Όταν ηττήθηκε η ΑΕΚ από τον Ατρόμητο λέγαμε, «πάλι καλά που έρχεται η διακοπή», να κάτσουν να ηρεμήσουν οι παίκτες, να ξεκουραστούν, να αναλύσουν τι φταίει, να κάνουν την ψυχοθεραπεία τους, να ετοιμάσουν την αντεπίθεση.
Μάταια περιμέναμε… Μετά τη διακοπή φάνηκε σαν να μην άλλαξε τίποτα. Μη σας πω, ότι η Ένωση ήταν χειρότερη.
Με τον Ατρόμητο είχε και τρία δοκάρια, για να δικαιολογήσει το αποτυχημένο αποτέλεσμα. Με τον Παναιτωλικό που την νίκησε χαλαρά, ποια δικαιολογία έχει;
Που θα αποδοθούν οι ευθύνες για τη νέα μέτρια εμφάνιση που συνοδεύτηκε με νέα ήττα; Στον προπονητή; Στους παίκτες; Ή στη διοίκηση ο φετινός σχεδιασμός της οποίας αποδεικνύεται ότι είναι λανθασμένος;
Πλέον και ρήσεις του στυλ «στο τέλος ξυρίζουν τον γαμπρό» ή «γελάει καλύτερα όποιος γελάει τελευταίος» δεν μπορούν να μετριάσουν το ήδη αρνητικό κλίμα.
Γιατί όταν η ΑΕΚ είναι -12 από την κορυφή το τραίνο χάθηκε. Ούτε Αρμαγεδώνας δεν θα μπορούσε να στερήσει το φετινό πρωτάθλημα από τον ΠΑΟΚ. Του έχει κάνει ουκ ολίγα δώρα φέτος η Ένωση…
Αγωνιστικά στο Αγρίνιο ο μοναδικός διασωθείς ήταν ο Νίκλας Χουλτ. Έβλεπες στο βλέμμα του ότι σκύλιαζε. Των άλλων παικτών τα μάτια δεν γυάλιζαν. Είδαμε πάλι μία σοφτ ΑΕΚ, η οποία έμοιαζε καταδικασμένη να δεχτεί τη μοίρα της, κάτι που δεδομένα δεν έχει καμία σχέση με την ενωσίτικη νοοτροπία.
ΑΕΚ σημαίνει επίθεση λέει ένα σύνθημα των Ενωσιτών, αλλά εν προκειμένω η ομάδα έχει πρόβλημα στην επίθεση. Σε ένα ακόμα παιχνίδι, Μπακασέτας, Μάνταλος, Λιβάγια ήταν άφαντοι!
Και στην άμυνα υπηρχε πρόβλημα φυσικά. Ειδικά στις μπαλιές που οι Αγρινιώτες περνούσαν από τα άκρα στο πέναλτι, γινόταν τρικυμία. Πριν προηγηθεί ο Παναιτωλικός η ΑΕΚ είχε ήδη φάει φάση στο γκολ που ακυρώθηκε κακήν κακώς, κάτι που δείχνει, ότι το σκορ θα μπορούσε να ήταν μεγαλύτερο και η ήττα ακόμα πιο ντροπιαστική.
