Χαμός με τους πλειστηριασμούς από τα κόκκινα δάνεια. Χιλιάδες λάθη και ένα τραπεζικό σύστημα που μετά βίας επιβιώνει.
Το «survivor» ενός συστήματος που πρόσφατα αντιληφθήκαμε πως «περνάει» μέσα από 130.000 πλειστηριασμούς μέχρι το 2021.
Μίας επιβαλλόμενης μεθόδευσης, αντικοινωνικής, άδικης και σε τελική ανάλυση αντιπαραγωγικής για το σύνολο της οικονομίας. Όχι όμως για επιλεγμένα συμφέροντα και funds. Τα «συστήματα» όμως, έχουν στόχευση, προγραμματισμό και αποτέλεσμα. Δυστυχώς, το εγχώριο τραπεζικό σύστημα και τα στελέχη του, όχι μόνον δεν είχαν επιδείξει κατά το παρελθόν αυτά τα χαρακτηριστικά, αλλά επιπρόσθετα φέρουν μεγάλο μέρος της ευθύνης για την σημερινή παγίδευση και μετέπειτα διάλυση των νοικοκυριών.
Την ίδια περίοδο που οι τράπεζες των υπολοίπων χωρών έχουν ξεπεράσει οριστικά τα προβλήματα, σημαντικά είναι τα ερωτηματικά που τίθενται για τον λόγο που εξακολουθούν οι εγχώριες τράπεζες να ακολουθούν στρατηγική που κινδυνεύει για ακόμα μία φορά έμμεσα να επιβαρύνει τους φορολογούμενους και να ζημιώνει το Κράτος. Οι ανακεφαλαιοποιήσεις που κατά αρκετούς αναλυτές χαρακτήριζαν ως «απάτη» μόνον ζημία προξένησαν. Ο «κώδικας» δεοντολογίας των δανειοληπτών θεσμοθετήθηκε – κατά οξύμωρο τρόπο – για να δώσει διέξοδο επικοινωνίας σε εκείνους που παρασύρθηκαν από τα στελέχη εκείνα των οποίων η «δεοντολογία» – με αποσιωπητικά – είχε ως βάση το bonus.
Την περίοδο αναφοράς όμως τα δάνεια δίδονταν για να «διευκολύνουν» – πρόσκαιρα όπως αποδείχθηκε – την ζωή των Ελλήνων, αλλά μονιμότερα καθώς φαίνεται, την ζωή των στελεχών που, επί μακρόν αξίωναν την νομοθέτηση στην Βουλή της «αμνηστίας» τους. Μία αμνηστία όμως, που δεν απολαμβάνουν οι οικονομικά ασθενείς που θα χάσουν τα σπίτια τους και που απλά ανέδειξε με ευκρίνεια και στον ποιο αδαή την ανεπάρκεια και ατολμία των στελεχών. Αυτήν ακριβώς που πληρώνουν ακριβά σήμερα χιλιάδες δανειολήπτες.
Η λύση προφανώς δεν μπόρεσε να αναζητηθεί σε αποτυχημένα εγχειρήματα όπως ο πολυδιαφημισμένος «εξωδικαστικός» συμβιβασμός, ούτε σε σύνθετα συστήματα πρόσκαιρης εικονικής ίσως ελάφρυνσης των νοικοκυριών με πρόβλημα. Γιατί λοιπόν τόσες καθυστερήσεις και τόση ανεπάρκεια; Γιατί άραγε ο Πρωθυπουργός θυμήθηκε τώρα – αφού οι τράπεζες πλέον είχαν βρεθεί ανέξοδα στα χέρια ξένων μετόχων και funds- να καλέσει τους τραπεζίτες στου Μαξίμου για να τους υποδείξει να προστατεύσουν τον μικροϊδιοκτήτη και επιχειρηματία; Την ίδια στιγμή που διευκολύνονται οι μαζικές πωλήσεις δανείων και υπάρχουν ενδείξεις πως δεκάδες funds αξιολογούν την προοπτική να αγοράσουν έναντι «πινακίου φακής» δάνεια μικρομεσαίων επιχειρήσεων.
