Η διάκριση και η τιμή είναι «εφευρήματα» του ανθρώπου για να ξεχωρίζει όσους προσφέρουν ιδιαίτερες και ωφέλιμες υπηρεσίες στο σύνολο της κοινωνίας. Έτσι, στην πορεία του χρόνου, οι επικεφαλής και τα «συστήματα» των κοινωνιών καθιέρωσαν μια ιεραρχία με βάση τα αξιώματα και τις τιμές που απέδιδαν σε άτομα που πρόσφεραν είτε στους ίδιους είτε γενικά στο σύνολο ειδικές και ξεχωριστές υπηρεσίες. Γι’ αυτό έχουμε τα μετάλλια εξ ονόματος π.χ. της Βασίλισσας στη χώρα μας (που ακόμα διατηρεί τη Βασίλισσα ή τον Βασιλιά της Βρετανίας ως κεφαλή της Αυστραλίας), τα παράσημα, τους τίτλους (Κόμης, Βαρόνος, Λόρδος, Σερ κ.α.) κι άλλες διακρίσεις, που άλλοτε απονέμονται δίκαια σε πρόσωπα που έχουν πραγματικά διακριθεί για τις επιδόσεις και τις κοινωφελείς υπηρεσίες που πρόσφεραν για μεγάλο μέρος της ζωής τους κι άλλοτε δίνονται για να ανταμείψουν υπηρέτες συγκεκριμένων προσώπων και συμφερόντων, που όχι μόνο δεν έκαναν στη ζωή τους κάτι μεγάλο κι ωφέλιμο στους πολλούς, αλλά στο μόνο που διέπρεψαν ήταν η κολακεία, το γλείψιμο κι η ρουφιανιά προς τα αφεντικά τους.
Ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος δεν παρέλειψε να βραβεύσει ακόμη και τον γνωστό Αυστραλό δημοσιογράφο Alan Jones, που τον Δεκέμβριο του 1988, συνελήφθη από την αστυνομία, μετά από καταγγελίες, όταν αυνανιζόταν μέσα σε δημόσιες τουαλέτες! Αργότερα βέβαια στο δικαστήριο αθωώθηκε αλλά η ζημιά είχε γίνει.
Έλα, όμως, που τα «μεγάλα αφεντικά», ανεξάρτητα από εποχή, χώρα και ιδιότητα, μας συνηθίζουν ν’ ανταμείβουν κυρίως όσους τους γλείφουν τον πισινό, τους κάνουν «πλάτες» στις βρωμιές τους και ρουφιανεύουν όλο τον κόσμο τάχα πουλώντας εξυπηρέτηση και προστατεύοντας τ’ αφεντικά τους!.. Έτσι, έχει δημιουργηθεί μια ολόκληρη τάξη παράσιτων, που μαζεύουν τιμητικούς τίτλους και διακρίσεις όχι γιατί έχουν προσφέρει σημαντικά στο κοινωνικό σύνολο ή στην πατρίδα τους, αλλά γιατί αναδείχθηκαν «ο ρουφιάνος της χρονιάς» ή «ο σφουγγοκωλάριος του αφεντικού» ή «η τσατσά του αιώνα».
Σπάνια, πού και πού μόνο για να «ξεκαρφώνονται», οι διάφορες εξουσίες βραβεύουν και τιμούν κάποιον πραγματικά αξιόλογο άνθρωπο (επιστήμονα, ανθρωπιστή, διανοούμενο, νομικό, πολιτικό, επιχειρηματία), που έχει προσφέρει ξεχωριστές υπηρεσίες στην κοινωνία και αξίζει τα παράσημα και τις τιμές που του γίνονται. Εξάλλου, γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο, έχουν εφευρεθεί οι διακρίσεις και τ’ αξιώματα: για να επιβραβεύεται και ν’ ανταμείβεται ηθικά όποιος κουράστηκε και πρόσφερε με την καρδιά του (και χωρίς να περιμένει ανταμοιβή) τις γνώσεις του, τα προσόντα του, χρόνια ολόκληρα από τη ζωή του και σκληρή δουλειά για να καλυφθούν όχι οι δικοί του προσωπικοί στόχοι και φιλοδοξίες, αλλά οι ανάγκες της κοινωνίας.
Όταν τα αξιώματα και τα παράσημα μοιράζονται αδιάκριτα σε άξιους και ανάξιους, τότε χάνουν την αξία τους και τη σημασία τους –κι αντί για παράδειγμα οι «παρασημοφορεμένοι» γίνονται περίγελος στον κύκλο τους και στην κοινωνία.
