Πόσα χρόνια είναι άραγε αρκετά για να σε καθιερώσουν σε έναν ρόλο; Αν είσαι ο Κώστας Παπαχρήστος, τότε μιλάμε για 4 δεκαετίες και περισσότερες από 200 ταινίες σε ρόλους στρατιωτικών και αστυνομικών!

Ο ψηλός με το μουστακάκι που εμφανιζόταν συνήθως ως χωροφύλακας, αστυφύλακας, αρχιφύλακας και διοικητής αστυνομικού τμήματος είχε πάθος με τον στρατό και τις στολές των αξιωματικών, μπολιάζοντας ιδανικά την αγάπη του για το χακί και τον έρωτα για την υποκριτική!

Ο ξεχωριστός αυτός ρολίστας της εθνικής μας κινηματογραφίας έπαιξε σε περισσότερες ίσως ταινίες απ’ όσες θα μπορούσε να αριθμήσει. Δυο εκατοντάδες ήταν αυτές, όχι παίξει γέλασε!

Ο λατρεμένος και πάντα καλοκάγαθος αστυνομικός ανήλθε μάλιστα τα σκαλιά της κινηματογραφικής ιεραρχίας, φτάνοντας να γίνει αξιωματικός της χωροφυλακής, αντισυνταγματάρχης του Στρατού Ξηράς, στρατηγός κατόπιν, ακόμα και υποπλοίαρχος του Πολεμικού Ναυτικού.

Ο ίδιος είχε εξάλλου πάντα έτοιμες τις στολές του, αφού όταν δεν περιλαμβάνονταν στο προσωπικό του βεστιάριο, καθόταν και τις έραβε μόνος του! Ο Παπαχρήστος ήταν αναπόσπαστο μέλος της χρυσής εποχής του ελληνικού σινεμά, περνώντας ως αφανής ήρωας μιας κινηματογραφίας που θα ήταν ασφαλώς διαφορετική χωρίς τον χαρακτηριστικό αστυνομικό της.

Ποιος μπορεί να φανταστεί άλλον αρχιφύλακα στον «Ηλία του 16ου», άλλον αστυφύλακα στη «Θεία απ’ το Σικάγο» ή άλλον τροχονόμο στο «Κοροϊδάκι της δεσποινίδος»; Ποιος θα έπαιζε καλύτερα τον υποπλοίαρχο στην «Αλίκη στο Ναυτικό»; Προφανώς κανείς, γι’ αυτό και δεν προλάβαινε να κάνει τις ταινίες τη μία πίσω από την άλλη ο μεγάλος αυτός δευτεραγωνιστής μας.

Μονίμως μέσα στη στολή του, καθώς ήταν λίγες οι εξαιρέσεις που έπαιξε κάτι άλλο, ο Παπαχρήστος έμοιαζε ταιριαστός στον ρόλο του ένστολου, καθώς λάτρευε όπως είπαμε τα σώματα ασφαλείας. Ο ίδιος είχε υπηρετήσει άλλωστε εθελοντικά στην Αεροπορία ήδη από το 1933, ως αμούστακος έφηβος 16 χρονών δηλαδή. Γι’ αυτό και ήταν τόσο ταιριαστό που μια από τις πρώτες ταινίες του ήταν το «Οι ουρανοί είναι δικοί μας» (1953)!

Η ζωή δεν φέρθηκε βέβαια δίκαια στην ιδιαίτερη αυτή μορφή του κινηματογράφου μας, ο οποίος βρήκε την ευτυχία στο πρόσωπο της επίσης γνωστής ηθοποιού Δήμητρας Σερεμέτη, αν και τους φθόνησε η μοίρα και τον πήρε μακριά της έπειτα από μόλις 3,5 χρόνια κοινής ζωής.

Ο Παπαχρήστος προσβάλλεται από καρκίνο και αφήνει πρόωρα χήρα τη Σερεμέτη, η οποία πέρασε την υπόλοιπη ζωή της τιμώντας τη μνήμη του…

Πρώτα χρόνια

Ο Κώστας Παπαχρήστος γεννιέται το 1916 στον Βόλο σε μια οικογένεια που έμελλε να βγάλει δυο ηθοποιούς, μιας και ήταν ο μεγαλύτερος αδερφός του Νίκου Παπαχρήστου. Η οικογένεια μετακομίζει σύντομα στη Θεσσαλονίκη, όπου και πήγε σχολείο ο Κώστας.

