Ο διάδοχος του Γκάλη: Ο αυτοκαταστροφικός παιχταράς που έχασε τα πάντα εκτός απ’ την ψυχή του

Στο draft του NBA το 1986 οι Ντάλας Μάβερικς επιλέγουν στο νούμερο 7 τον Ρόι Τάρπλεϊ. Ένα θηριώδη, αλλά ντελικάτο παίχτη ύψους 2.11, που στα κολλεγιακά χρόνια του έχει μαγέψει τους ειδικούς. Με ιδιαίτερη έφεση στο ριμπάουντ και στα κοψίματα, αλλά και εντυπωσιακό επιθετικό ρεπερτόριο ακόμη και μακριά από το καλάθι, μπορούσε να καλύψει με μεγάλη επιτυχία τόσο την θέση του σέντερ όσο και εκείνη του πάουερ φόργουορντ.

Ακριβώς για αυτήν την δυνατότητά να παίζει και στο «4» και στο «5» κλήθηκε μερικά χρόνια αργότερα να εκφέρει άποψη ο Στιβ Γιατζόγλου καθώς για λόγους που οι παλιοί γνωρίζουν ήδη και οι νέοι θα μάθουν σύντομα, αυτός ο παιχταράς είχε «ξεπέσει» στην Ελλάδα. Ρώτησαν, λοιπόν, τον Στιβ σε ποια θέση σκεφτόταν να ζητήσει από τον Τάρπλεϊ να αγωνιστεί, για να εισπράξουν μια από τις πιο επικές απαντήσεις που έχουν δοθεί ποτέ.

«Ο Ρόι είναι σαν την αρκούδα στο δάσος. Δεν λες εσύ στην αρκούδα πού θα πάει να… χέσει. Η αρκούδα στο δάσος… χέζει όπου θέλει. Επομένως, ο Ρόι παίζει σε όποια θέση θέλει εκείνος, φίλε μου», είπε ο γνωστός για το γλαφυρό στυλ ομιλίας κόουτς!

Ως αμερικανοθρεμμένος, ο Γιατζόγλου είχε τον δικό του τρόπο να προσεγγίζει δύσκολες περιπτώσεις παιχτών από την άλλη όχθη του Ατλαντικού, με εκείνη του Τάρπλεϊ να είναι με διαφορά η πλέον ιδιάζουσα. Τι την έκανε τόσο ξεχωριστή; Μα φυσικά, πρώτα από όλα, το γεγονός ότι ήταν ένα τεράστιο όνομα ακόμα και για τα δεδομένα του ΝΒΑ, που ποτέ μα ποτέ δεν θα ερχόταν στην Ευρώπη στα 27 του αν δεν άφηνε τους εθισμούς του να πάρουν τον έλεγχο της καριέρας και της ζωής του.

Την πρώτη του σεζόν επιλέχθηκε στην NBA-All Rookie πρώτη πεντάδα και ένα χρόνο αργότερα ψηφίστηκε κορυφαίος 6ος παίκτης της λίγκας. Όλα έμοιαζαν να έχουν πάρει τον δρόμο τους προς ένα ένδοξο μέλλον, όμως το αυτοκαταστροφικό κομμάτι του εαυτού του Ρόι είχε άλλη γνώμη…

Μετά από μόλις 6 ματς την περίοδο 1989-90 συλλαμβάνεται για οδήγηση υπό την επήρεια ουσιών και αντίσταση κατά των αρχών. Τιμωρείται από το NBA αλλά πριν καλά-καλά επιστρέψει, υποπίπτει για δεύτερη φορά στο ίδιο παράπτωμα και λίγους μήνες αργότερα συμβαίνει και πάλι το ίδιο. Αποτέλεσμα; Ένας παίκτης με τα δικά του χαρακτηριστικά και διψήφια νούμερα καριέρας σε πόντους (12,6) και ριμπάουντ (10,1) στο κορυφαίο πρωτάθλημα του κόσμου αποβάλλεται επ’ αόριστον…

