Πως αλλάζει η συμπεριφορά του σκύλου που ζει έξω με εκείνον που είναι μέσα στο σπίτι

Η Blue είναι μια σκυλίτσα τύπου Pitbull. Από την τρυφερή της ηλικία έως την ενηλικίωσή της βίωνε την κακοποίηση.

Επί δύο χρόνια ήταν καταδικασμένη να ζει μονίμως σε μπαλκόνι. Δεν είχε νοιώσει το ανθρώπινο χάδι, ούτε είχε παίξει με άλλα σκυλιά. Βόλτα δεν είχε πάει ποτέ.

Εκεί, στο μπαλκόνι, μόνη της. Εκτεθειμένη σε κάθε καιρικό φαινόμενο.

Ώσπου, μια μέρα άλλαξαν τα πάντα.

«Είναι μια από τις περιπτώσεις που δεν ξέρω ποιόν να θαυμάσω περισσότερο: τον άνθρωπο ή τον σκύλο.

Η Blue είναι ένα Pitbull, η οποία έζησε, τα δύο πρώτα χρόνια της ζωής της, σε ένα μπαλκόνι. Εκεί, ήταν στριμωγμένη, πρωί, βράδυ, καλοκαίρι, χειμώνα. Ήταν εκτεθειμένη στον ήλιο, στη βροχή, στο κρύο. Ακόμη, και στο χιόνι.

Ο άνθρωπος που την είχε, άνοιγε τη μπαλκονόπορτα μόνο για να της αφήσει φαγητό και νερό. Κι έκλεινε ξανά, για να φύγει. Να πάει στις δουλειές του.

Του την είχε δώσει η κόρη του, η οποία λίγο καιρό αφού την υιοθέτησε, διαπίστωσε ότι δεν μπορεί να την κρατήσει. Κι αυτό, όχι επειδή είχε κάποια ιδιαίτερη συμπεριφορά, αλλά ως σκύλος ήθελε την ημερήσια φροντίδα, αλλά και τη βόλτα του.

Είναι ένα από τα περιστατικά, τα οποία βλέπει ο απέναντι γείτονας, αλλά δεν μιλάει. Στην καλύτερη περίπτωση, καλεί την αστυνομία ή κάποια φιλοζωική οργάνωση.

Στην συγκεκριμένη περίπτωση όμως, συνέβη κάτι τελείως διαφορετικό.

Στην απέναντι πολυκατοικία έμενε ο Γιώργος. Καθημερινά έβλεπε τον σκύλο στο στενό μπαλκόνι. 24 ώρες το 24ωρο, βρέξει –χιονίσει. Ο κηδεμόνας του τον είχε συνέχεια στο μπαλκόνι. Δεν ασχολιόταν ποτέ μαζί του. Και πήρε το θάρρος να τον πλησιάσει. Του ζητά την Blue γιατί ήθελε να της προσφέρει ό,τι στερήθηκε, όλον αυτόν τον καιρό. Κι εκείνος δέχτηκε.

Όταν ο Γιώργος πήρε την Blue σπίτι του, με κάλεσε για να την εκπαιδεύσουμε. Δεν ζήτησε τη βοήθειά μου επειδή είχε κάποια προβλήματα συμπεριφοράς, τα οποία παρουσιάζουν σκύλοι που ζουν απομονωμένοι ή/και δεν έχουν κοινωνικοποιηθεί. Αλλά ήθελε να τη μάθει καλύτερα και, παράλληλα, να τη βοηθήσει να ενταχθεί στην κοινωνία μας.

Ο κηδεμόνας της σκυλίτσας, ο Γιώργος

Η Blue, παρότι είχε ζήσει δύο χρόνια σε μπαλκόνι, ήταν ένας σκύλος καλόκαρδος, που αναζητούσε την ανθρώπινη επαφή και την ασφάλεια, που θα ένιωθε κοντά στον κηδεμόνα της.

Ως στόχο βάλαμε, και σε ένα μεγάλο ποσοστό το πετύχαμε με την εκπαίδευση που κάναμε, ήταν η Blue να ενσωματωθεί, ομαλά, στην κοινωνία μας. Να μάθει βασικές εντολές και να ξεπεράσει κάποιες φοβίες, που είχε. Ο Γιώργος, θα μάθαινε πως να της συμπεριφέρεται και τι πρέπει να προσέχει, αλλά και το πώς να την καθοδηγεί.

Από τότε, η Blue είναι ένα τρισευτυχισμένο πλάσμα που χαίρεται την κάθε της ημέρα: τρέχει, παίζει, εκτονώνεται και γυρνάει σε ένα σπίτι, όπου βρίσκει υπέρμετρη αγάπη και ζεστασιά. Έχει εξαιρετική συμπεριφορά, είναι υπάκουη και έμαθε να σέβεται και να τηρεί τους κανόνες του σπιτιού. Αλλά πάνω απ’ όλα έχει έναν άνθρωπο που της φέρεται σωστά και ασχολείται ουσιαστικά μαζί της.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον ενθουσιασμό που έδειχνε ο Γιώργος κάθε φορά που συναντιόμασταν για να εκπαιδεύσουμε την Blue. Πόσο τυπικός ήταν. Ακόμα θυμάμαι ότι, αν και είχαμε ολοκληρώσει τα μαθήματα βασικής εκπαίδευσης, επέμενε να έρχεται στα ομαδικά για να την κάνει, ακόμη καλύτερη. Και, πολλές φορές, δεν εκπλήρωνε τις βασικές του υποχρεώσεις, προκειμένου να παρακολουθήσουν τα ομαδικά μαθήματα. Είμαι σίγουρος πως η Blue θα τον ανταμείψει στο δεκαπλάσιο για όλα όσα έκανε για κείνη. Μπράβο τους για ό,τι κατάφεραν μαζί. Είναι παράδειγμα προς μίμηση.».