Ο μικρός είχε από την αρχή της ζωής του κόλλημα με το χακί και ήταν αποφασισμένος να το αποδείξει. Το 1933, πριν κλείσει ακόμα τα 17 του και βγάλει το Γυμνάσιο, το σκάει κρυφά από το σπίτι του και καταφτάνει στη Λάρισα για να καταταγεί εθελοντικά στην Αεροπορία! Το σχέδιο το προετοίμαζε καιρό, αφού είχε στην κατοχή του πλαστά έγγραφα που τον εμφάνιζαν ενήλικο.

Η αγωνία των γονιών του πήρε τέλος όταν έλαβαν ένα γράμμα από τον νεαρό Κώστα που τους ενημέρωνε για το παράτολμο εγχείρημά του, παρακαλώντας τους να μην τον προδώσουν! Δεν το έκαναν ποτέ.

Ολοκληρώνοντας την εθελοντική του θητεία, έμελλε να ξαναφορέσει τη στολή του φαντάρου στον Πόλεμο του 1940, όπου πολέμησε με γενναιότητα στην πρώτη γραμμή και τιμήθηκε με μετάλλιο ανδρείας.

Οι περιπέτειες με τα σώματα ασφαλείας δεν θα τέλειωναν βέβαια εδώ, καθώς τις στολές θα τις φορούσε και πάλι και μάλιστα συνεχώς. Αφού πέρασε μερικά φεγγάρια στη δραματική σχολή του Καρόλου Κουν, ο πρώην φαντάρος μετατρέπεται σε αστυφύλακα και αξιωματικό για χάρη του ελληνικού σινεμά…

Καριέρα στον ελληνικό κινηματογράφο

Κανείς δεν ξέρει πώς ξεκίνησε την περιπέτεια με το σινεμά ο Παπαχρήστος, ποιος ανακάλυψε πρώτος ποιον δηλαδή. Αν και τα εναρκτήρια κομπαρσιλίκια δεν άργησαν καθόλου. Μετά το «Οχυρό 27» (1948) και τον «Γρουσούζη» (1952), όπου κάνει τον μαγαζάτορα, θα έρθει ο πρώτος ρόλος αστυνομικού στο φιλμ «Οι ουρανοί είναι δικοί μας» το 1953.

Αυτό ήταν, o Παπαχρήστος καθιερώνεται αμέσως στον ρόλο του ένστολου και δεν προλαβαίνει να κάνει σύντομες αλλά αξιομνημόνευτες εμφανίσεις τόσο σε ταινίες-σταθμούς του ελληνικού σινεμά όσο και σε αναρίθμητα ακόμα εμπορικά φιλμ. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς;

Διοικητής σταθμού χωροφυλακής στη «Λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο» (1955), διοικητής αστυνομικού τμήματος στην «Καφετζού» (1956), αστυφύλακας στη «Θεία απ’ το Σικάγο» (1957), αρχιφύλακας στον «Ηλία του 16ου» (1959), αστυνομικός στη «Χριστίνα» (1960), τροχονόμος στο «Κοροϊδάκι της δεσποινίδος» (1960), διοικητής αστυνομικού τμήματος στο φιλμ «Ο Μήτρος κι ο Μητρούσης στην Αθήνα» (1960), αστυνομικός στους «Μακρυκωσταίους και Κοντογιώργηδες» (1960), υποπλοίαρχος του Πολεμικού Ναυτικού στην «Αλίκη στο Ναυτικό» (1961), αστυφύλακας στον «Καλό μας άγγελο» (1961), αξιωματικός της αστυνομίας στον «Νόμο 4.000» (1962)!

Αστυνομικός επίσης στα «Ευτυχώς χωρίς δουλειά» (1963), «Αυτό το κάτι άλλο» (1963), «Η σωφερίνα» (1964), «Οι φτωχοδιάβολοι» (1964), «Ο εμίρης κι ο κακομοίρης» (1964) και «Βοήθεια ο Βέγγος, φανερός πράκτωρ 000»! Αλλά και αντισυνταγματάρχης στη «Λεωφόρο της προδοσίας» (1969), αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού στο «Υποβρύχιο Παπανικολής» (1972) και στρατηγός Πεζικού τελικά στη φοβερή «Λούφα και Παραλλαγή» (1984).

