«Μία ερώτηση ακόμα, πάτερ Μάξιμε», είπε ο Γιάννης. «Όταν η ψυχή διαχωρίζεται από το σώμα, αυτή που θα βρίσκεται μέχρι την τελική Ανάσταση; Τι θα κάνει; Εξελίσσεται, ή παραμένει, ας πούμε, σε μια κατάσταση βαθέος ύπνου;»
Έτσι το ερώτημα «πού θα βρίσκεται η ψυχή μέχρι την κοινή Ανάσταση» μπορεί να απαντηθεί μόνο με αυτό τον τρόπο: «Θα είναι στον κόσμο των πνευμάτων όπως και οι άγγελοι». Είναι ένας κόσμος πέρα από το χώρο και το χρόνο.
Εδώ μιλάμε για έναν ριζικά διαφορετικό κόσμο, μία ριζικά διαφορετική διάσταση, που είναι πέρα από την ικανότητα μας να τη γνωρίσουμε -να μη γνωρίσουμε με τη λογική, δηλαδή. Κανείς δεν μπορεί να περιγράψει με Λόγια αυτό τον κόσμο που βρίσκεται πέρα από το χώρο και το χρόνο. Ταυτόχρονα, σ’ αυτή την περίοδο της αναμονής, υπάρχει, θα Λέγαμε, μία εξελικτική πορεία της ψυχής προς τον Θεό. Πρόκειται για μία δυναμική πορεία, καθώς η ψυχή προχωρεί προς το μεγαλείο του Θεού».
«Έτσι, η ψυχή συνεχίζει να αναπτύσσεται», είπα. «Δεν βρίσκεται εν υπνώσει, σε κάποια κατάσταση «συντήρησης» περιμένοντας τη Δευτέρα Παρουσία».
«Σωστά. Αυτό λένε οι άγιοι πατέρες. Αν ήταν αλλιώς τα πράγματα, αν η ψυχή βρισκόταν σε κατάσταση αδράνειας ή στάσης, τότε σε κάποια φάση θα αισθανόταν κόπωση και ανία στην ενατένιση του Θεού, ανεξάρτητα από το πόσο καλός και ωραίος είναι ο Θεός. Όταν είμαστε συνεχώς συγκεντρωμένοι σε κάτι χωρίς αλλαγή, αναπόφευκτα δημιουργείται κόπωση και έλλειψη ενδιαφέροντος. Ο άνθρωπος όμως προχωρεί σε μία δυναμική πορεία προς έναν Θεό που είναι άπειρος.v
Η ζωή του ανθρώπου μέσα σ’ αυτό τον άπειρο «χώρο» του Θεού είναι μία συνεχής και αδιάλειπτη κίνηση που οδηγεί, για να το πούμε έτσι, από τη μία έκπληξη στην άλλη, καθώς της αποκαλύπτεται το μεγαλείο του Θεού. Γι’ αυτό οι άγιοι, όπως και οι άγγελοι, δοξάζουν ακατάπαυστα τον Θεό, γιατί παρακολουθούν συνεχώς το μεγαλείο της αγάπης Του καθώς ξετυλίγεται μέσα στην καρδιά τους. Έτσι, και πάλι έχουμε να κάνουμε με μία εξελικτική κίνηση μέσα στο άπειρο μεγαλείο του Θεού. Δεν είναι μία στατική κατάσταση που προκαλεί ανία. Ταυτόχρονα, όμως, είναι μία στάση».
«Τι σημαίνει αυτό το παράδοξο;» ρώτησα.
«Είναι εξέλιξη και στάση ταυτόχρονα, Κυριάκο», απάντησε ο πατήρ Μάξιμος. «Ενώ στέκεσαι ενώπιον του Θεού κινείσαι προς τον Θεό» και αντίστροφα». «Δεν μπορούμε να πούμε ότι η ψυχή είναι τοποθετημένη σε ένα συγκεκριμένο σημείο, σε μία προκαθορισμένη και σταθερή τρόπον τινά θέση, γιατί, όπως ήδη ανέφερα, αυτό θα σήμαινε κορεσμό και ανία. Ταυτόχρονα, η ψυχή βρίσκεται σε μία συνεχή κατάσταση διαρκούς πορείας».
«Αν ισχύει αυτό για τον κόσμο, φανταστείτε σε ποσό μεγαλύτερο βαθμό ισχύει για την επιδίωξη της γνώσης του Θεού», πρόσθεσε ο πατήρ Μάξιμος.