Τα αξιώματα στην Εκκλησία
ΗΕκκλησία δεν αποτελεί εξαίρεση σε όσα αναφέρουμε παραπάνω. Τι είναι η Εκκλησία; Είναι -ή, μάλλον, θα έπρεπε να είναι- το πιο σπουδαίο κοινωνικό πρότυπο, αφού εκπροσωπεί και συμβολίζει την ανώτατη δύναμη στην οποία βασίζονται οι ανθρώπινες κοινωνίες τις τελευταίες χιλιετίες. Η Εκκλησία κηρύσσει και διδάσκει τις καθιερωμένες και καταξιωμένες ηθικές αρχές, πάνω στις οποίες βασίζεται η ανθρώπινη ζωή και η κοινωνική συμβίωση: την αγάπη, την αλληλεγγύη, τη συμπόνοια, την αλήθεια, την αξιοπρέπεια, την εντιμότητα, την αξιοσύνη. Χωρίς όλ’ αυτά, η κοινωνία μας -και η ίδια η Εκκλησία- είναι σάπια!
Αυτά στα λόγια, όμως… Το τι γίνεται στην πράξη μέσα στην Εκκλησία και από τους ανθρώπους που την υπηρετούν και την εκπροσωπούν είναι, κυριολεκτικά, «άλλου παπά Ευαγγέλιο».
Έτσι βλέπουμε μέσα στην Εκκλησία μας, όχι μόνο τώρα στην εποχή μας αλλά κι από πολύ παλιά, να προχωρούν μπροστά συνήθως οι ψεύτες, οι υποκριτές, οι διεφθαρμένοι, οι αυλοκόλακες, οι ρουφιάνοι, οι κουτοπόνηροι, οι συμφεροντολόγοι. Που όχι μόνο δεν αποβάλλονται από το σώμα της Εκκλησίας, αλλά και σπρώχνονται στα ανώτερα και ανώτατα αξιώματα και ανταμείβονται και προβάλλονται και απολαμβάνουν διακρίσεις και τιμές…
Οι ταπεινοί, οι καθαροί, οι τίμιοι μπαίνουν στο περιθώριο και τους κοιτάζουν οι «ξύπνιοι» κι οι πονηροί με μισό μάτι, τους υποτιμούν και τους βάζουν στην άκρη γιατί τους χαλάνε το «σύστημα»…
Και μπαίνει μπροστά η «μηχανή των βραβεύσεων» των ρουφιάνων από τους ανώτερους ρουφιάνους, των γλειφτών από τους κόλακες, των διεφθαρμένων από τους αρχι-διεφθαρμένους, των ανεπαρκών από τους τυχοδιώκτες…
Είσαι γλείφτης και γίνεσαι χαλί να σε πατήσουμε; Παράσημο! Είσαι ρουφιάνος μας και κατασκοπεύεις τους πάντες για να μας καρφώνεις μετά όσους δεν μας είναι αρεστοί; Αξίωμα! Κι ας ξέρουν οι πάντες για ποιο λόγο πήρες το παράσημο και το αξίωμα, ποιες ακριβώς ήταν οι «πολύτιμες υπηρεσίες» σου και κουνάνε το κεφάλι τους με νόημα. Αρκεί που εσύ, ο «τιτλούχος», καμαρώνεις σαν γύφτικο σκεπάρνι για το «παράσημο» -που πρώτος απ’ όλους ξέρεις ότι δεν άξιζες!..
Ο «βιομήχανος πρωτοπρεσβύτερων» Μακάριος
«Μάστορας» στις βραβεύσεις όσων τον εξυπηρετούν προσωπικά, κι όχι επειδή πραγματικά έχουν προσφέρει για δεκαετίες στην Εκκλησία και στο κοινωνικό σύνολο, έχει αναδειχθεί ο «πολυχρονεμένος» μας Αρχιεπίσκοπος Μακάριος! Δεν έχει αφήσει ούτε πουλί πετάμενο που να μην του έχει δώσει παράσημο και τίτλο στα δυο χρόνια που είναι μαζί μας…
Αξίζουν, δεν αξίζουν οι άνθρωποι τις τιμές που τους απονέμει, αρκεί που του έχουν κάνει προσωπικές εξυπηρετήσεις και προσφέρουν στα προσωπικά του συμφέροντα για να πάρουν από μία διάκριση κι από ένα παράσημο! Και δώσ’ του οι «μεγαλόσταυροι» σε δίκαιους και άδικους! Και δώσ’ του τα οφίκια σε κληρικούς που έχουν μπει γρανάζια στους μηχανισμούς που έστησε σε χρόνο μηδέν στην Αυστραλία!.. Δεν καταλαβαίνει τίποτα!..
