Πολλά λάστιχα σαν εκείνο του Ωρωπού χρειάζεται η χώρα κι ο λαός για να ξεπλυθεί από τον ωχαδελφισμό, την αδιαφορία και την απανθρωπιά.
Λάστιχο σε αυτούς που διαθέτουν περισσότερη φροντίδα για το μηχανάκι και το αμάξι τους, από ό,τι για μια ηλικιωμένη γυναίκα η οποία θα μπορούσε να είναι η μάνα ή η γιαγιά τους.
Λάστιχο σε όσους συμπονούν τα αδέσποτα σκυλάκια αλλά γυρίζουν το πρόσωπο από τους αστέγους ανθρώπους, επαναστατούν με τις βασανισμένες γατούλες αλλά όχι με τις δαρμένες και βιασμένες γυναίκες, αγαπούν τα γαϊδουράκια, αλλά αποστρέφονται τους ανθρώπους.
Λάστιχο στην αποστειρωμένη κοινωνία που ξέμαθε να ιδρώνει, και έναν λαό που αποφεύγει συστηματικά και εκ πεποιθήσεως να λερώνει τα χέρια του με το χώμα της γης του.
Λάστιχο στις μάνες που μεγαλώνουν παιδιά κακομαθημένα, μπούληδες και πριγκηπέσσες που σιχαίνονται να πλύνουν το ρούχο τους, πόσο μάλλον να φροντίσουν τους παππούδες τους, πόσω μάλλον μια γιαγιά την οποία, επιπλέον, πληρώνονται για να φροντίσουν.
Λάστιχο σε μια κοινωνία που έμαθε να κρύβεται πίσω από δικολάβους, φυλάγοντας το γράμμα του νόμου, αλλά αποπατώντας στην ουσία και στο νόημα της ζωής.
Λάστιχο στους υποκριτές, σε όσους κάνουν πως δεν βλέπουν τα δράματα τα οποία εκτυλίσσονται γύρω τους, αλλά «πέφτουν απ’ τα σύννεφα» με κάθε γυναίκα που δολοφονείται, με κάθε γέροντα και κάθε άστεγο που πεθαίνει ξεχασμένος από το κράτος και την επίσημη Εκκλησία, με κάθε παιδί που εκδίδεται και βιάζεται στο διπλανό σπίτι.
Όταν πλυθούν καλά, άτομα και κοινωνία, τότε θα είναι σε θέση να ρίξουν λάστιχο σε όσους σκοτώνουν εξ ανικανότητος «στην βάρδια τους» στις πυρκαγιές της Ηλείας, στις πλημμύρες της Μάνδρας, στο Μάτι και στα Τέμπη.
Βαλαβάνη Ντρίκου Αγγελική
