παχλαβί που ευθυγραμμίστηκε με τις ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο. Ο Σάχης είχε έρθει στην εξουσία μετά την Επιχείρηση Άγιαξ του 1953, μια επιχείρηση αλλαγής καθεστώτος ενορχηστρωμένη από την MI6 και τη CIA που ξεκίνησε ως απάντηση στην απόφαση του τότε πρωθυπουργού Μοχάμεντ Μοσαντέκ να εθνικοποιήσει τα τεράστια αποθέματα πετρελαίου του Ιράν.
Για να αντιμετωπίσουν την επιρροή του νεοϊδρυθέντος αντιιμπεριαλιστικού κράτους του Χομεϊνί και να διατηρήσουν την ηγεμονία στη Μέση Ανατολή, οι Ηνωμένες Πολιτείες υιοθέτησαν τη στρατηγική της χρήσης της Σαουδικής Αραβίας ως πολιτικό και στρατιωτικό προπύργιο κατά του Ιράν.
Εδώ παίζει ρόλο η κάλυψη της σύγκρουσης στην Υεμένη από τα μέσα ενημέρωσης, με την Τεχεράνη να κατηγορείται εδώ και καιρό ότι υποστηρίζει τους Χούθι, οι οποίοι με την κατάληψη της πρωτεύουσας Σαναά τον Μάρτιο του 2015 οδήγησαν το Ριάντ να ξεκινήσει την τρέχουσα αεροπορική του εκστρατεία – με στρατιωτικές προμήθειες από ΗΠΑ και Βρετανία – σε μια προσπάθεια να επαναφέρει στην εξουσία τον ευνοημένο υποψήφιο του για την προεδρία, Αμπντ αλ-Ραμπ Μανσούρ αλ-Χαντί.
Ως εκ τούτου, με τους στόχους της Ανσάρ Αλλάχ να είναι κατά συνέπεια αντίθετοι με τους στόχους της ηγεμονίας ΗΠΑ-ΝΑΤΟ, αυτό εξηγεί γιατί δεν αποδίδονται ηρωικοί χαρακτηρισμοί όπως «αντίσταση της Υεμένης» ή «μαχητές της ελευθερίας» στους Χούθι από τα δυτικά μέσα ενημέρωσης. σε αντίθεση με την κάλυψή τους για τις Ένοπλες Δυνάμεις της Ουκρανίας – που υποστηρίζονται από τη Δύση από την έγχρωμη επανάσταση του Μαϊντάν του 2014 και τον επακόλουθο πόλεμό τους στις αποσχισθείσες Δημοκρατίες του Ντόνετσκ και του Λουγκάνσκ, μια κατάσταση που έχει κλιμακωθεί σε σημείο που ο πυρηνικός πόλεμος έχει πάψει πλέον να ακούγεται σαν κινηματογραφικό σενάριο.
Γκάβιν ο’ Ρέιλι
