Το κομάντο από το ΕΤΑ που έφθασε πρώτος στο όρος Όθρυς ως αρχηγός της ομάδας που ανέλαβε το δύσκολο έργο της περισυλλογής
Το τραγικό δυστύχημα του C-130 στο όρος Όθρυς σημειώθηκε τις 5 Φεβρουαρίου του 1991 όταν το αεροσκάφος με αριθμό 748, απογειώθηκε από το αεροδρόμιο της Ελευσίνας,
με προορισμό το Ηράκλειο της Κρήτης, μέσω Αγχιάλου, όπου θα έκανε στάση για να παραλάβει κι άλλα άτομα.
Στο αεροσκάφος επέβαιναν 58 σμηνίτες και 5 μέλη του πληρώματος. Την περίοδο εκείνη, ο πόλεμος στον Περσικό Κόλπο βρισκόταν σε πλήρη εξέλιξη και οι Αμερικανοί σφυροκοπούσαν ιρακινούς στόχους.
Η φύλαξη στη βάση της Σούδας είχε πολλαπλασιαστεί.
Το C 130 είχε απογειωθεί στο πλαίσιο διατεταγμένης αποστολής, σχετικής με την εμπλοκή της Ελλάδας στα πολεμικά γεγονότα.
Είκοσι λεπτά μετά την απογείωση, το αεροπλάνο χάθηκε από τα ραντάρ. Είχε επικοινωνήσει με τον πύργο ελέγχου στον Αλμυρό, ζητώντας άδεια προσγείωσης, την οποία είχε λάβει. Έκτοτε, η επικοινωνία χάθηκε.
Για σχεδόν 4 ημέρες γίνονταν έρευνες τόσο από ξηράς όσο και από αέρος, οι οποίες δεν κατάφεραν να φέρουν στο φως κανένα ίχνος του C-130
Τα συντρίμμια του εντοπίστηκαν τελικά από τον πιλότο ενός στρατιωτικού ελικοπτέρου, στο όρος Όθρυς, στην κορυφή Τσατάλι.
Σήμερα, 27 χρόνια μετά. ο άνθρωπος που πάτησε πρώτος το πόδι του στο σημείο της ανείπωτης τραγωδίας, μιλά για πρώτη φορά στο Armyvoice.gr.
Ακούστε τη συγκλονιστική μαρτυρία του Πέτρου Αλεξανδράτου, ο οποίος ήταν αρχηγός της ομάδας του Ειδικού Τμήματος Αλεξιπτωτιστών, που της ανατέθηκε το δύσκολο έργο της περισσυλογής των σωρών.
Ήρθε η εντολή από την Διεύθυνση Ειδικών Δυνάμεων να συγκροτηθεί ένα τμήμα από το Ειδικό Τμήμα Αλεξιπτωτιστών και από την Μοίρα Αλεξιπτωτιστών για να μεταβεί στο Βόλο, στην Αεροπορική Βάση, χωρίς να ξέρουμε ακριβώς την αποστολή.
Αφού συγκεντρώθηκε και πήραμε και είδη χιονοδρόμου φυσικά διότι ήταν χιονισμένα τα βουνά, φτάσαμε εκεί όπου περιμέναμε περίπου μιάμιση μέρα μέχρι να εντοπιστεί κάτι.
Γινόντουσαν καθημερινά και από το στρατό και από ιδιώτες εθελοντές προσπάθειες να εντοπιστεί το αεροσκάφος, αλλά δεν μπορούσε να γίνει λόγω της πάρα πολύ πυκνής ομίχλης και της χιονόπτωσης.
Είχε περάσει μιάμιση μέρα. Γινόντουσαν κάθε μέρα αντίστοιχα meetings στα οποία συμμετείχα εγώ από το Ειδικό Τμήμα Αλεξιπτωτιστών.
Κάποια στιγμή ενημερωθήκαμε να πάρουμε εξοπλισμό αναρρίχησης και να ανεβούμε στο βουνό διότι έχει εντοπισθεί το αεροσκάφος.
Πήραμε την εντολή πρωί και χαράματα ξεκινήσαμε. Δεν είχε ξημερώσει ακόμα όταν φτάσαμε στον χώρο.
Φτάνοντας στον χώρο, χωρίς να μας έχουν πει λεπτομέρειες, προσγειώθηκε το Σινούκ και αρχίσαμε σιγά-σιγά να καταλαβαίνουμε το χάος το οποίο υπήρχε.
Μουδιασμένοι, αρχίσαμε υπό τον ταγματάρχη Μουζουρέα, να παίρνουμε εντολές πως θα κινηθούμε, πού θα εντοπίσουμε και που θα το συγκεντρώνουμε τις σωρούς, καθώς και πως θα ενημερώνουμε για το τι κάνουμε.
Το αεροσκάφος ήταν κομμένο σε δυο κομμάτια. Δύο μεγάλα κομμάτια. Το πιλοτήριο που είχαν πεταχτεί απ’ έξω οι πιλότοι και πίσω η ουρά του αεροσκάφους –το λέω και ανατριχιάζω- και αριστερά και δεξιά ήταν σκορπισμένα σώματα.
Το πιο συγκλονιστικό ήταν πως τα περισσότερα, αν όχι όλα τα πτώματα ήταν γυμνά. Αυτό εξηγήθηκε λόγω της μεγάλης ταχύτητας και της αδράνειας,
διότι ο πιλότος κατάλαβε ότι πάει να συγκρουστεί, τράβηξε το αεροσκάφος επάνω, δεν πρόλαβε να το σηκώσει και χτύπησε η ουρά.
Έτσι έσπασε πρώτη η ουρά που ήταν άθικτη κάτω, με αποτέλεσμα ό,τι υπήρχε μέσα να χυθεί στον αέρα με την ταχύτητα του αεροσκάφους.
Αρχίσαμε λοιπόν να τα συγκεντρώνουμε. Ήταν μια χαράδρα στην οποία υπήρχαν πολλά πτώματα. Δεν υπήρχε οσμή διότι ήταν πάρα πολύ το κρύο, όμως μετά τις 11 επειδή η μέρα ήταν ηλιόλουστη, η κατάσταση έγινε ανυπόφορη.
Μαζέψαμε ο,τι μαζέψαμε. Το Σινούκ τα μετέφερε στο αεροδρόμιο της Αγχιάλου στο Βόλο (έκανε πολλές πτήσεις) και κατά το απόγευμα μετέφερε και εμάς. Μέσα μύριζε πάρα πολύ.
Γυρίσαμε στον Ασπρόπυργο με βασικό χαρακτηριστικό, ότι όλες μας οι στολές χιονοδρόμου, οι αλάσκες, μύριζαν την λεγόμενη πτωμαΐνη και επειδή δεν μπορούσαν ούτε σε καθαριστήριο να πλυθούν όλες οι στολές κάηκαν.
Πηγή: armyvoice.gr