«Γι’ αυτό, ο Απόστολος Παύλος μας έδωσε αυτά τα λόγια, ότι ο δρόμος μας προς τον Θεό προχωρεί από δόξα σε δόξα και από έκπληξη σε έκπληξη, σε μία διαδικασία που δεν τελειώνει ποτέ. Επομένως, ο άνθρωπος μετά το θάνατο συνεχίζει να διατηρεί τις δυνάμεις της συνειδητότητάς του, και μπορεί να συνεχίσει να επικοινωνεί με τον Θεό. Δεν εννοώ ότι η ψυχή θα προσεύχεται στον Θεό ζητώντας αυτό ή εκείνο το αντικείμενο, ή αυτή ή εκείνη τη χάρη.
Όταν λέω προσευχή, εννοώ την ενέργεια που ενώνει τους ανθρώπους με τον Θεό. Με αυτό το είδος προσευχής, οι νεκροί μπορούν να επικοινωνούν με ολόκληρη την ανθρώπινη φυλή, με τον ίδιο τρόπο που επικοινωνούμε και προσευχόμαστε για τις ψυχές των νεκρών. Γι’ αυτό έχουμε τα μνημόσυνα. Είναι ο τρόπος που χρησιμοποιούμε για να επικοινωνούμε, με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος, με εκείνους που έχουν φύγει ήδη για το μεγάλο ταξίδι».
Απόσπασμα από το βιβλίο Δώρα της Ερήμου, Gifts of the Desert, Κυριάκου Μαρκίδη, καθηγητή Κοινωνιολογίας του Μέιν, εκδόσεις Διόπτρα
Ο στάρετς Στέργιος για τους κεκοιμημένους
Παράλληλα, σε όλη τη διάρκεια της ζωής του, ο πατήρ Σέργιος ανέπτυξε έντονη δραστηριότητα προκείμενου να βοηθήσει το ποίμνιο που ο Θεός του εμπιστεύθηκε. Διέσχιζε ασταμάτητα το Παρίσι και τα προάστια με σκοπό να επισκεφθεί αρρώστους και ηλικιωμένους, να βοηθήσει απόκληρους, να παρηγορήσει θλιμμένους, να προπέμψει ετοιμοθάνατους.
Ανταποκρινόταν πάντοτε σε εκείνους που, σε οποιαδήποτε περίσταση, επιζητούσαν την παρουσία του, ας συμβουλές του και την προσευχή του. Έκανε τα πάντα για όλους και ήταν εξ ολοκλήρου διαθέσιμος, αφιερώνοντας στους άλλους τον χρόνο του χωρίς ποτέ να τον υπολογίζει. Έμενε στο σπίτι του μόνο όταν έπρεπε να απαντήσει στα πολυάριθμα γράμματα που του έστελναν ή για να συνομιλήσει στο τηλέφωνο επί ώρες με όλους εκείνους που, απ’ τη Γαλλία και το εξωτερικό, ζητούσαν τη βοήθεια του.
Αυτή την αγάπη προς τον πλησίον ο πατήρ Σέργιος την εκδήλωνε και προς εκείνους που είχαν εγκαταλείψει τον παρόντα κόσμο: η προσευχή για τους κεκοιμημένους κατείχε ιδιαίτερη θέση τόσο μέσα στη ζωή του ως μοναχοί), όσο και στη δραστηριότητα του ως ιερωμένου. 0 μεγάλος αριθμός των κεκοιμημένων που ήθελε να μνημονεύει κατά τη Λειτουργία της Κυριακής, είχε ως αποτέλεσμα η Προσκομιδή να ξεκινά γύρω στις οκτώ και μισή, και η Λειτουργία μετά τις έντεκα.
Επιπλέον, κατά τις ημέρες που η Εκκλησία ιδιαίτερα μνημονεύει τους κεκοιμημένους, οι ακολουθίες διαρκούσαν πάντοτε περισσότερο στον ναό της Vanves, καθώς ο πατήρ Σέργιος συνήθιζε να διαβάζει από διάφορα φύλλα χαρτιού -κιτρινισμένα τα περισσότερα από την πολυκαιρία, και σχεδόν κατεστραμμένα από την πολυχρησία -ολόκληρες λίστες με ονόματα όχι μόνο οικείων του ή προσφάτως τεθνεώτων, αλλά και όλων των αποθανόντων ενοριτών από την αρχή ακόμη της συστάσεως της ενορίας, καθώς και ανθρώπων που γνώριζε από αλλού και οι οποίοι είχαν αποβιώσει. Έτσι, χιλιάδες ήταν αυτοί που μνημόνευε ο πατήρ Σέργιος και για τους οποίους επικαλούνταν τη λυτρωτική Χάρη του ελεήμονος Θεού.
