Απέμεναν πέντε λεπτά για την προσγείωση του αεροσκάφους που μετέφερε την αποστολή της ποδοσφαιρικής ομάδας του Ολυμπιακού από τη Σόφια στην Αθήνα, μετά τη συμμετοχή των ερυθρόλευκων στο ετήσιο τουρνουά της Σαραγόσα.
Ήταν 23 Αυγούστου του 1976 και ο Ολυμπιακός ήταν εκείνο το καλοκαίρι για πρώτη και τελευταία φορά προσκεκλημένος του συλλόγου της Αραγονίας για το τουρνουά που διοργάνωνε κάθε χρόνο η Σαραγόσα από το 1971 έως το 2014.
Περίπου δύο μήνες μετά τον ιστορικό (χαμένο) τελικό κυπέλλου με τον Ηρακλή μετά το 4-4 του 120λεπτου και ενόψει της προετοιμασίας του ενόψει της σεζόν 1976-77, ο Ολυμπιακός ηττήθηκε από την πολωνική Γκόρνικ με 3-2 και από την ΟΦΚ Βελιγραδίου με 2-0 στο εν λόγω τουρνουά, καταλαμβάνοντας την τελευταία θέση. Αυτό όμως ήταν κάτι που δεν… απασχολούσε κανένα μέλος της αποστολής, όταν (επιτέλους) πάτησε ελληνικό έδαφος.
Η επιστροφή περιελάμβανε δύο πτήσεις: αρχικά από τη Μαδρίτη στη Σόφια και από εκεί με το αεροσκάφος «Ilyushin» των βουλγαρικών αερογραμμών προς την Αθήνα. Στην ίδια πτήση επιβιβάστηκαν και οι αποστολές των Εθνικών ομάδων κολύμβησης Ανδρών και Γυναικών, οι οποίες επέστρεφαν από τη Βαλκανιάδα του Βουκουρεστίου.
Ο ουρανός εκείνη την ημέρα δεν ήταν καλοκαιρινός. Οι καιρικές συνθήκες ήταν δυσμενείς και το «απομένουν 5 λεπτά για την προσγείωση» που προανήγγειλε η αεροσυνοδός στις 23:25, διήρκεσε για τους 120 επιβάτες… μια αιωνιότητα.
Λίγο πριν φανούν τα φώτα του αεροδρομίου του Ελληνικού ξεκίνησε και η μεγάλη περιπέτεια. Κενά αέρος και φοβερές αναταράξεις, εξαιτίας μια σφοδρής καταιγίδας, «εκτίναξαν» τους καρδιακούς παλμούς των επιβατών, προκαλώντας κύματα φόβου και αγωνίας στην καμπίνα.
Η προσγείωση κατέστη αδύνατη, τουλάχιστον σύμφωνα με την κρίση του Βούλγαρου πιλότου και το αεροσκάφος επιδόθηκε σε βόλτες πάνω από τον αττικό ουρανό, προς απόλυτη ψυχολογική κατάπτωση των επιβατών, που με κομμένη την ανάσα σταύρωναν τα δάχτυλα τους, «ξορκίζοντας» το απευκταίο σενάριο.
Κάποια από τα μέλη των Εθνικών ομάδων κολύμβησης ξέσπασαν σε κλάματα, ενώ η νεαρή κολυμβήτρια Σοφία Ψιλόλιγνου έχασε τις αισθήσεις της.
Πέρασε μισή ώρα έως ότου το αεροπλάνο πλησιάσει το διάδρομο προσγείωσης και φανούν τα φώτα του αεροδρομίου. Η ανακούφιση ήταν τεράστια όταν το αεροσκάφος κατέβασε τις ρόδες και πήρε καθοδική πορεία, ωστόσο ξαφνικά πήρε ξανά ύψος!
Αυτή τη φορά ο κυβερνήτης είχε κάνει πίσω μια και καλή. Η επόμενη κίνηση του ήταν να ενημερώσει ότι η προσγείωση στην Αθήνα ήταν αδύνατη και ότι κρινόταν επιβεβλημένη η επιστροφή στη Σόφια. Έπειτα από περίπου 2,5 ώρες πτήσεις, το αεροσκάφος προσγειώθηκε – χωρίς παρατράγουδα – εκεί απ’ όπου είχε αναχωρήσει. Ακολούθησε τρίωρη αναμονή σε μια μικρή αίθουσα του βουλγαρικού αεροδρομίου, όπου επικρατούσε το αδιαχώρητο.
Η ταλαιπωρία ήταν πια το τελευταίο που ένοιαζε τους επιβάτες, οι οποίοι περίμεναν πώς και πώς από τον πύργο ελέγχου της Αθήνας να ανάψει το «πράσινο φως» για την πραγματοποίηση της πτήσης. Τελικά αυτό συνέβη περίπου στις 04:00 και σχεδόν 7,5 ώρες μετά την αρχική προγραμματισμένη αναχώρηση, η πτήση προσγειώθηκε στο Ελληνικό (5:30) και οι καρδιές όλων επανήλθαν στις θέσεις τους.
Στην ίδια ψυχολογική κατάσταση – ίσως και ακόμα χειρότερη – βρέθηκαν για όλο αυτό το διάστημα οι συγγενείς των επιβατών, που περίμεναν μάταια, επί ένα 5ωρο, να εμφανιστεί το αεροσκάφος και είχαν και ελλιπέστατη ενημέρωση για την τύχη του. Στο αεροδρόμιο του ελληνικού επικρατούσε χάος από τις αντιδράσεις και τις διαμαρτυρίες των συγγενών, έως ότου η σύζυγος του αρχηγού της κολυμβητικής αποστολής, κ. Κωνσταντοπούλου, κατάφερε να επικοινωνήσει μέσω του Πύργου Ελέγχου με εκείνον και ενημερωθεί για τις εξελίξεις.
Μεταξύ των επιβατών ήταν και η 13χρονη τότε, μετέπειτα ασυναγώνιστη στο είδος της στην ελληνική κολύμβηση, Σοφία Δάρα. Μαζί στην πτήση και ο Γιώργος Δεληκάρης, που έκανε λόγο για μια «πρωτόγνωρη εμπειρία», η οποία ευτυχώς πάντως ήταν από εκείνες τις περιπτώσεις που περισσότερο μένει στη μνήμη το happy end.
