Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη
Δημοσιογράφος
Υπάρχουν οι δάσκαλοι οι οποίοι θέλουν να μπαίνουν σε μία αίθουσα, να κάνουν ένα μάθημα, να πληρώνονται και να φεύγουν.
Υπάρχουν και εκείνοι όμως, οι οποίοι θέλουν να δημιουργούν σχέσεις καρδιάς με τους μαθητές τους, που θέλουν πριν τους διδάξουν να τους αγαπήσουν.
Έχουν πάντοτε τη δύναμη με ένα τους χαμόγελο και μία αγκαλιά να κάνουν τα λυπημένα προσωπάκια τους να μοιάζουν με ήλιους φωτεινούς.
Είναι εκείνοι οι άνθρωποι πάνω από όλα, οι οποίοι θέλουν να χτίσουν ανθρώπους με συναίσθημα και αρχές, όχι μόνο καλούς επαγγελματίες.
Υπάρχουν και εκείνοι οι δάσκαλοι.
Που αγκαλιάζουν τα παιδιά με αγάπη, που μαθαίνουν να τα καταλαβαίνουν και να παραβλέπουν τα λάθη και τις απερισκεψίες του.
Που καλλιεργούν τη συγχώρεση και την αποδοχή μέσα από αυτά, βρίσκοντας ξανά και εκείνοι μέσα τους το παιδί που σε κάποια στιγμή της ζωής τους έχασαν και άφησαν πίσω τους.
Είναι εκείνοι που θέλουν να μιλήσουν τη γλώσσα της αλήθειας στα παιδιά, δίχως ψέματα, δίχως ωραιοποιήσεις και παραμυθένιες αφηγήσεις.
Θέλει να βοηθήσει τα παιδιά να γίνουν έντιμοι και ώριμοι πολίτες, να γνωρίσουν πως είναι και εκείνοι υπεύθυνοι και μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο προς το καλύτερο.
Θέλει να δει τους μαθητές του να μεγαλώνουν, να γίνονται ώριμοι και ευτυχισμένοι άνθρωποι δίχως απωθημένα και εσωτερικά κενά.
Υπάρχουν και εκείνοι οι δάσκαλοι που θέλουν να εμπνεύσουν τα παιδιά, επιθυμούν να τα μάθουν να πιστεύουν στον εαυτό τους με το να τους δείχνουν πόσο πιστεύουν και εκείνοι σε αυτά.
Δε θέλουν μόνο χρήματα, δε θέλουν μόνο τιμές και κοινωνική φήμη μέσα από το επάγγελμά τους, θέλουν πάνω από όλα να δουν τα παιδιά να μεγαλώνουν και να γίνονται υγιείς ενήλικες, μαθαίνοντας να αποφεύγουν τις κακοτοπιές και τα αδιέξοδα πάθη.
Θέλει να δει τα μικρά βλαστάρια να ανθίζουν και να γίνονται δέντρα που όσο και να τα χτυπάει ο αέρας, εκείνα δεν κλονίζονται και δε λυγίζουν.
Να βρούμε τέτοιους δασκάλους, τους έχουμε ανάγκη..