Πράγματι, για τον πατέρα Σέργιο οι νεκροί ήταν πάντοτε παρόντες, και δεν υπήρχε καμιά ασυνέχεια ανάμεσα στον κόσμο των ζώντων και τον κόσμο των κεκοιμημένων. Όλοι, ζώντες και τεθνεώτες, βρίσκονται ταυτόχρονα μέσα στην Εκκλησία, που υπερβαίνει τον χρόνο, γιατί αποτελούν ζωντανά μέλη του Σώματος Εκείνου που είναι η Αιώνια Ζωή. Όλοι τους αξίζουν την ίδια προσοχή και την ίδια αγάπη …
Πηγή: Απόσπασμα από το βιβλίο «Ο στάρετς Στέργιος» – Του Jean- Claude Larchet, Εκδόσεις Ακρίτας – Η μνημόνευση των νεκρών, Οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου.
Τοιουτοτρόπως αρέσκοντε νά ομιλούν οι σκοταδισταί καί εμπαθώς αμετανόητοι..Δέν θέλουν νά ερευνήσουν τάς αδιαψεύστους αληθείας εκ Τού Θεού Δημιουργού,διότι απέρριψαν πάσα αυθεντία καί έκαναν αυθεντία τήν πανηλιθιότητά των καί τήν εμπάθεια, διά τούτο καί ο διάβολος,κρατώντας τους εις σκοταδισμό, τούς υπαγορεύει νά απορρίπτουν τήν φοβεράν καί αδέκαστον Κρίση (σκέψεων,λόγων καί πράξεων) κρυπτόμενοι (ηλιθιωδώς καί υποκριτικώς) όπισθεν τού δακτύλου των.Ο Θεός Δημιουργός,Ο Ιησούς Χριστός,εδημιούργησε τόν άνθρωπον ως σώμα καί ψυχή αρρήκτως συνδεδεμένα, όμως η καταστροφική παρακοή τών πρωτοπλάστων επέφερε τήν διάσπαση ψυχής-σώματος μέσω θανάτου.Η ψυχή παραμένει αθάνατος διότι Ο Θεός θέλει τοιουτοτρόπως.Μόνον Ο Θεός εστίν Ο Μόνος έχων ΑΘΑΝΑΣΙΑ καί τήν παρέχει όπου Εκείνος θέλει.Οι Άγιοι Άγγελοι αποτελούντε μόνον εκ ψυχής,τά ζώα αποτελούντε από σώμα καί πνοή,ενώ ο άνθρωπος έχει τό αποκλειστικό προνόμιο νά αποτελείται από σώμα καί ψυχή.Ο Θεός έθεσε τήν ψυχή νά είναι ο ηγεμονικός νούς καί ο καπετάνιος τής ανθρωπίνης υπάρξεως καί τό σώμα νά είναι ο μούτσος καί υπάκουος τής ψυχής ώστε νά διαβιοί ο άνθρωπος εν ευσεβεία καί υπακοή πρός Τόν Θεόν,ζώντας ζωήν Θεάρεστον καί προετοιμαζόμενος ανά πάσαν στιγμή διά τήν φοβεράν Κρίση Τού Θεού, ώστε νά περάσει αισίως καί νά ζεί εν τή Μακαριώτητι Τού Θεού. Όταν όμως τό σώμα,μέσω τών παθών καί πλάνης τού ξεπεσμένου κόσμου καί τού διαβόλου, κατορθώση νά καταλάβη τήν θέση τού καπετάνιου,τότε υποδουλώνει τήν ψυχή καί τήν παρασύρει πρός φθοράν,εμπάθεια καί παρακοή πρός Τόν Θεόν καί οδηγούντε καί τά δύο πρός ολέθρια καταστροφή.Αντί, ανοητότατα καί ξεπεσμένα πλάσματα,νά ξεφουρνίζετε ό,τι σάς κατεβάζει τό εμπαθές πιτουροκέφαλό σας διατί δέν μελετάτε τάς Αληθείας Τού Θεού καί τών Αγίων;; Διότι είστε ανίκανοι νά δεχθείτε τάς Αληθείας εκ Θεού επειδή αγαπήσατε τάς αμαρτίας καί πάθη, οπότε, εύκολο δι’υμάς τούς άθλιους εστί νά αρνήστε,άνευ ερισμάτων καί βασίμων στοιχείων,τήν ύπαρξη ψυχής,Κρίσεως καί Αληθινού Θεού.Ότε πεθαίνει ο άνθρωπος,η ψυχή αμέσως παρουσιάζεται ενώπιον Τού Θεού πρός κρίση καί λαμβάνει ανάλογα όπως έζησε εν τή Γή,οπότε κατευθύνεται είτε εις Άδη είτε εις Παράδεισο. Εν τή γενική ανάσταση θά ενωθούν αι ψυχαί μέ τά αναστημένα σώματα καί ανάλογα μέ τάς πράξεις τού κάθε ενός θά κατευθυνθούν είτε εις τήν Ουράνιον Βασιλεία είτα εις αιώνιον κόλαση.
