Η Άσια Μπίμπι καταδικάστηκε το 2009 για βλασφημία εις βάρος του προφήτη Μωάμεθ στη διάρκεια ενός καυγά με άλλους εργάτες σ’ ένα χωράφι Σχεδόν δέκα ολόκληρα χρόνια βρίσκεται φυλακισμένη μια Χριστιανή στο Πακιστάν και σύντομα μπορεί να βρεθεί αντιμέτωπη με την εσχάτη των ποινών. Κι όλα αυτά για ένα σχόλιο…
Η Άσια Μπίμπι καταδικάστηκε το 2009 για βλασφημία εις βάρος του προφήτη Μωάμεθ στη διάρκεια ενός καυγά με άλλους εργάτες σ’ ένα χωράφι. Η υπόθεση της μητέρας πέντε παιδιών έχει πυροδοτήσει διαδηλώσεις διαμαρτυρίας σ’ ολόκληρο τον κόσμο κι ακόμη κι ο πρώην Πάπας Βενέδικτος ΙΣΤ’ είχε απευθύνει έκκληση να αποσυρθούν οι εις βάρος της κατηγορίες. Αλλά μάταια. Η τύχη της κρέμεται τώρα από μια κλωστή καθώς η έφεσή της εκδικάζεται από το Ανώτατο Δικαστήριο της χώρας. Στην αυτοβιογραφία της με τίτλο «Blasphemy: Α Memoir» η Χριστιανή γυναίκα περιγράφει τη στιγμή που έμελλε να αλλάξει ριζικά τη ζωή της.
Στις 14 Ιουνίου του 2009 πήγε σ’ ένα χωράφι κοντά στο σπίτι της σ’ ένα μικρό χωριό στο κεντρικό Πακιστάν για να μαζέψει μούρα με μεροκάματο λίγο κάτω από τρία δολάρια… Οι άλλες γυναίκες που εργάζονταν στο χωράφι την αντιμετώπιζαν με εχθρότητα επειδή ήταν μέλος της χριστιανικής μειονότητας της χώρας, που αντιστοιχεί στο 1,6% του πληθυσμού.
Γύρω στο μεσημέρι, διψασμένη κάτω απ’ τον καυτό ήλιο πήγε σ’ ένα γειτονικό πηγάδι να πιει νερό. Αλλά όταν ξαναγέμισε τον κουβά μια γυναίκα φώναξε: «Μην πίνεις απ’ αυτό το νερό!» και στη συνέχεια στράφηκε στις άλλες και είπε: «Ακούστε, αυτή η Χριστιανή μόλυνε το νερό στο πηγάδι πίνοντας από το κύπελό μας. Τώρα το νερό είναι μιασμένο και δεν μπορούμε να πιούμε εξαιτίας της!» Η Άσια λογόφερε με τις άλλες εργάτριες, που της ζήτησαν να ασπαστεί το Ισλάμ και «να μετανοήσει».
Πάνω στην έξαψη τους απάντησε: «Και τι έκανε ο προφήτης Μωάμεθ για τη σωτηρία των ανθρώπων;». Τότε οι άλλες γυναίκες άρχισαν να ουρλιάζουν, να τη φτύνουν και να της επιτίθενται, όπως λέει, κι έτρεξε φοβισμένη να κλειστεί στο σπίτι της για να σωθεί. Σε λίγες μέρες πήγε σ’ άλλο χωράφι για συλλογή καρπών, όπου της επιτέθηκε και πάλι ο όχλος με την παρότρυνση της γυναίκας που την είχε πρωτοβρίσει. Την κύκλωσαν, την έδειραν και την οδήγησαν πίσω στο χωριό φωνάζοντας: «Θάνατος! Θάνατος στη Χριστιανή!». Ο ιμάμης του χωριού της είπε: «Μου ανέφεραν ότι πρόσβαλες τον προφήτη μας. Ξέρεις τι παθαίνουν όσοι επιτίθενται στον προφήτη Μωάμεθ. Μόνον αν ασπαστείς το Ισλάμ ή με το θάνατο μπορείς να εξιλεωθείς». -«Μα δεν έκανα τίποτε. Σας παρακαλώ, σας ικετεύω, δεν έκανα τίποτε κακό», αντέτεινε εκείνη.
Στη συνέχεια την οδήγησαν αιμόφυρτη στο αστυνομικό τμήμα του χωριού, όπου οι αστυνομικοί την ανέκριναν και συνέταξαν μια αναφορά, προτού τη βάλουν σ’ ένα περιπολικό και τη στείλουν κατευθείαν στη φυλακή. Σ’ εκείνο το κελί παραμένει έγκλειστη από τότε… Όταν κρίθηκε ένοχη τον Νοέμβριο του 2010, πλήθη συγκεντρώθηκαν για να γιορτάσουν την καταδίκη της. Το Ανώτατο Δικαστήριο έχει διατάξει προσωρινά την αναβολή της εκτέλεσης της 47χρονης, που επικύρωσαν όλα τα κατώτερα δικαστήρια της χώρας. Αν απορρίψει τη σημερινή έφεσή της, τότε θα γίνει η πρώτη γυναίκα στο Πακιστάν που θα εκτελεστεί για «βλασφημία».
Η υπόθεση της Άσια Μπίμπι έχει προκαλέσει οργή στη διεθνή κοινότητα για τους διαβόητους νόμους περί βλασφημίας του Πακιστάν.
«Υπάρχουν αποδείξεις ότι οι νόμοι αυτοί παραβιάζουν τα ανθρώπινα δικαιώματα και ενθαρρύνουν τους ανθρώπους να παίρνουν το νόμο στα χέρια τους», λέει η Όντρεϊ Γκόχραν της Διεθνούς Αμνηστίας. «Από τη στιγμή που θα κατηγορηθεί ένα άτομο, βρίσκεται μπλεγμένο σ’ ένα σύστημα που προσφέρει ελάχιστη προστασία, προεξοφλεί την ενοχή του και δεν το προστατεύει από άτομα πρόθυμα να ασκήσουν βία», συμπληρώνει. Αλλά παρά τις διεθνείς αντιδράσεις η κατάσταση δεν έχει αλλάξει στο Πακιστάν.
Πάνω από 1.300 άτομα κατηγορήθηκαν για βλασφημία από το 1987 μέχρι το 2014, ενώ από το 1992 έχουν εκτελεστεί για τον ίδιο λόγο τουλάχιστον 62 άνθρωποι. Η Άσια Μπίμπι λέει ότι είναι «θύμα μιας ωμής, συλλογικής αδικίας»: «Με κλείδωσαν σ’ ένα κελί, μου έβαλαν αλυσίδες, με εξόρισαν απ’ τον κόσμο και τώρα περιμένω να πεθάνω. Δεν ξέρω πόσος χρόνος ζωής μου απομένει», αναφέρει στην αυτοβιογραφία της. «Κάθε φορά που ανοίγει η πόρτα του κελιού μου η καρδιά σφυροκοπάει. Η ζωή μου είναι στα χέρια του Θεού και δεν ξέρω τι θα μου συμβεί. Είναι σκληρό…»