Και πραγματικά τι να πρωτομνημονεύσει κανείς δηλαδή, αφού δύσκολα θα βρεις ταινία της χρυσής εποχής που να μην κάνει ένα πέρασμα ο σίφουνας των κινηματογραφικών σωμάτων ασφαλείας Κώστας Παπαχρήστος! Ο οποίος έδινε πολύ μεγάλη έμφαση στην εικόνα του αλλά και την αναπαράσταση του ένστολου στη μεγάλη οθόνη, γι’ αυτό και καθόταν να ράψει μόνος τις στολές του, ώστε να είναι στα μέτρα του και να δείχνουν καλά στο πανί.

Η τελειομανία του και η αγάπη του για τον στρατό θα τον κάνουν να επιμελείται μόνος τα κοστούμια του, δημιουργώντας στην πορεία ένα τεράστιο βεστιάριο από αυθεντικές στρατιωτικές και αστυνομικές σχολές, που άρχισε κάποια στιγμή να δανείζει σε άλλες παραγωγές. Σε μια άγνωστη πλευρά της ζωής του, είχε γίνει τόσο ξεφτέρι στη ραπτική και την ενδυματολογία που από το 1964 άρχισε να δραστηριοποιείται ως επαγγελματίας ενδυματολόγος σε πολλές ταινίες! Αλλά και σύμβουλος στρατιωτικών θεμάτων!

Στις περισσότερες μάλιστα παραγωγές συνήθιζε να κρατά διάφορους ρόλους στα συνεργεία και τα πλατό, από τεχνικός σύμβουλος και βοηθός παραγωγής μέχρι και βοηθός σκηνοθέτη. Ήταν ένας πραγματικός κινηματογραφάνθρωπος και όλοι εμπιστεύονταν την κρίση και το αισθητήριό του, αφήνοντας μικρές αλλά καίριες συνεισφορές στα κλασικά φιλμ της εποχής.

Πετυχημένος ηθοποιός και εξίσου καθιερωμένος ενδυματολόγος, όταν δεν επιμελούνταν τους αστυνομικούς και τους στρατιώτες του ελληνικού σινεμά, έκανε συλλογή από στολές σωμάτων ασφαλείας και παραδοσιακές φορεσιές απ’ όλο τον κόσμο. Το ανεκτίμητης συναισθηματικής και λαογραφικής αξίας βεστιάριό του ήθελε μάλιστα να το δωρίσει αφιλοκερδώς στο ελληνικό κράτος, ώστε να φτιαχτεί μουσείο ελληνικών στρατιωτικών ειδών στη Θεσσαλονίκη.

Πέθανε με τον καημό, αν και πριν αφήσει την τελευταία του πνοή ζήτησε από τη σύζυγό του να εμπιστευτεί τις στολές του στο Γενικό Επιτελείο Στρατού, εκφράζοντας την ευχή να αξιοποιηθούν κάποια στιγμή.

Οι τελευταίες του ταινίες ήρθαν στη δεκαετία του 1980, αφού ο Παπαχρήστος μέτρησε μια ζηλευτή καριέρα σε σανίδι και πλατό για τέσσερις ολόκληρες δεκαετίες…

Προσωπική ζωή

Ο Κώστας Παπαχρήστος πέθανε στις 29 Σεπτεμβρίου 1995 χτυπημένος από την επάρατο. Εργαζόταν μάλιστα ως τεχνικός σύμβουλος αλλά και προμηθευτής στρατιωτικών στολών στη σειρά «Πρόβα νυφικού» (ΑΝΤ1) όταν υπέστη καρδιακό επεισόδιο τον Μάρτιο του 1995, το οποίο επιδείνωσε την κατάσταση της υγείας του. «Έμεινα ολομόναχη. Πού να ακουμπήσω;», ομολογούσε η Σερεμέτη σε μια από τις λιγοστές συνεντεύξεις που έδωσε και μίλησε για τον σύζυγό της.

«Ο πατέρας μου είχε πουλήσει ένα χωραφάκι για να μου εξασφαλίσει το μισό μερίδιο. Λίγο καιρό μετά ο Κώστας, που είχε ασχοληθεί με τη στρατιωτική ενδυματολογία παράλληλα με την τέχνη του ηθοποιού, πήγε στην Κωνσταντινούπολη κι όταν γύρισε, έβαλε πάνω στο τραπέζι δύο χούφτες χρυσές τουρκικές λίρες και καταφέραμε και ολοκληρώσαμε το σπίτι μας και παντρευτήκαμε».

Η ζωή θα έδειχνε ωστόσο το άσχημο πρόσωπό της: «Η ευτυχία μας κράτησε μόνο τριάμισι χρόνια. Ο Κώστας προσβλήθηκε από καρκίνο στους πνεύμονες»…