Την ποια? με τέτοια μυαλά, θα μας πάρουν οι Τούρκοι, και τα σώβρακα!!!
Ελλην-Elias-Zaglos και τα @ρχιδια μου κουνιούνται, το οτι είσται μίζεροι ψυχασθενείς σκοταδιστές μηδενιστές και ότι σκατά άλλο είσται, πρέπει να μας το λέτε κιόλας;; πίσω στις τρύπες σας γρήγορα εδώ πάνω έχει ήλιο θα καείται.
Η μεταθανάτια ζωή, κόλαση ή παράδεισος και
συγχώρεση αμμαρτιών, είναι οι κρυφοί άσσοι στου παπά το ράσο!
Η ψυχή ΔΕΝ είναι αθάνατη ύλη, παρά μια ενεργια που σβήνει όταν
σταματήσουν είναι ενεργια που σβήνει όταν σταματήσουν οι παλμοί της καρδιάς.
.
Αιωνιότητα, είναι τα γονίδια που δίνουμε στα παιδιά μας, στα πράσινα μάτια
των παιδιών μου, βλέπω τον εαυτό μου καθώς και του πατέρα μου, –
Ελλην
Για πες μας ρε φωτισμενε μαγκα ξεκαθαρα που “πατας”και εξισωνεις τους ανθρωπους με τα ζωα και τα φυτα?
Αμα ηταν ετσι και απο την ανυπαρξια (πριν την γεννηση), οδηγουμαστε παλι στην ανυπαρξια (στον θανατο), τοτε ποιος ακριβως ειναι ο λογος υπαρξεως μας στο μεσοδιαστημα? Γιατι για παραδειγμα ενας παμφτωχος ή ενας παραπληγικος να καθησει να υποφερει ολες τις δυσκολιες που του παρουσιαζει η τρεχουσα ζωη και να μην δωσει ενα τελος στην θλιβερη ζωη του μια ωρα αρχιτερα, αφου ετσι και αλλιως θα τον φαει το μαυρο χωμα? Γιατι να καθεται να υποφερει και να θλιβεται καθημερινα? Ετσι ασκοπα και χωρις λογο?
Επισης αν καποιος επιλεξει να κανει το καλο στους συνανθρωπους του σε ολοκληρη την διαρκεια της ζωης του η καποιος αντιστοιχα να ζει εγωιστικα και να επιλεγει να κανει το κακο σε αυτην την ζωη ΔΕΝ ειναι σωστο και δικαιο ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ καποια μελλουσα κριση και ανταποδωση στον καθενα κατα τις πραξεις αυτου?
Αν δεν υπαρχει τιποτα μετα απο αυτην την προσκαιρη ζωη τοτε ΔΕΝ χρειαζεται να κανει κανεις υπομονη στις δυσκολιες, να επιλεγει να κανει το καλο ή το κακο αφου αφου ΔΕΝ θα υπαρχει καμια μελλοντικη αναγνωριση και δικαιοσυνη των πραξεων μας. Ολα θα ειναι εντελως ματαια.
Οπως λεει η Γεννηση στην Αγια Γραφη ο Θεος μας εδωσε την Ψυχη μας, η οποια Ψυχη εχει αρχη αλλα δεν εχει τελος. “Εκ του μη οντως εις το ειναι ημας παρηγαγες”
Τώρα….να μην πω τίποτα, γιατί θα είναι άσχημο! ο Ελλην τα είπε όλα, και πολύ ευγενικά, εγώ ΔΕΝ είμαι τόσο ευγενικός, γι’ αυτό δεν λέω την γνώμη μου!!!
Πες Elia την γνωμη σου…εγω ετσι το εχω στο μυαλο μου το θεμα. Το προβλημα ειναι οταν πεθανω και εχω λαθος στο σκεπτικο μου, δεν θα μπορω να ξαναγραψω εδω χαχαχαχαχαχαχαχα
Δεν υπαρχει ψυχη… πεθανες τελος τελειωσε,ουτε καταλαβαινεις ουτε τιποτα, τελος δεν υπαρχεις. Προσπαθω να το κανω οσο πιο κατανοητο γινεται. Τι ησουν πριν γεννηθεις??Τιποτα απλα δεν υπηρχες,αρα ενα τιποτα. Τι εισαι μολις πεθανεις? Τιποτα απλα δεν υπαρχεις,αρα ενα τιποτα. Eνας οργανισμος ειμαστε, οπως ολα τα ζωα του πλανητη οπως ολα τα φυτα μικρα μεγαλα.. Οπως τα παντα πεθαινουν και τελειωνουν ετσι και ο ανθρωπος. Πεθανες τελος,δεν υπαρχει τιποτα μετα. Μακαβριο αλλα ετσι ειναι και ας μην το εχουμε σκεφτει ποτε στην χρονια καθημερινοτητα μας.