Στην Ελλάδα προφανώς δεν ήρθε μόνο με το αδιαμφισβήτητο ταλέντο του αλλά και με τα κουσούρια του. Η συνταγή αυτού του εκρηκτικού συνδυασμού και οι αναλογίες ικανοτήτων και εθισμών άλλαζαν ανάλογα με την περίοδο ή πολλές φορές συνυπήρχαν μαζί. Για παράδειγμα, ο Τάρπλεϊ ήταν ο βασικός λόγος που ο Άρης επιβιώνει την πρώτη χρονιά της αποχώρησης από την ομάδα του μεγαλύτερου θρύλου του, του Νίκου Γκάλη, και κατορθώνει στο τέλος τα χρονιάς να πανηγυρίσει τίτλο, με εκείνον απόλυτο πρωταγωνιστή. Είναι ο MVP της διοργάνωσης και πρώτος σκόρερ της σεζόν αλλά και του τελικού στον αλησμόνητο θρίαμβο με 50-48 στο Τορίνο επί της Εφές στο Κύπελλο Σαπόρτα, ενώ επαναλαμβάνει τα όργιά του και στον ημιτελικό του Κυπέλλου Ελλάδας, οδηγώντας τον Άρη σε θρίαμβο επί του αναγεννημένου Ολυμπιακού.

Οι φήμες λένε ότι το προηγούμενο βράδυ είχε ξεσαλώσει στο ξενοδοχείο καταναλώνοντας αμέτρητα κουτάκια μπίρας, των οποίων ο ακριβής αριθμός αλλάζει ανάλογα με το από ποιον ακούς την ιστορία. Πάντως σε καμία από τις εκδοχές της το νούμερο δεν πέφτει κάτω από τις 25 και φτάνει μέχρι τις 40, που ανακάλυψε η καθαρίστρια μόνο αφότου είχε φύγει η αποστολή. Σύμφωνα με τον αστικό μύθο, ο Αργύρης Καμπούρης που είχε αναλάβει στο μεγαλύτερο διάστημα του ματς το προσωπικό μαρκάρισμά του, είχε πει ότι η δυσοσμία που έβγαινε από τον ιδρώτα του εξαιτίας του αλκοόλ είχαν κάνει την δουλειά του ανυπόφορη…

Τα ίδια χούγια τα μετέφερε και όταν κατηφόρισε στον Πειραιά την επόμενη σεζόν για λογαριασμό των ερυθρολεύκων. Και σίγουρα πέρα από κάθε αμφιβολία ο αγώνας που τον σημάδεψε, όπως και όλον τον οργανισμό, ήταν το Final-4 του Τελ Αβίβ. Εκεί τα σενάρια ήθελαν τον Γιάννη Ιωαννίδη (τον γνωστό ως «Ολλανδό», όχι τον προπονητή) να τον ψάχνει το προηγούμενο βράδυ στα μπαρ της πόλης. Αν και αργότερα ο ίδιος είχε υποστηρίξει μια άλλη εκδοχή σύμφωνα με την οποία ο Ρόι ένιωθε στο δωμάτιο του ξενοδοχείου του «θηρίο στο κλουβί» και ζήτησε να βγει έξω για να πιει. Όπως λέει το πρώην στέλεχος του Ολυμπιακού, τελικά μετά από συνεννόηση και την έγκριση του «Ξανθού», βγήκαν οι δυο τους και ήπιαν από μία μπύρα ο καθένας.

Στο Ισραήλ ο Τάρπλεϊ μας παρουσιάζει κι ένα άλλο κομμάτι του παράξενου χαρακτήρα του. Το επεισόδιο με τα… μπουνίδια στον Μπάμπη Παπαδάκη (κάποτε είχε χαρακτηριστεί καθ’ υπερβολή «Έλληνας Μπάρκλεϊ», χωρίς ποτέ να αιτιολογήσει κάτι τέτοιο) παρά τις απόπειρες να αποσιωπηθεί, γίνεται γνωστό και έρχεται να προστεθεί στον «φάκελο» του Ρόι. Σε αυτόν βρίσκει κανείς ακόμα τον… ξακουστό καυγά του με τον Τζιμ Πίτερσον των Ρόκετς το 1987 αλλά και την αγκωνιά και τις γροθιές στον Λανς Μπέργουολντ σε παιχνίδι με το Περιστέρι στο ΣΕΦ. Και στις δύο περιπτώσεις ο… «Μπυ-Ρόι» Τάρπλεϊ ήταν αυτός που σήκωσε πρώτος το χέρι… Για την υπόθεση με τον Παπαδάκη όλα είχα αρχίσει πολλούς μήνες νωρίτερα όταν μετά από μια μέτρια εμφάνιση του Ολυμπιακού, ο Ιωαννίδης είχε ρωτήσει τους ίδιους τους παίκτες του ποιος από την ομάδα θεωρούσαν ότι είχε κακή απόδοση στο ματς. Ο νεαρός τότε Παπαδάκης σήκωσε το χέρι και ψέλλισε «ο Ρόϊ». Αργότερα το μετάνιωσε.

