Η Πωλίνα Γκιωνάκη η κόρη του αείμνηστου ηθοποιού Γιάννη Γκιωνάκη, παραχώρησε συνέντευξη στην οποία μιλά για όλους και για όλα. Τι ήταν όμως αυτό που δεν ξέραμε για εκείνον;

Πόσο εύκολο ή δύσκολο μπορεί να είναι να είσαι η κόρη τον Γκιωνάκη;

«Εγώ ποτέ δεν σκέφτηκα μέσα μου πως είναι κάτι δύσκολο ότι είμαι κόρη του Γιάννη Γκιωνάκη. Δεν ήθελα να το μεταχειριστώ ούτε για να μπω σε δουλειές, ούτε για να πάω στη τηλεόραση και να πω ανοίξτε μου μια πόρτα, ποτέ δεν το έκανα αυτό. Τελικά είναι όμως. Είναι ένα βαρύ επώνυμο, είναι ένα επώνυμο που είμαι περήφανη που το έχω, όλοι λένε σου ανοίγει πόρτες. Εγώ θα πω ότι αν σου ανοίγει 5 σου κλείνει άλλες 15».

Πώς ήταν ο Γκιωνάκης σαν μπάμπας;

«Όπως όλοι οι μπαμπάδες θα πω, ένας κλασικός μπαμπάς. Ξεχωριστή προσωπικότητα εγώ έτσι τον έβλεπα σαν κάτι ξεχωριστό και όχι ως την αποθέωση του κόσμου, δεν ήταν ο χαρακτήρας του τέτοιος. Έχει άλλη μία κόρη και τρία εγγόνια τα οποία πρόλαβε. Έτσι κλασικός ήταν και ως παππούς, όπως εγώ τώρα είμαι μία κλασική γιαγιά».

Πώς είναι αυτός ο ρόλος της γιαγιάς;

«Όταν με πήρε ο γιος μου τηλέφωνο και μου είπε πως η γυναίκα του είναι έγκυος χρειάζεται και χρόνο για να το συνειδητοποιήσω. Δεν θα σου πω ότι λυπήθηκα, αλλά δεν θα σου πω και ότι χάρηκα. Θεωρούσα τον γιο μου μικρό ηλικιακά για να γίνει πατέρας.

Αν και αυτά δεν έχουν ηλικία έπαθα ένα σοκ. ‘Οταν είδα το παιδί και γεννήθηκε ένιωσα περίεργα. ‘Οταν το ξαναείδα άρχισα να τρελαίνομαι, σιγά-σιγά έχω γίνει μία χαζό γιαγιά που είμαι σπίτι και βλέπω τη φωτογραφία της και της μιλάω.

Είναι ωραίος ρόλος. Ο ρόλος της μάνας για μένα είναι ο πιο δύσκολος, ο πιο επώδυνος, δεν ηρεμείς ούτε για ένα λεπτό, ούτε όταν κοιμάσαι δεν είσαι ήρεμη. Διότι όταν το παιδί είναι μωρό φοβάσαι μην πέσει, μην βήξει, όταν είναι στην εφηβεία τρέμεις τα ναρκωτικά, τις κακές παρέες, όταν βγαίνει στη δουλειά αρχίζει το πρόβλημα πού θα βρει δουλειά. Πάντα θέλω εκείνος να είναι ευτυχισμένος δεν έχει σημασία αν αρέσει σε μένα ή όχι, αλλά αν έβλεπα κάτι χοντρό αντιδρούσα».

Έγινες μαμά σε μικρή ηλικία. Πιστεύεις πως η μοίρα καμιά φορά τα φέρνει έτσι, ώστε αν περνούσαν τα χρόνια να μην είχες κάνει παιδιά;

«Δεν νομίζω πως δεν θα έκανα παιδί γιατί το ήθελα να γίνω μάνα, νομίζω όμως ότι θα είχα ακολουθήσει άλλους δρόμους στη δουλειά μου αν δεν είχα παιδί, θα είχα ίσως άλλη καριέρα, γιατί άφησα δουλειές λόγω οικογένειας».

Αυτός ήταν ο λόγος που σταμάτησες για κάποια χρόνια;

«Όχι. Ήταν ένας πολύ προσωπικός μου λόγος, ήταν επιλογή μου. Ο Θεός πολλές φορές μας δίνει πράγματα που δεν τα επιλέγουμε. Έπρεπε να μην εργάζομαι. Έμεινα στο σπίτι μου άρχισα να γράφω γιατί κάπου έπρεπε να βγάλω όλο αυτό που είχα μέσα μου, με τη βοήθεια του Θεού ξεπέρασα το πρόβλημα, και ξανά βγήκα στο χώρο.

Ήταν θέμα υγείας και δεν θέλω να πω κάτι παραπάνω, όπως δεν θέλησα από την στιγμή που αρρώστησε ο πατέρας μου, να το δημοσιοποιήσουμε, γιατί ο πατέρας μου ήταν τέσσερα χρόνια κατάκοιτος.

Εμείς περάσαμε πάρα πολύ δύσκολα τέσσερα χρόνια μπήκε βγήκε πολλές φορές στο νοσοκομείο, μπαίναμε και βγαίναμε από την πίσω πόρτα, δίναμε άλλο όνομα, δεν μαθεύτηκε, ποτέ τίποτα.

Πιστεύω ότι υπάρχουν στιγμές προσωπικές στον άνθρωπο, που δεν πρέπει να τις μοιράζεται με το κοινό. Μόνο μέσα στην οικογένεια. Δεν θέλω ποτέ να πει ο κόσμος την καημένη ή τον καημένο.

Δεν ήθελα ποτέ να προκαλέσω το κλάμα του κόσμου, κάτι που συχνά γίνεται στην τηλεόραση, και πιο συχνά παλαιότερα».