Γιατί άραγε δεν δόθηκε ποτέ η δυνατότητα στο ασθενέστερο οικονομικά δανειολήπτη να αγοράσει το σπίτι του από την τράπεζα όσο και τα funds; Γιατί με καθυστέρηση ετών οι τράπεζες αποδέχονται πλέον γενναίου διακανονισμούς και κουρέματα αφού πλέον έχουν χαθεί δισεκατομμύρια από τις ανακεφαλαιοποιήσεις και σημαντικά ποσά από την χρηματιστηριακή τους αξία;
Δανειολήπτες κάθε κατηγορίας, οι περισσότεροι των οποίων από θέση αδυναμίας παρακολουθούν ένα «θέατρο του παραλόγου» να εκτυλίσσεται γύρω από το βιός τους, περιμένουν για πολλοστή φορά την οριοθέτηση κανόνων δίκαιης και ίσης αντιμετώπισης από ένα σύστημα που –όπως φαίνεται – δεν έχει τα αντανακλαστικά να λειτουργήσει σε αυτό το πνεύμα. Ένα σύστημα που έδωσε περισσότερα δικαιώματα στα ξένα funds αφαιρώντας τα από τους ίδιους τους δανειολήπτες. Ίσως σε πνεύμα απεμπόλησης ευθυνών που θεωρητικά θα πάψουν να υφίστανται μετά την πώληση των δανείων.
Υπάρχει όμως μία κρυμμένη ευκαιρία στο προβληματικό αυτό περιβάλλον καθώς η κατάσταση των τραπεζών δίνει κάποια «δύναμη» σε κάποιες κατηγορίες δανειοληπτών. Ίσως είναι η πρώτη φορά που ο δανειολήπτης έχει την δυνατότητα από διαφορετική θέση –όχι απαραίτητα ισχύος- να οδηγήσει την τράπεζα σε συμφωνία που θα αποκαθιστούσε την βιωσιμότητα του δανείου του. Οι μη γνωρίζοντες την τραπεζική νοοτροπία ίσως δεν το τολμήσουν. Όμως, όπως διαπραγματεύονται οι τράπεζες με την άκαμπτη στάση τους έτσι πρέπει να γνωρίζουν πως μπορούν να διαπραγματευτούν όσοι έχουν κάποια μικρή δυνατότητα. Για όσους όμως έχουν δάνεια για σπίτια μέχρι 100.000 αξία και αποδεδειγμένα δεν έχουν την δυνατότητα κάλυψης των υποχρεώσεών τους πρέπει άμεσα να διαγραφούν τα χρέη για να αρχίσει να επέρχεται κοινωνική ηρεμία. Άλλωστε, κανένα «κοινωνικό μέρισμα» δεν μπορεί να επαναφέρει την προστασία ενός σπιτιού που θα χαθεί.
Οι απλοί πλειστηριασμοί απέτυχαν. Οι ηλεκτρονικοί τους αντικατέστησαν για να μπορέσει η διαδικασία να γίνει αποτελεσματικά ταπεινωτική για εκείνους που θα χάνουν το σπίτι τους . Η κοινωνία μας όμως δεν έχει μάθει να «αμύνεται» πίσω από κλειστές πόρτες. Έχει μάθει να γνωρίζει τα δεδομένα και να προσπαθεί να τα ξεπεράσει και μαχόμενη να ανταπεξέλθει. Δυστυχώς οι νέες συνθήκες της αφαιρούν την δυνατότητα αυτή διαγράφοντας προβληματικές καταστάσεις και προσφέροντας άφεση αμαρτιών σε πολλούς από εκείνους που ευθύνονται για την σημερινή κατάντια της χώρας μας.
