Όταν ο Ίμραν Χαν κέρδισε τις εκλογές του 2018 και εξελέγη πρωθυπουργός του Πακιστάν, το έκανε κυρίως γιατί μπόρεσε να υποσχεθεί μια ανατροπή στην πολιτική ζωή του Πακιστάν, που μέχρι τότε κυριαρχείτο από τη διαφθορά του προηγούμενου δικομματισμού της συντηρητικής Μουσουλμανικής Ένωσης του Πακιστάν και του πιο «κεντροαριστερού» Λαϊκού Κόμματος του Πακιστάν, αλλά και τις πολύ συχνές παρεμβάσεις του Στρατού, που έφταναν μέχρι την επιβολή στρατιωτικών δικτατοριών και κυβερνήσεων.
Ως έναν βαθμό, ο Ίμραν Χαν, παλιό αστέρι του κρίκετ, κατάφερε να διατηρήσει και να επεκτείνει τη δημοφιλία του κατά τη διάρκεια της θητείας του, αν και υπήρξε, όπως φαίνεται κάποια δυσαρέσκεια από τη μεριά του στρατού.
Μια σημαντική πολιτική μετατόπισή του ήταν αυτή που αφορούσε την εξωτερική πολιτική της χώρας, αφού επέμεινε στην αναβάθμιση των σχέσεων με την Κίνα εντός της στρατηγικής «Μία ζώνη – ένας δρόμος» που είχε ως ιδιαίτερα σημαντική πτυχή του τον «Οικονομικό Διάδρομο Κίνας-Πακιστάν». Η αναβάθμιση των σχέσεων με την Κίνα, άλλωστε είχε ως κοινό υπόβαθρο και το γεγονός ότι και οι δύο χώρες (σε διαφορετικό βαθμό φυσικά) είχαν και ζητήματα με την Ινδία.
Επιπλέον, το Πακιστάν, οι υπηρεσίες του οποίου πάντοτε διατηρούσαν σχέση και με τους Ταλιμπάν, έχει στηρίξει την ειρηνευτική διαδικασία και διατηρεί καλές σχέσεις με τη νέα μεταβατική κυβέρνηση των Ταλιμπάν. Παράλληλα, υπήρξε και μια προσπάθεια προσέγγισης με το Ιράν.
Και βέβαια, ο Χαν επένδυσε και σε καλές σχέσεις με τη Ρωσία. Οι δύο χώρες πάντοτε είχαν μια σχέση ήδη από τον καιρό που η ΕΣΣΔ πωλούσε όπλα και στο Πακιστάν και στην Ινδία, παρότι στη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου οι ΗΠΑ είχαν επενδύσει ιδιαίτερα στο να διατηρήσουν το Πακιστάν σε μια φιλοδυτική πορεία. Αυτή η σχέση έχει αναβαθμιστεί ακριβώς στο φόντο μιας κοινής επιδίωξης για σταθερότητα στην ευρύτερη περιοχή της Κεντρικής Ασίας. Με μία έννοια φαινόταν ως το Πακιστάν του Ίμραν Χαν να μετατοπίζεται σε σημαντικό βαθμό σε μια κατεύθυνση εμπλοκής σε μια διαδικασία «ευρασιατικής ολοκλήρωσης. Αυτό έδωσε και έναν ιδιαίτερο συμβολισμό στην παρουσία του Χαν στη Μόσχα ακριβώς όταν ξεκινούσαν οι ρωσικές στρατιωτικές επιχειρήσεις στην Ουκρανία.
Όμως, το Πακιστάν αποτέλεσε πάντα και ένα σημείο ιδιαίτερου ενδιαφέροντος για τις ΗΠΑ που προσπάθησαν να εξασφαλίσουν ήδη από την εποχή του Ψυχρού Πολέμου την φιλοδυτική στάση του, ιδίως από τη στιγμή που έπρεπε να αντισταθμίσουν και την «αδέσμευτη» στάση της Ινδίας.
Κομβικό ρόλος σε αυτή τη σχέση με τις ΗΠΑ παραδοσιακά είχε ο στρατός του Πακιστάν, ένας φορέας που πάντοτε σκεφτόταν και πολιτικά, άλλωστε άσκησε για αρκετά χρόνια και τη διακυβέρνηση σε αυτή τη χώρα που, ας μην το ξεχνάμε, διαθέτει και πυρηνικά όπλα.
Οι ένοπλες δυνάμεις του Πακιστάν παραδοσιακά είχαν σχέσεις με τις ΗΠΑ που τις θεωρούσαν ένα συμμαχικό σημείο αναφοράς σε αυτή την κρίσιμη περιοχή. Άλλωστε, ήδη από τον καιρό της σοβιετική εισβολής στο Αφγανιστάν, οι ΗΠΑ χρησιμοποιούσαν τις καλές σχέσεις με το στρατό και τις υπηρεσίες του Πακιστάν. Ας μην ξεχνάμε ότι ένα μέρος των ένοπλων ισλαμικών οργανώσεων στο Αφγανιστάν, συμπεριλαμβανομένων και τμημάτων των Ταλιμπάν, είχαν άμεσες σχέσεις με τις μυστικές υπηρεσίες του Πακιστάν.
Μάλιστα, η Ισλαμική Επανάσταση στο Ιράν, μια χώρα που μεταπολεμικά αποτέλεσε κατεξοχήν σύμμαχο των ΗΠΑ, σήμαινε ένα μεγάλο στρατηγικό κενό ασφάλειας για τις ΗΠΑ που εν μέρει το κάλυψαν και με την αναβάθμιση των σχέσεων με το Πακιστάν.
Η πολιτική κρίση στο Πακιστάν τυπικά ξεκίνησε όταν ένα μέρος του κυβερνητικού συνασπισμού απέσυρε την εμπιστοσύνη του από την κυβέρνηση του Ίμραν Χαν. Αντί για να προχωρήσει σε μια ψήφο εμπιστοσύνης που θα την έχανε, ο Χαν προχώρησε σε προκήρυξη εκλογών, όμως η συνταγματικότητα της επιλογής του τέθηκε υπό αίρεση και το θέμα έφτασε στο Ανώτατο Δικαστήριο της χώρας που θα κρίνει εάν είναι συνταγματική η προκήρυξη των εκλογών.
Στο μεταξύ ο ίδιος ο Χαν υποστήριξε ήδη από τις 27 Μαρτίου ότι «ξένες δυνάμεις μεθοδεύουν μια αλλαγή καθεστώτος στο Πακιστάν». Μάλιστα υποστήριξε ότι μέσω του πρέσβη των ΗΠΑ στο Πακιστάν έλαβε ένα γράμμα ανώτερου αξιωματούχου του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, του βοηθού υπουργού Εξωτερικών για θέματα Νότιας και Κεντρικής Ασίας Ντόναλντ Λου, που υποστήριζε ότι θα ερχόταν αντιμέτωπος με μια ψήφο μη εμπιστοσύνης, ότι δεν θα έπρεπε να τις αμφισβητήσει και ότι διαφορετικά θα υπήρχαν τρομακτικές συνέπειες για το Πακιστάν.
Ο Χαν σε μεγάλο βαθμό στηρίζεται στη δημοφιλία του και στο γεγονός ότι έχει σημαντική λαϊκή υποστήριξη και γι’ αυτό πρόκρινε τις εκλογές. Όπως παρατηρούν σχολιαστές έχει το «δρόμο» μαζί του.
