Ο μέγας ψυχασθενής

Την εποχή που η Οθωμανική αυτοκρατορία βρίσκονταν στα πρόθυρα της κατάρρευσης, ο Τούρκος Σουλτάνος, γνωστός μέχρι τότε στους διπλωματικούς κύκλους της Ευρώπης ως ο Μέγας Κύριος (Le Grand Seigneur), άρχισε να αναφέρεται, όπως άλλωστε και η ίδια η Οθωμανική Αυτοκρατορία της οποίας ηγεμόνευε, ως ο Μέγας Ασθενής (Le Grand Malade). Σήμερα η Τουρκική «Δημοκρατορία», απόφυση πλέον της πάλαι ποτέ κραταιάς Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, παρά τα προβλήματά της, πόρρω απέχει από του να θεωρείται «Μέγας Ασθενής» (δεν είναι πλέον ούτε Μέγας ούτε Μεγάλη), σε αντίθεση με τον πρόεδρό της ο οποίος, ενδεχομένως κάτω από το στρες των τελευταίων γεγονότων και προβλημάτων που αντιμετωπίζει, αρχίζει να αναδύεται στο διεθνές ιατρικό στερέωμα ως ο Μέγας Ψυχασθενής (Le Grand Malade Mental).

Ο εν λόγω, ανέρχεται πολλάκις καθημερινά στο όποιο βήμα του παρέχουν οι καθεστωτικοί του υπήκοοι, και «με τα μάτια νυσταγμένα και βαριά, τριγυρνάει σαν νταλίκα στην Τουρκία, στα λιμάνια-στους σταθμούς-στην αγορά, στο λαβύρινθο της Πόλης σαν χαμένος, το σακάκι του στον ώμο να κρατά, κι όλους όσους δεν θυμούνται φορτωμένος»… ο καημένος… Ανεβαίνει στο βήμα, συστρέφει τους οφθαλμούς του, πλαταγίζει τη γλώσσα του, και επιδίδεται, ως άλλος ασιανός Καλιγούλας ή μογγόλος Νέρων, σε ένα ακατάσχετο υβρεολόγιο εναντίον ημών των Ελλήνων, των ενόπλων ημών δυνάμεων (που πρόσφατα του στραπατσάρισαν την ναυ-αρχίδα του), εναντίον των Γάλλων που με τα ραφάλ τους ξεχαρβάλωσαν μια βάση του (που προσπαθούσε να φτιάξει με το κουβαδάκι του στους αμμόλοφους της Λιβύης), εναντίον του Γκιουλέν, των γκιουλενιστών αλλά και όλων όσων τον νίκησαν κάποτε στο «γκιούλ» στο τάβλι, όταν μικρός γαβριάς έριχνε τα ζάρια στον καφενέ του χωριού του. Μάλιστα ως άλλος Ναπολέων (ένας από τους πολλούς ομοειδείς τροφίμους των αρμοδίων κλινικών) συνεπικουρείται στον διαταραγμένο ρόλο του από τους «στρατάρχες» του, κάποιον Τσαούσογλου (όψιν μανάβη έχοντα), έναν Ακάρ (Άκαρι της ψώρας;) κι έναν Μπαχτσελί  που του κρατάει το φανάρι (λέγε με Φενέρ Μπαχτσέ).

Η προσέγγιση ενός τέτοιου ασθενούς απαιτεί μια πολύ διακριτική τακτική, όπως μας το υπενθυμίζει και το γνωστό χορωδιακό των αυλικών από τον «Ριγολέττο» του Βέρντι: «στον τρελό που αγριεύει κάνε ότι σου ζητά», μέχρι να καταφέρεις να  τον πλησιάσεις και να του περάσεις αιφνιδιαστικά τον ζουρλομανδύα, δια τα περαιτέρω.

Επί του παρόντος, τον ρόλο της μέλλουσας θεραπαινίδας νοσοκόμου έχει αναλάβει, λόγω ιδιότητος και ειδικότητος, η Κάγκελα Μέρκελ, η οποία ως καγκελάριος είναι η καθ’ ύλην αρμόδια να τον κλείσει στα κάγκελα (του φρενοκομείου ή του θηριοτροφείου, αναλόγως της τελικής διαγνώσεως των θεραπόντων ιατρών). Άλλωστε στην Γερμανία νοσηλεύεται εσχάτως και ο Ρώσος ηγέτης της αντιπολίτευσης, και σφοδρός επικριτής του προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν, Αλεξέι Ναβάλνι, τον οποίο επίσης φροντίζει η Κάγκελα Μέρκελ η οποία  δήλωσε πρόσφατα, κατόπιν ενδελεχούς μελέτης της ιατρικής του εικόνας ότι «το δηλητήριο ταυτοποιήθηκε αδιαμφισβήτητα στις εξετάσεις». Θα έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον να πληροφορηθούμε και την διάγνωση της τρέχουσας αυτής δηλητηριώδους τουρκικής ψυχοπαθητικής περίπτωσης, δεδομένου ότι παρόμοια συμπτώματα διαταραχής της προσωπικότητας πολλές φορές οφείλονται σε συστηματική χρήση ψυχοτρόπων παραισθησιογόνων ουσιών (αφιόνι, ινδική κάνναβις, amanita muscaria άλλως αμανίτης ο μυγοκτόνος, διεθυλαμίδη του d-λυσεργικού οξέος ή λυσεργίδη, ελληνιστί LSD, και βάλε μαέστρο) οι οποίες προκαλούν ψευδαισθήσεις μεγαλείου, μανίες καταδιώξεως, ονειρικές παραισθήσεις (ουρί του παραδείσου και τα τοιαύτα), με τελική κατάληξη την μογγολοειδή ιδιωτεία (μογγολισμό), λόγω και της προπατορικής φυλετικής (χρωμοσωμικής) προελεύσεως των γειτόνων μας…

Χρίστος Γούδης