ΧΑΜΑΣ
Είναι μία ένοπλη οργάνωση η οποία ιδρύθηκε το 1987, στον απόηχο της έναρξης της πρώτης Ιντιφάντα, από τον Παλαιστίνιο σεΐχη Αχμέντ Γιασίν. Πρόκειται στην ουσία για μία στρατιωτική οργάνωση που δρα και παράλληλα ως κόμμα.
Η Χαμάς (ετυμολογικά σημαίνει «ισλαμική αντίσταση») είναι σουνίτικη οργάνωση, η μία από τις δύο μεγάλες οργανώσεις του παλαιστινιακού λαού (η άλλη είναι η Φατάχ) και ουσιαστικά έχει υπό τον έλεγχό της τη Λωρίδα της Γάζας, την ώρα που η πιο μετριοπαθής Φατάχ έχει την έδρα της στη Δυτική Όχθη και είναι ουσιαστικά η νόμιμη εκπρόσωπος των Παλαιστινίων.
Παραδοσιακά και από την ίδρυσή της η Χαμάς λειτουργεί ανταγωνιστικά προς την Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης και τη Fatah. Ως εξτρεμιστική οργάνωση μάλλον επιθυμεί την εγκαθίδρυση χαλιφάτου παρά επίσημο παλαιστινιακό κράτος (χαρακτηριστικό ότι δεν έχει τη λέξη Παλαιστίνη στο ακρωνύμιο της).
ΧΕΖΜΠΟΛΑΧ
Σε αντίθεση όμως με τη Χαμάς, η Χεζμπολάχ είναι μία σιίτικη οργάνωση η οποία προήλθε και συνεχίζει να επηρεάζεται από το Ιράν. Όπως συμβαίνει όμως και με τη Χαμάς, η Χεζμπολάχ δεν πρέπει να ταυτίζεται με το ίδιο το κράτος του Λιβάνου που εκπροσωπείται από τη δική του κυβέρνηση.
Λειτουργεί περισσότερο ως κράτος εν κράτει έχοντας πράγματι πολύ μεγάλη επιρροή στους σιιτικούς πληθυσμούς του Λιβάνου ενώ έχει φτιάξει τα δικά του πολύ ισχυρά δίκτυα εξουσίας τα οποία δρουν παράλληλα με αυτά της κυβέρνησης, σε μία ούτως ή άλλως πολυδιασπασμένη κρατική οντότητα.
Η στρατιωτική ισχύς της Χεζμπολάχ είναι πολύ μεγαλύτερη από αυτή της Χαμάς. Υπολογίζεται ότι υπάρχουν κοντά στους 100.000 ενόπλους μαχητές της Χεζμπολάχ οι οποίοι διαθέτουν και πολύ σύγχρονο οπλισμό. Σύμφωνα με τους εκπροσώπους της, η Χεζμπολάχ έχει πυραύλους που μπορούν να πλήξουν κάθε πόλη του Ισραήλ όσο μακριά και αν είναι από τα σύνορα με τον Λίβανο.
Φυσικά, μεγάλο μέρος της στρατιωτικής της ισχύος, η Χεζμπολάχ την παίρνει απευθείας από τον Ιράν το οποίο κάθε χρόνο αποδεσμεύει μεγάλα χρηματικά ποσά για να την ενισχύσει. Η ισχύς της οργάνωσης αποδείχτηκε και στον πόλεμο του Ιουλίου 2006, όταν το Ισραήλ εισέβαλε στον Λίβανο (μετά από την απαγωγή δύο στρατιωτών του) αλλά δεν κατόρθωσε να κερδίσει στον πόλεμο που ακολούθησε.
