«Πῶς εἶναι δυνατὸν ἕνα κράτος ζυμωμένο ἀπὸ τὴν ἵδρυσή του μὲ τὴν ἔννοια τῆς θρησκείας καὶ ποὺ στὸ πρῶτο ἄρθρο τοῦ Συντάγματός του ἔχει ὡς ἐπικεφαλίδα τὴν ἐπίκληση τῆς Ἁγίας Τριάδος,
ξαφνικὰ νὰ ἀπογυμνώνεται ἀπὸ τὴν πίστη καὶ νὰ ἀποκόπτεται ἀπὸ τὴν ἱστορία του, στὴ διαδρομὴ τῆς ὁποίας ἡ σύζευξη Κράτους καὶ Ἐκκλησίας ἦταν κάτι τὸ φυσικὸ καὶ αὐτονόητο; Ἂν μία δρὰξ ἀθέων ἐπιδιώκει τὴν περιθωριοποίηση τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι λογικὸ καὶ δημοκρατικὸ ἕνας θρησκευόμενος λαός, ὅπως εἶναι ὁ Ἑλληνικὸς λαός, νὰ ἀπεμπολήσει τὴν παράδοση αἰώνων καὶ νὰ ἀλλάξει ταυτότητα;
Μία Ἑλλάδα γεμάτη Ἐκκλησίες, Μοναστήρια, προσκυνητάρια, εἰκόνες, ἱερεῖς, μοναχοὺς καὶ μοναχές, μία Ἑλλάδα μὲ καθημερινὸ βίωμα τὶς ἑορτὲς καὶ τὰ γεγονότα τῆς Ἐκκλησίας, πὼς θὰ ἀλλάξει φρόνημα καὶ ὄψη;
Καὶ ποιοὶ εἶναι αὐτοὶ ποὺ θὰ τῆς ἐπιβάλλουν τὴν παραμόρφωση καὶ τὴν μετάλλαξη τῆς ψυχῆς; Ποιοὶ καὶ πῶς θὰ ἐπιχειρήσουν τὴν τροποποίηση τῆς κληρονομικῆς συστάσεως τοῦ κυττάρου τῆς πίστεώς της;
Τὸ πλαίσιο τῶν σχέσεων Ἐκκλησίας και Πολιτείας στὸ Σύνταγμα ποὺ ἰσχύει, κατοχυρώνει τοὺς διακριτοὺς ρόλους.
Οἱ ἀριστερόφρονες ἂς βελτιώσουν τὴν κρατικὴ μηχανή, τὴν κοινωνικὴ πρόνοια, τὴν ἐθνικὴ παιδεία καὶ ὅσα χρειάζεται ὁ πολίτης τοῦ κράτους γιὰ νὰ ζήσει καὶ νὰ εὐημερήσει καὶ ἂς ἀφήσουν τὴν Ἐκκλησία νὰ πορεύεται ὡς Μητέρα καὶ Τροφὸς τοῦ λαοῦ καὶ θεματοφύλαξ τῶν ἱερῶν θεσμῶν τοῦ Ἔθνους.
Ἡ Ἑλλάδα χωρὶς τὴν Ἐκκλησία θὰ διαλυθεῖ.
Ἂς προσέξουμε ὅλοι, νὰ μὴ συνεργήσουμε στὸν θρησκευτικὸ ἀποχρωματισμό τῆς ἐνδόξου Πατρίδος μας».
† ὁ Φθιώτιδος Νικόλαος
