Τα ξημερώματα της 25ης Φεβρουαρίου του 1973 βρήκαν την Ελλάδα παγωμένη, από την είδηση ότι κάποιος είχε σκοτώσει 3 ανθρώπους και είχε τραυματίσει άλλους 7 μέσα σε ένα νυχτερινό κέντρο, εξαιτίας μιας παραγγελιάς. Αυτή είναι η ιστορία του Νίκου Κοεμτζή, που για ένα τραγούδι επιτέθηκε με μαχαίρι σε αστυνομικούς και σερβιτόρους στη «Νεράιδα της Αθήνας». Εκείνη τη νύχτα, στο μαγαζί, μαζί με τον Νίκο Κοεμτζή ήταν και ο αδελφός του Δημοσθένης. Ο τελευταίος πλησίασε την ορχήστρα και ψιθύρισε «Βεργούλες».
Λίγα λεπτά μετά ξεκίνησαν όλα… Ποιος ήταν ο Νίκος Κοεμτζής Ο Νίκος Κοεμτζής γεννήθηκε τον Ιανουάριο του 1938 στο Αιγίνιο Πιερίας και ήταν γιος του Παναγιώτη και της Αναστασίας Κοεμτζή..Η παραβατικότητά του περιοριζόταν σε μικροκλοπές και σε βίαιες συμπεριφορές κατά των Αρχών. Τίποτα όμως δεν έφτανε στο μέγεθος της μοιραίας νύχτας.
Τα θύματα Οι αστυνομικοί, δυο εκ των θυμάτων, ήταν ο Δημήτριος Πεγιάς, που υπηρετούσε στην Υπηρεσία Πληροφοριών της Υποδιευθύνσεως Γενικής Ασφαλείας Αθηνών της Αστυνομίας Πόλεων και ο Εμμανουήλ Χριστοδουλάκης που υπηρετούσε στην Υποδιεύθυνση Ασφαλείας Προαστίων Πρωτευούσης της Ελληνικής Βασιλικής Χωροφυλακής, οι οποίοι βρίσκονταν με παρέα αστυνομικών εκτός υπηρεσίας, με πολιτικά, γιορτάζοντας τον επικείμενο αρραβώνα του Χριστοδουλάκη.
Οι αστυνομικοί παρενόχλησαν επιδεικτικά το Δημοσθένη και ο Νίκος Κοεμτζής σηκώθηκε και σκότωσε με σουγιά τρεις ανθρώπους (τους δύο αστυνομικούς, Πεγιά και Χριστοδουλάκη) και άλλο ένα άτομο (Ιωάννη Κούρτη, φαναρτζή), τραυματίζοντας άλλους επτά. Κατά άλλες πηγές, μαζί με τον Δημοσθένη σηκώθηκαν και οι αστυνομικοί να χορέψουν παρά την «ανακοίνωση» του τραγουδιστή πως επρόκειτο για «παραγγελιά». Στην ανάκριση υποστήριξε πως θόλωσε το μυαλό του γιατί νόμιζε ότι θα σκότωναν τον αδελφό του.
Το όνομα του Νίκου Καρουσάκη συνδέθηκε άρρηκτα με αυτό του Νίκου Κοεμτζή:
ήταν ο Καρουσάκης που τραγουδούσε το μοιραίο βράδυ στο νυχτερινό κέντρο όταν ο Κοεμτζής τραυμάτισε θανάσιμα τρία άτομα για μια παραγγελιά, συγκλονίζοντας το πανελλήνιο. «Αυτή η νύχτα δεν ξεχνιέται όσα χρόνια κι αν περάσουν. Ήταν Φλεβάρης του ‘73, Απόκριες, Σάββατο βράδυ, στο μαγαζί («Νεράιδα της Αθήνας» στην Κυψέλη) δεν έπεφτε καρφίτσα. Τελείωνα το πρώτο μέρος του προγράμματος μου όταν κατέφθασε μια παρέα έξι ατόμων. Τρεις άνδρες, τρεις γυναίκες.
Έκατσαν μπροστά αλλά γωνία, δίπλα στη σκάλα που οδηγούσε στα καμαρίνια. Κάποια στιγμή ο αδελφός του Κοεμτζή μου ζητάει να τραγουδήσω τις «Βεργούλες» του Βαμβακάρη. Εγώ αρχικά έκανα το κορόιδο. Στο μεταξύ βλέπω τις γυναίκες της παρέας να φεύγουν και να μένουν μόνο οι άντρες. Δεν του άρεσε αυτό… Ο Κοεμτζής επέμενε: «Παίξε τις “Βεργούλες” να χορέψει ο αδελφός μου» μου λέει.
