Τι μεγαλομανία σ᾿ έχει πιάσει, αδελφέ μου, και δεν βρίσκεις ησυχία και χτίζεις πατώματα απάνω στα πατώματα, κι᾿ έχεις δυό τρία αυτοκίνητα και κότερα και κάθε λογής μάταια πράγματα!
Γύρισε και κύτταξε και τον αδελφό σου, να δροσισθεί η ψυχή σου με την ευλογημένη καλωσύνη, που την ξεράνανε τα τσιμέντα, οι ψεύτικες κουβέντες, οι συμφεροντολογικές παρέες, οι συνοφρυωμένες αξιοπρέπειες. Αν δεν μπορείς να κάνεις θυσίες, τουλάχιστον να συχαθείς την αδικία. Μην αδικείς. Η αδικία είναι σιχαμερή στρίγγλα, χωρίστρα των ανθρώπων, ανθρωποκτονία σαν τον πατέρα τον σατανά.
Τι θα δίνανε πολλοί απ᾿ αυτούς, που κερδίσανε τον κόσμο και χάσανε την ψυχή τους, για να νοιώσουνε ο,τι νοιώθουνε οι άλλοι που δεν χάσανε την ψυχή τους! Αν τύχει να ξεκόψει κανένας τέτοιος από ψεύτικη παρέα του και βρεθεί στη συντροφιά των απλών, των αχάλαστων, νοιώθει πως ζεί αληθινά και σαν απογευθεί τα αγνά αισθήματα ύστερα από τη ψευτιά, καταλαβαίνει τέτοια χαρά, που κάνει σαν τον άνθρωπο που ξαναγεννήθηκε, σαν τυφλός που είδε το φως του.
Κάτι τέτοιοι δεν ξεκολλάνε πιά οι κακόμοιροι από τη συντροφιά των απλών, των γκαρδιακών ανθρώπων. Αλλά για να ξεμακρύνει από τα ψεύτικα πρέπει νάχει λίγη ψυχή. Αλλοιώς δεν μπορεί να ζήσει χωρίς ψευτιά. Ο άμμος της Σαχάρας, όση βροχή κι᾿ αν πέσει απάνω του, δεν φυτρώνει τίποτα.
Αν πείς πάλι σε έναν από τους άλλους, τους φτωχούς, να περάσει μισή ώρα με την παρέα των κοσμικών, καλύτερα έχει να το βάλεις στο μπουντρούμι, παρά να βλέπει και ν᾿ ακούγει εκείνα τα ψεύτικα κομπλιμέντα, τις ανάλατες συζητήσεις, τα κρύα χωρατά. Στη συναναστροφή που κάνουνε αυτοί οι ψευτισμένοι, θαρρείς πως τους χωρίζει ένας τοίχος τον έναν από τον άλλον.
Ενώ οι άλλοι, που ζούνε μακρυά από τον κόσμο, νοιώθουνε πως οι καρδιές τους γίνονται ένα, πως ακουμπά ο ένας απάνω στον άλλον και ξεκουράζεται. Αγαπά και αγαπιέται, χαίρεται και δίνει χαρά. Από πάνω από τη συντροφιά των σαρκικών ανθρώπων στέκεται ο διάβολος και τους κάνει να μιλάνε ολοένα για λεφτά και για τα όμοια, για να μη γροικήσουνε ούτε το φαγί που τρώνε. Από πάνω από τη συντροφιά των ταπεινών στέκεται ο Θεός, κι᾿ όλα είνε ευλογημένα.
Πετάξετε από πάνω σας την ψευτιά. Ανοίξετε τα πανιά, να τα φουσκώσει ο καθαρός αγέρας του πελάγου. Να δροσισθεί η ψυχή σας, να νοιώσετε πως ζειτε αληθινά κι᾿ όχι ψεύτικα.
του Φώτη Κόντογλου
ΑΧ ΑΥΤΗ Η ΨΥΧΗ ΜΑΣ…
ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΨΥΧΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΑΣ.
ΜΕ ΑΠΛΑ ΚΑΙ ΚΑΤΑΝΟΗΤΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ,ΕΤΣΙ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΜΙΑ ΙΔΕΑ ΤΟΥ ΠΟΣΟ ΑΞΙΖΕΙ Η ΨΥΧΗ ΜΑΣ.
ΝΑΙ, Η ΨΥΧΗ ΜΑΣ ΑΞΙΖΕΙ ΟΣΟ ΤΙΠΟΤΕ ΑΛΛΟ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ.
ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ ΤΗΝ ΑΞΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ.
Ο επουράνιος Πατέρας μας έδωσε ένα …
πρόσωπο και μια ψυχή.
Κάθε φορά που βλέπουμε ένα αγαπημένο μας πρόσωπο, κάθε φορά που βλέπουμε ένα όμορφο τοπίο, όταν ακούμε κάτι ευχάριστο, το πρόσωπό μας χαμογελά.
Έχουμε όμως και μια ψυχή, που αξίζει περισσότερο από το πρόσωπό μας.
Ξέρετε πότε χαμογελά η ψυχή μας?
Κάθε φορά που βοηθάμε το συνάνθρωπό μας, η ψυχή μας χαμογελά!
Κάθε φορά που δίνουμε την ελεημοσύνη μας στον φτωχό, η ψυχή μας χαμογελά!
Κάθε φορά που πηγαίνουμε στην Κυριακάτικη λειτουργία της Εκκλησίας μας, και πάλι χαμογελά!
Κάθε φορά που εξομολογούμαστε, η ψυχή μας όχι απλώς χαμογελά, αλλά «πετάει»!
Κάθε φορά που σκεφτόμαστε με αγάπη τον Κύριο Ιησού Χριστό και ανοίγουμε τα μάτια της ψυχής μας σε Αυτόν, η ψυχή μας χαμογελά!
Κάθε φορά που λέμε «συγνώμη» σε κάποιον πού αδικήσαμε, κατακρίναμε, πληγώσαμε, η ψυχή μας χαμογελά!
Κάθε φορά που κάνουμε με ευλάβεια τον σταυρό μας, όταν περνάμε από μία Εκκλησία, η ψυχή μας χαμογελά!
Αυτά τα χαμόγελα θα προσφέρουμε στον Κύριο Ιησού Χριστό, όταν τον συναντήσουμε στον ουρανό.
Ο ΘΕΟΣ ΝΑ ΣΑΣ ΦΩΤΙΖΕΙ ΠΑΝΤΑ…