Πιθανότατα μια από τις τρεις ευχές που θα έκανε σε κάποιο… τζίνι αν έβρισκε παραπεταμένο στην εξέδρα ένα μαγικό λυχνάρι:
Να είχε μια μέρα τόσα πολλά λεφτά, που θα μπορούσε ν’ αγοράσει την ομάδα του.
Και μ’ εκείνον στο τιμόνι να φτάσει να σηκώνει κούπες!
Μπορεί λοιπόν να μην είχε δει τον Αλαντίν και στη Βραζιλία να μην είχαν… Εθνοσπόρ για να παίξει το θρυλικό «Γίνε Πρόεδρος», αλλά ο Τιάγκο Ρες κατάφερε να πρωταγωνιστήσει στο δικό του ποδοσφαιρικό παραμύθι.
Στις 11 Φεβρουαρίου 2012 η εικόνα του (23χρονου τότε) φίλου της βραζιλιάνικης Σάντα Κρουζ είχε κάνει τον γύρο του κόσμου.
Και όχι άδικα…
Ο φακός τον είχε συλλάβει στο παιχνίδι με τη δυνατή Γκρέμιο, στο «Estadio Olimpico Monumental» (άνω των 50.000 θέσεων) να κάθεται… ολομόναχος στην εξέδρα των φιλοξενούμενων!
«Φόρεσα ένα ουδέτερο μπλουζάκι και πήγα προς το γήπεδο. Προσπέρασα οπαδούς της Γκρέμιο σχεδόν απαρατήρητος και βρέθηκα στη σωστή θύρα.
Μόλις έφτασα στην πόρτα, ρώτησα τον φύλακα αν έχουν ήδη μπει μέσα άλλοι φίλοι της Κρουζ. Ο υπάλληλος μου απάντησε “όχι, είσαι ο μόνος”», έχει περιγράψει χαρακτηριστικά ο ίδιος.
Όχι ότι αυτό τον πτόησε. Είχε πανηγυρίσει έξαλλα το γκολ με το οποίο προηγήθηκε η ομάδα του και δεν σταμάτησε να την υποστηρίζει ούτε όταν το σκορ έφτασε στο 4-1…
«Ήταν η πρώτη φορά που τραγουδούσα συνθήματα μόνος μου! Ήταν σαν να παρακολουθούσα έναν αγώνα από το σαλόνι του σπιτιού μου, χωρίς παρέα», είχε πει.
Κι όμως. Αυτή η εικόνα που φαινόταν τόσο μελαγχολική τότε θα γινόταν ακόμα πιο συγκινητική μερικά χρόνια αργότερα.
Ένα σύμβολο ανταμοιβής για την αφοσίωση του νεαρού δημοσιογράφου, που λάτρεψε τη Σάντα Κρουζ από τον πατέρα του και έψαχνε live streaming στις ΗΠΑ για την παρακολουθήσει, ανάμεσα στις σπουδές και τη δουλειά ως διανομέας σε πιτσαρία.
Γιατί δυο μόλις χρόνια από ‘κεινη τη μέρα ο Ρες θα έκανε το όνειρό του πραγματικότητα.
Έχοντας τελειώσει τις σπουδές στην Αμερική κι έχοντας ξεκινήσει δουλειά ως ρεπόρτερ στην «Diario Gaucho», θ’ αναλάμβανε υπεύθυνος του γραφείου Τύπου στην αγαπημένη του ομάδα.
Βρισκόταν πια στη δεύτερη κατηγορία, αλλά αυτό ουδόλως τον ενοχλούσε. Αντιθέτως, του έδινε κίνητρο να ψάχνεται περισσότερο για το πώς θα την ωφελήσει.
Πρότεινε στη διοίκηση ν’ αγωνίζεται η ομάδα όλον τον χρόνο (και όχι μόνο στο πολιτειακό πρωτάθλημα για 3-4 μήνες), εξήγησε ότι έτσι θα μπορούσε να προσελκύσει ευκολότερα παίκτες και προπονητές, εκπόνησε και τους παρουσίασε ολόκληρο πλάνο γι’ αυτό.
Και τόσο πολύ εκτιμήθηκε άνωθεν που του προτάθηκε να το εφαρμόσει ο σύλλογος με τον ίδιο στη θέση του προέδρου.
«Η οικογένεια μου δεν ήθελε να το κάνω, επειδή δούλευα σε μια μεγάλη εφημερίδα, μια πραγματικά σπουδαία εταιρεία και είχα μέλλον ως δημοσιογράφος. Όμως το ήθελα τόσο πολύ που τους έπεισα», εξήγησε ο ίδιος για την απόφαση που ουσιαστικά είχε ληφθεί το αμέσως επόμενο δευτερόλεπτο απ’ αυτό που του έγινε η πρόταση.
Μπορεί λοιπόν τα πράγματα να μην εξελίχθηκαν το ίδιο ρομαντικά.
Μπορεί η εγκατάλειψη του κλαμπ από τους ιδιοκτήτες να οδήγησε την ομάδα στην τρίτη κατηγορία και τον ίδιο τον Ρες (που προσπαθούσε να καλύψει τρύπες από την τσέπη του) ένα βήμα πριν τη χρεωκοπία.
Ποτέ όμως δεν σκέφτηκε ν’ αφήσει τη Σάντα Κρουζ αβοήθητη. Κατάφερε να επανακάμψει οικονομικά (δουλεύοντας ως δημοσιογράφος) και να επανέλθει δυναμικά στη διοίκηση.
Ώσπου στις 22 Δεκεμβρίου 2020 έζησε την απόλυτη δικαίωση της ποδοσφαιρικής του αφοσίωσης.
Στη διαδικασία των πέναλτι η Σάντα Κρουζ επικράτησε 4-3 της Σαν Χοσέ (σ.σ. τα δυο ματς είχαν λήξει 3-1) και κατέκτησε το Κύπελλο Caucha:
Το μοναδικό τρόπαιο στην ιστορία της και αυτό που θα της έδινε το δικαίωμα συμμετοχής για πρώτη φορά στο Κύπελλο Βραζιλίας!
«Δεν θα μπορούσα να μην είμαι συγκινημένος. Το να βρίσκομαι εδώ και να παραλαμβάνω αυτό το τρόπαιο είναι η επιβεβαίωση της αγάπης μου για αυτόν τον σύλλογο. Θυσίασα πολλά στη ζωή μου για την ομάδα. Έκανα πολλές υποχωρήσεις, χωρίς όμως να το μετανιώνω ποτέ», είπε με δάκρυα στα μάτια ο Ρες.
Και δεν ξέχασε πως όλα αυτά που έφτασε να ζει στ’ αλήθεια τα ονειρευόταν κάποτε μόνος του καθισμένος σ’ ένα κρύο τσιμέντο κερκίδας:
«Πάντα θα θυμάμαι τη σκηνή με την άδεια εξέδρα, γιατί η Σάντα Κρουζ είναι σπουδαία και πιο μεγάλη από αυτή τη μέρα, με μόνο έναν άνθρωπο στο πλευρό της. Όλα πήγαν καλά και αυτή είναι απλώς η αρχή του ονείρου»…
