Δημόσια και, βεβαίως, πολύ περισσότερο εκτός κοινής θέας, η νέα κυβέρνηση της Συρίας κάνει παν δυνατόν για να δείξει στη Δύση ότι δεν έχει καμία σχέση με την ιδεολογική καταβολή του ηγέτη της πτώσης του Ασαντ.
Και ότι η τζιχάντ είναι γι’ αυτόν τελεσίδικα παρελθόν.
Μεταξύ άλλων διορίζει γυναίκες υπουργούς αλλά και καίει ναρκωτικά εκατομμυρίων που παρήγαγε βιομηχανικά το προηγούμενο λαομίσητο καθεστώς.
Ομως τα πράγματα δεν θα είναι απλά: ήδη σημειώθηκε ένας πρώτος ξεσηκωμός των Αλαουιτών εναντίον της κυβέρνησης για θρησκευτική δίωξη – και πρόκειται για ισχυρό σιιτικό δόγμα που ασπάζεται πάνω από το 10% του πληθυσμού της χώρας.
Η επί δεκαετίες άγρια καταπιεσμένη πολυπλοκότητα του συριακού ψηφιδωτού μόλις αρχίζει να έρχεται στην επιφάνεια και ουδείς γνωρίζει με πόση ένταση, έκταση και τρόπους.
Ασφαλώς πάντως ο δρόμος δεν θα είναι στρωμένος με ροδοπέταλα.
Εκείνο που επίσης δεν κρύβει το νέο καθεστώς της Δαμασκού, είναι ότι αυτή η κυβέρνηση δεν θα είναι μόνη της: υπάρχει και κάποιος άλλος πόλος με κεντρικό λόγο στις εξελίξεις και δεν το λέει μόνον ο ίδιος: ήταν ξεκάθαρο από την επίσκεψη Φιντάν στη Δαμασκό ότι η Τουρκία είναι εκεί, παρούσα ως η κύρια ξένη, περίπου «προστάτιδα» δύναμη.
Ο δε Ερντογάν ξεκαθάρισε μιλώντας για τους Κούρδους: «Οι αυτονομιστές δολοφόνοι θα αποχαιρετήσουν τα όπλα τους ή θα ταφούν στη συριακή γη μαζί με αυτά»: δηλαδή μιλά πλέον για τη Συρία ως τουρκικό προτεκτοράτο.
Και προσώρας, τα γεγονότα τον δικαιώνουν.
Το ζήτημα των Κούρδων είναι ένα από τα πολλά που έχουν ανοίξει πλέον μετά τις καταιγιστικές εξελίξεις, με τη Δύση να έχει ουσιαστικά ήδη πλήρως νομιμοποιήσει όχι μόνον τη νέα κυβέρνηση, μα και τον κυρίαρχο ρόλο της Αγκυρας.
Αυτό φυσικά επηρεάζει άμεσα και την Ελλάδα, καθώς η Τουρκία δεν άφησε να περάσουν ούτε λίγα 24ωρα από την αλλαγή του καθεστώτος πριν κάνει λόγο για μία νέα συμφωνία για την ΑΟΖ με τη Συρία, κατά το πρότυπο εκείνης που έχει υπογράψει με τη Λιβύη.
Και, αυτό όταν ο ελληνοτουρκικός διάλογος, του οποίου η υπόθεση των θαλασσίων ζωνών αποτελεί τη σκοτεινά πολύπλοκη καρδιά βρίσκεται σε κορύφωση.
Αν λοιπόν η παρέμβαση της Τουρκίας στην εξωτερική πολιτική της Συρίας φτάσει πράγματι στα επίπεδα που βρίσκεται ήδη η παρέμβαση στην εσωτερική της πολιτική, τότε πρέπει να θεωρείται δεδομένο ότι ένα αντίστοιχο μνημόνιο όπως εκείνο με τη Λιβύη τελικά θα υπογραφεί μεταξύ των δύο χωρών.
Πρέπει εδώ να θυμηθεί κανείς ότι όταν εκείνο το μνημόνιο είχε πιάσει την Ελλάδα κυριολεκτικά στον ύπνο επί πρωθυπουργίας Μητσοτάκη και υπουργίας Εξωτερικών Δένδια, αυτή «απάντησε» με… τυμπανοκρουσίες, πώς; Στέλνοντας επιστολή στον ΟΗΕ αμέσως μετά και παρουσιάζοντας τότε αυτή την αντίδραση ως «κίνηση ματ» που δήθεν θα εξουδετέρωνε άμεσα την παράνομη, κατά το διεθνές δίκαιο, κοινή πράξη των δύο χωρών.
Δεν πέρασαν παρά λίγες ημέρες και ο ΟΗΕ γείωσε κατά το χειρότερο δυνατό τρόπο τις ελληνικές προσδοκίες απαντώντας ότι δεν παρεμβαίνει σε ζητήματα διενέξεων μεταξύ των κρατών μελών του, τα οποία όπως δήλωνε ο εκπρόσωπός του δεν εμπίπτουν στη δικαιοδοσία του!
Εκείνο το μεγαλοπρεπές άδειασμα παρήγαγε ένα σημαντικό προηγούμενο που η κυβέρνηση προκάλεσε μόνη της και έκτοτε επιχειρεί να ξεχάσει.
Ομως υπάρχει.
Και τώρα, πιθανότατα, θα το βρει μπροστά της και με τη Δαμασκό, κάτι που, αν επιβληθεί, θα προκαλέσει κάτι σαν θαλάσσια ασφυξία τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Κύπρο. Αλλά θα επιβληθεί;
Το ερώτημα δεν είναι πλέον νομικό αλλά πολιτικό: ειδικά αν οι ΗΠΑ (που, όπως η Τουρκία, δεν αναγνωρίζουν το Δίκαιο της Θάλασσας) δεν αντιδράσουν και συμπορευθούν σιωπηρά έστω με την Αγκυρα, κάτι που δείχνει προς στιγμή ως το πιο πιθανό ενδεχόμενο, η επιβολή ή μη, θα είναι πλέον ζήτημα αποφασιστικότητας και ισχύος…
