Η γιατρός που έσωσε την Ασπασία Μπόγρη τον Αύγουστο του 2013 είναι η μάνα του 11χρονου κοριτσιού που έπεσε να νεκρό από τις σφαίρες του ετεροθαλούς αδελφού της στο Άργος – Ο σπαραγμός της Σπυριδούλας Φατούρου και η μεγάλη παράκληση
Μεσημέρι Κυριακής, 30 Σεπτεμβρίου. Η Ελλάδα παγώνει από την αποκάλυψη μιας οικογενειακής τραγωδίας στο Άργος. Ένας 26χρονος άνδρας, φοιτητής της ιατρικής, πυροβολεί στο κεφάλι με καραμπίνα την εντεκάχρονη ετεροθαλή αδελφή του και στη συνέχεια αυτοκτονεί με το ίδιο όπλο. Πίσω του, αφήνει την μητέρα του κοριτσιού να ουρλιάζει «Δεν μου μένει πια ζωή» και αμέτρητα ερωτήματα.
Ανάμεσα στους πρώτους ανθρώπους που ενημερώνονται για το περιστατικό ήταν και η κυρία Σπυριδούλα Φατούρου, μητέρα της Άσπας Μπόγρη, του κοριτσιού που τον Αύγουστου του 2013 είχε πυροβοληθεί στο Άργος από το χέρι του ίδιου της του πατέρα: “Ακόμη και τώρα δεν μπορώ να πιστέψω αυτό που συνέβη στην συγκεκριμένη οικογένεια. Την Ε.Κ., την τραγική μάνα του κοριτσιού όχι απλώς την γνωρίζω αλλά είναι η γυναίκα που έσωσε την Άσπα μου, το δικό μου παιδί”, λέει φανερά συγκινημένη η κυρία Φατούρου και συνεχίζει: “Η γιατρός Ε.Κ. ήταν εκείνη που παρέλαβε στο νοσοκομείο του Άργους την Άσπα μου εκείνη την αποφράδα μέρα του 2013 όταν την πυροβόλησε ο ίδιος της ο πατέρας. Η Άσπα είχε την εικόνα νεκρής και η Ε.Κ. Φώναζε: “Εγώ θα την διασωληνώσω μόνο για τα 17 της χρόνια”. Πάντα έλεγα πως κάθε φορά που θα την συναντώ, το λιγότερο που μπορώ να κάνω για εκείνη είναι να της φιλώ τα χέρια. Αυτή η γυναίκα, αυτός ο άγγελος που κατάφερε να κρατήσει στη ζωή το δικό μου παιδί βιώνει σήμερα το χαμό του παιδιού της από ένα ανάλογο ενδοοικογενειακό κακό. Η Ε.Κ. Δεν είναι μόνο μία εξαίρετη γιατρός της πόλης μας αλλά και μία μάνα με “μ” κεφαλαίο. Ποτέ δεν ξεχώρισε τα δύο παιδιά της οικογένειας, παρότι το μεγάλο ήταν από άλλη μάνα, πάντα είχε στα χείλη της μία καλή κουβέντα για εκείνο. Είμαι συγκλονισμένη και παρακαλώ όλο τον κόσμο, ειδικά τον κόσμο της επαρχίας, να δίνει σημασία στα κακά σημάδια και να μιλά. Κι αν δεν μπορεί να το κάνει, τότε να βουλώνει το στόμα του. Να μην μιλά, να μην κρίνει, να μην κατακρίνει. Τι να πω σ’ αυτή την μάνα; Το μόνο που μπορώ να κάνω για εκείνη είναι να προσεύχομαι στο Θεό να της δίνει δύναμη. Κλαίω και πονώ για αυτό το κοριτσάκι, γι’ αυτήν την τραγωδία που μου έφερε στο νου την τραγωδία του δικού μου παιδιού…”