«Δεν το ξέρω το τραγούδι» του απαντώ εγώ για να τον αποφύγω. Επειδή όμως είδα την επιμονή του, παρακάλεσα τον Τάκη Αθανασιάδη, που δουλεύαμε μαζί, να το πει. Φυσικά δεν ήταν καθόλου, εύκολο να κατεβάσουμε τόσο κόσμο από την πίστα. Ανέβηκε να χορέψει ο αδελφός του Κοεμτζή και μαζί χόρευαν κι άλλοι. Άκουσα τις φωνές, κοίταξα να δω τι συμβαίνει και τον είδα να έχει βγάλει ένα μαχαίρι και να καρφώνει κόσμο… Στην πίστα το αίμα έτρεχε ποτάμι. Βγαίνοντας εγώ προς τα έξω, με σπρώχνει ένας φίλος μου στην άκρη για να με προστατέψει γιατί ο Κοεμτζής φώναζε: «Πού είναι ο Καρουσάκης να τον σφάξω…».
Η ιστορία του Νίκου Κοεμτζή έγινε και τραγούδι από τον Διονύση Σαββόπουλο στο δίσκο «Ρεζέρβα» το 1979. Το τραγούδι «Μακρύ Ζεϊμπέκικο για το Νίκο» θεωρείται μια από τις πιο κορυφαίες δουλειές στην καριέρα του Σαββόπουλου, όμως το θέμα το οποίο διαπραγματευόταν καθώς και η πολύ μεγάλη διάρκειά του (15 λεπτά περίπου) δεν έδωσαν την ευκαιρία στο τραγούδι να γίνει μια από τις πιο διαχρονικές επιτυχίες του δημιουργού του. Το τραγούδι γραμμένο καταλαμβάνει ούτε λίγο ούτε πολύ 90 στίχους –χωρίς να επαναλαμβάνεται ούτε ένας ως ρεφραίν.
Τα ραδιόφωνα θεωρούν τη μεγάλη διάρκεια του τραγουδιού μη εμπορική και αρνούνται να το συμπεριλάβουν στο πρόγραμμα τους. Μόνο Μάνος Χατζιδάκις, ως διευθυντής του Τρίτου Προγράμματος, δίνει εντολή και το τραγούδι παίζεται καθημερινά στις 11 το πρωί. Το 1980 ο Παύλος Τάσιος σκηνοθετεί την ταινία Παραγγελιά με πρωταγωνιστή τον ηθοποιό Αντώνη Αντωνίου που είναι βασισμένη στο επεισόδιο. Στην ταινία, η Κατερίνα Γώγου (πρώην σύζυγός του Παύλου Τάσιου) απαγγέλλει στίχους από τα ποιήματά της. Ο τύπος της εποχής και η ποινή Ο Τύπος της εποχής τον χαρακτήρισε κτήνος και συχνά αναφερόταν σε εγκληματίες ως κοεμτζήδες. Καταδικάστηκε τρεις φορές σε θάνατο και οκτώ φορές σε ισόβια, για ανθρωποκτονίες από πρόθεση. Το 1977 η ποινή του μετατρέπεται σε ισόβια.
Αποφυλακίστηκε από τις φυλακές Πατρών στις 29 Μαρτίου του 1996 μετά από 23 χρόνια συνεχούς φυλάκισης. Λόγω της εποχής, των οικογενειακών του φρονημάτων και του ποινικού του ιστορικού αρχικά πέρασε πολύ άσχημα μέσα στη φυλακή, αλλά αργότερα ο γνωστός αρχιφύλακας του Κορυδαλλού Αντώνης Αραβαντινός δήλωσε πως ο Κοεμτζής ήταν «ο μεγάλος του δάσκαλος» στη φυλακή. Η ζωή μετά Φυσικά, κανείς δεν μπορούσε να πάρει στη δουλειά του έναν δολοφόνο που ήταν 58 ετών.
Έγραψε την αυτοβιογραφία του και την πουλούσε στο Μοναστηράκι και έξω από τα δικαστήρια της σχολής Ευελπίδων.
Ο θάνατος του Ήταν 23 Σεπτεμβρίου του 2011, όταν ο Νίκος Κοεμτζής ένιωσε αδιαθεσία ενώ πουλούσε βιβλία στο Μοναστηράκι.
Ο θάνατός του προήλθε από έμφραγμα, που έπαθε την ώρα που πουλούσε βιβλία στο τραπεζάκι του: οι διασώστες του ΕΚΑΒ, που έφτασαν με μοτοσικλέτες, ειδοποίησαν ασθενοφόρο για να τον μεταφέρει στην Πολυκλινική. Οι γιατροί προσπάθησαν να τον κρατήσουν στη ζωή, αλλά δεν κατόρθωσαν να αποτρέψουν την ανακοπή.
ΕΑΜίτης δολοφόνος για τον οποίο ο μπολσεβίκος Σαββόπουλος έγραψε και τραγούδι, για τον Ρουπακιά θα γράψει τραγούδι; Εξάλλου και ο Ρουπακιάς στο ΚαΚαΕ ήταν.