Ολόκληρη «βιομηχανία τίτλων και οφικίων» έχει στήσει για να ανταμείβει, κυρίως, τα δικά του «παιδιά»: αυτά που τον δοξολογούν από το πρωί μέχρι το βράδυ στο Facebook με γλειψίματα κι εμετικά σχόλια, που ρουφιανεύουν συναδέλφους τους (κληρικούς και μη), που προωθούν τα προσωπικά του συμφέροντα και τη μανία του για αυτοπροβολή.
Για να κολακέψει και να πάρει με το μέρος του ο Μακάριος διάφορους, για ν’ αυξήσει την επιρροή του μέσα στην Εκκλησία αφού αποδείχθηκε ότι ως Ιεράρχης το μπόι του είναι πολύ κοντό («δεν γεμίζει τα παπούτσια», όπως λέμε στην Αυστραλία, που του πρόσφερε αφελώς ο Πατριάρχης), έβαλε μπροστά τη «μηχανή» και μοιράζει οφίκια σε κάθε ρασοφόρο που είναι πρόθυμος να τον προσκυνά και να κλείνει τα μάτια σε όσα απίστευτα κάνει.
Έτσι, μέσα σε 22 μήνες, έκανε -κρατηθείτε!- δεκατρείς «πρωτοπρεσβύτερους»! Πρωτοπρεσβύτερος είναι το ανώτερο αξίωμα που μπορεί ν’ απονεμηθεί σε έγγαμο ιερέα.
Μάλιστα, ένας ιερέας του Σύδνεϋ, με περίπου 9 χρόνια στην ιεροσύνη αλλά με καθημερινή παρουσία στο Facebook κι ολόκληρα κατεβατά με εγκώμια για το παραμικρό για τον Αρχιεπίσκοπό «του», χωρίς να έχει να επιδείξει κάποιο έργο αξιόλογο στην Ενορία του (όπου δεν είναι καν Ιερατικός Προϊστάμενος) ή γενικά στην Αρχιεπισκοπή, τιμήθηκε από τον «Άγιο» Αυστραλίας δύο φορές μέσα σ’ έναν χρόνο:
Πρώτα τον έκανε πρωτοπρεσβύτερο και τώρα τελευταία «πρωτοπρεσβύτερο του Οικουμενικού Θρόνου»! Του απένειμε, δηλαδή, την ανώτατη διάκριση για έγγαμο κληρικό για «υπηρεσίες» που μόνο ο Αρχιεπίσκοπος κι ο συγκεκριμένος παπάς γνωρίζουν!
Και, φυσικά, έχουν καταντήσει ανέκδοτο τόσο ο Μακάριος, όσο κι ο εν λόγω ιερέας και ανάμεσα στον Κλήρο της Αυστραλίας και ανάμεσα στους πιστούς του Σύδνεϋ (που γνωρίζουν καλά πρόσωπα και πράγματα) για το «αξίωμα» που ο Μακάριος έχει κάνει κλωτσοσκούφι και μέσο προσωπικού ρουσφετιού του για τους «ημέτερους», τον δικό του κύκλο κολάκων και ρουφιάνων.
Και για να μιλάμε με ονόματα κι αποδείξεις, να ποια είναι η κατάσταση στην Εκκλησία μας στην Αυστραλία.
Μέχρι πρόσφατα, για πολλές δεκαετίες τώρα, υπήρχαν όλοι κι όλοι έξι «Πρωτοπρεσβύτεροι του Οικουμενικού Θρόνου» στην Αυστραλία. Κληρικοί που έχουν τιμήσει το ράσο τους, με αφοσίωση και προσφορά υπηρεσιών μισού και πλέον αιώνα στους πιστούς και στην Εκκλησία:
Οι αείμνηστοι π. Ιωάννης Ευαγγελινίδης και π. Κυριάκος Ψάλλιος,
Οι ιερείς: π. Γρηγόριος Σακελαρίου, π. Νικόλαος Τσουλουκίδης, π. Μιλτιάδης Χρυσαυγής, π. Διογένης Πατσούρης.
Εδώ και λίγες μέρες «Πρωτοπρεσβύτερος του Οικουμενικού Θρόνου» προήχθη από τον κ. Μακάριο και ο ιερέας του Σύδνεϋ π. Παναγιώτης Μαυρομάτης, που εντάχθηκε στον Κλήρο εδώ και περίπου 9 χρόνια.
