Οι καλύτεροι σκάουτερ «οργώνουν» από τώρα την Αμερική προκειμένου να βρουν τα ταλέντα της κλάσης του 2021 για το NCAA. Εκείνοι των κορυφαίων –κατά τεκμήριο- κολεγίων κάνουν στάση στο Σικάγο για να πιουν μια μπύρα στο «O’ Malley’s Pub and Eatery». Παρά την ονομασία του πάντως, δεν είναι κάποιος ιρλανδέζικος πικρός ή μαύρος ζύθος ο λόγος που θα περάσουν το κατώφλι της παμπ. Για την ακρίβεια, δεν ψάχνουν τίποτα με καταγωγή από την Ιρλανδία.
Ο στόχος τους δεν είναι άλλος από ένα… ελληνόπουλο. Τον Τζον Πουλακίδα που μέσα σε ένα χρόνο έχει καταφέρει να μετατραπεί σε ένα από τα πιο καυτά ονόματα του γυμνασιακού μπάσκετ, με την φήμη του να ξεπερνά τα όρια πρώτα της πόλης και στη συνέχεια της κομητείας, της πολιτείας και των μεσοδυτικών ΗΠΑ και πλέον –μπαίνοντας στην τελευταία γυμνασιακή χρονιά του, τα καλύτερα κολέγια θέλουν να βρεθούν στην… pole position της «κούρσας» για την απόκτησή του.
Σε αντίθεση με άλλα αθλητικά τμήματα που διατηρεί το σχολείο, η ομάδα μπάσκετ του Neuqua Valley δεν έχει να επιδείξει κάποια σημαντική επιτυχία. Ούτε καν για μια παρουσία στην τετράδα της πολιτείας του Ιλινόις. Ωστόσο η παρουσία αυτού του ταλαντούχου παιδιού έβαλε –επιτέλους- την περιοχή στον μπασκετικό χάρτη.
Όμως, τι εστί Τζον Πουλακίδας; Χμ… Εύκολη ερώτηση, δύσκολη απάντηση. Μέχρι πριν λίγους μήνες θα έλεγες ότι πρόκειται για έναν χαρισματικό σουτέρ τριών πόντων. Για έναν «δολοφόνο» έξω από την γραμμή. Τώρα οι ίδιοι άνθρωποι θα σου πουν πως μάλλον είναι περισσότερο ένας ολοκληρωμένος σκόρερ, που τα «βάζει» από παντού, αποτελώντας διαρκή κίνδυνο από μακρινή και μέση απόσταση, αλλά τώρα πια και μέσα από το ζωγραφιστό. Με ύψος οριακά κάτω από τα 2 μέτρα κι επομένως πολλά περιθώρια ανάπτυξης (αφού μιλάμε για γυμνασιόπαιδο) ίσως αυτό που βλέπουν τα μάτια των σκάουτερ κάνοντας προβολή στο μέλλον να είναι ένα πλήρες φόργουορντ που θα αφήσει εποχή.
Ο ίδιος ο νεαρός τα γνωρίζει πολύ καλά όλα αυτά. Εν μέρει χάρις στον πατέρα του, Μάικ. Τον άνθρωπο που τον συμβούλεψε στα πρώτα βήματά του, δίνοντάς του tips για το πώς να χειριστεί το ακόμη… under construction κορμί του σε συνδυασμό με το ταλέντο του. Όπως, για παράδειγμα, το να του απαγορεύσει να σουτάρει τρίποντα μέχρι να γίνει 12 ετών και να τελειοποιήσει τη μηχανική του.
Τα πρώτα κολέγια που τον προσέγγισαν (Butler, Loyola, TCU, Wake Forest) εντόπισαν έναν παίκτη που αρεσκόταν στο να ντριπλάρει μέχρι να σκοράρει, όμως πλέον τα δεδομένα είναι πολύ διαφορετικά. Όσο ο Πουλακίδας εμπλούτιζε το παιχνίδι του, τόσο περισσότεροι γίνονταν οι μνηστήρες και τώρα είναι περισσότερα από 20 τα πανεπιστήμια που του έχουν προσφέρει υποτροφία, βλέποντας ότι ο πιτσιρικάς διαθέτει πολλά παραπάνω από το ένστικτο του γεννημένου σκόρερ.
Το τρίποντο δεν είναι πια το μοναδικό δυνατό του χαρτί. Στο κάτω-κάτω της γραφής τέτοιους παίκτες στην σημερινή Αμερική βρίσκεις με σχετική ευκολία. Παιδιά με υψηλό μπασκετικό (και όχι μόνο) IQ, όμως, και την διάθεση να δουλέψουν πολύ για να βελτιωθούν, όχι. Και ο Πουλακίδας έκανε ακριβώς αυτό. Δούλεψε πάνω στις αδυναμίες του, χτίζοντας παράλληλα το κορμί του. Άλλωστε μετά τους πρώτους μήνες της σεζόν, οι αντίπαλοι προπονητές δοκίμαζαν διάφορα σχήματα και κόλπα για να τον σταματήσουν, ωθώντας τον με αυτόν τον τρόπο να γίνει καλύτερος. Γυμνάστηκε πολύ, έβαλε μυϊκά κιλά, έμαθε να βλέπει το γήπεδο και τους συμπαίκτες του, μετατράπηκε σε συνεπή ριμπάουντερ.
Ξεκίνησε δηλαδή το μακρύ ταξίδι της βελτίωσης που εφόσον πάνε όλα καλά μάλλον δεν θα σταματήσει ποτέ, όπως συμβαίνει με τους πραγματικά μεγάλους (πρώτα πνευματικά) παίκτες που δεν βάζουν ποτέ φρένο στις φιλοδοξίες τους ούτε φυγοπονούν από τις δυσκολίες που θα τους εμποδίσουν να πετύχουν τους στόχους τους.
Ο ίδιος περιγράφει τον εαυτό του ως εξής: «Ένας σκόρερ τριών πόντων, με μια χαρακτηριστικά υποτιμημένη ικανότητα να πασάρω. Τα αμυντικά τρικ των αντιπάλων μου φέτος, με βοήθησαν να βελτιώσω την αντίληψη του παιχνιδιού μου και πιστεύω ότι είμαι μόνο στην αρχή όλων όσων μπορώ να γίνω στο μέλλον». Μέσα σε αυτές τις λίγες γραμμές μπορεί να διακρίνει κανείς αντίληψη, εργατικότητα, αυτοπεποίθηση αλλά και μια ισχυρή δόση αλαζονείας. Με λίγα λόγια, δηλαδή, τα απαραίτητα υλικά για μια συνταγή επιτυχίας.