Όμως ο Τάρπλεϊ είχε και πολλές άλλες πλευρές λιγότερο «τζούσι» και προβεβλημένες. Παρά το φοβερό και τρομερό όνομά του δεν αντιμετώπιζε τους άλλους αφ’ υψηλού, ενώ με πολλούς συμπαίκτες του είχε άριστες σχέσεις. Με πρώτον και καλύτερο τον Παναγιώτη Φασούλα με τον οποίο είχαν συνθέσει μια απίστευτη φροντ λάιν αλλά και τον Νάκιτς που σε μεγάλο βαθμό ήταν και ο προστατευόμενός του. Άλλωστε, με μια κίνηση που ξάφνιασε πολλούς, του είχε δωρίσει όλο το πριμ του για μια μεγαλειώδη νίκη επί της Ρεάλ Μαδρίτης στον δρόμο για το Final-4.

Βέβαια οι Μαδριλένοι ακόμη διαμαρτύρονται για εκείνο το… αιώνιο δευτερόλεπτο που χρειάστηκε ο Νάκιτς για να πετύχει το νικητήριο καλάθι, αλλά… άλλοι καιροί άλλα ήθη. Η ιστορία έγραψε ότι οι Πειραιώτες νίκησαν και στα αποδυτήρια ο Τάρπλεϊ που σε εκείνο το ματς είχε 26 πόντους και 16 ριμπάουντ, όμως γνώριζε ότι όλα αυτά δεν θα είχαν σημασία αν ο πιτσιρικάς δεν ευστοχούσε την πιο κρίσιμη ώρα, είπε μπροστά σε όλους ότι το δικό του μερίδιο θα το έπαιρνε ο νεαρός συμπαίκτης του.

Την επόμενη χρονιά ο Τάρπλεϊ έπαιξε την τελευταία «ζαριά» του επιχειρώντας να επανέλθει στο ΝΒΑ. Επέστρεψε στους Μάβερικς, αλλά δεν άφησε τους εθισμούς του και τις μαύρες μέρες του στην Ευρώπη. Τον Δεκέμβρη του ’95 συλλαμβάνεται ξανά με ουσίες ενώ εκκρεμεί και καταγγελία της τότε συντρόφου του ότι της είχε επιτεθεί με ηλεκτρικό σίδερο προκαλώντας της εγκαύματα. Αυτό ήταν. Ο κομισάριος Χάουαρντ Στερν παίρνει την οριστική, αμετάκλητη και τελεσίδικη απόφαση της αποβολής του Ρόι από έναν μαγικό κόσμο που δεν ήταν φτιαγμένος για αυτόν.

Την εποχή που έπαιζε στην Ελλάδα έδινε ένα μέρος του συμβολαίου του (25.000.000 δραχμές τον χρόνο) σε φιλανθρωπίες και ιδρύματα. Όταν όμως χρειάστηκε να ταξιδέψει μερικά χρόνια αργότερα στην Κύπρο για να παίξει εκεί στον Απόλλωνα Λεμεσού δεν είχε καν το αντίτιμο των εισιτηρίων του και ζήτησε δανεικά από τον Φασούλα, σύμφωνα με όσα ακούστηκαν αργότερα. Γιατί αυτός ήταν ο Ρόι Τάρπλεϊ.

Υπερβολικός σε όλα του. Και στα καλά και στα κακά του. Και εξαιτίας των δεύτερων, αντί να μεσουρανεί στο ΝΒΑ και να φλερτάρει με το Hall Of Fame εκείνος αναγκάστηκε να μεταφέρει την αυτοκαταστροφική τρέλα του μέχρι και την Κίνα μόνο και μόνο για να μπορεί να παίζει μπάσκετ, χωρίς να εγκαταλείψει τις συνήθειές του. Μοιραία νικήθηκε από αυτές αφήνοντας αυτόν τον κόσμο σε ηλικία μόλις 50 ετών. Αν και τα αίτια του θανάτου του δεν ανακοινώθηκαν ποτέ, όλοι υποστηρίζουν ότι το ταλαιπωρημένο για δεκαετίες συκώτι του απλά δεν άντεξε. Όπως και ο Τάρπλεϊ δεν άντεξε ποτέ το βάρος του ταλέντου και της προσωπικότητάς του.