Και οι δύο έπαιξαν στο προνομιακό τους πεδίο, και οι δύο απευθύνθηκαν στο δικό τους κοινό κι ανέδειξαν τα βασικά στοιχεία πάνω στα οποία θα πατήσουν για να πείσουν τους πολίτες.
Αθήνα – Θεσσαλονίκη μπορεί να απέχουν λίγο πάνω από 500 χιλιόμετρα, όμως, Τσίπρας και Μητσοτάκης απέχουν έτη φωτός. Σύγκρουση δύο κόσμων είδαμε στις ομιλίες στο συνέδριο της ΝΔ και στην προεκλογική συγκέντρωση του πρωθυπουργού με βασικό θέμα τη Μακεδονία.
Αλέξης Τσίπρας
Ο Αλέξης Τσίπρας είναι η αλήθεια τόλμησε να πάει στη Θεσσαλονίκη και να μιλήσει για το Μακεδονικό το οποίο δεν έχει πάρει και τόσο καλή τροπή μετά τις προκλήσεις Ζάεφ. Ασφαλώς ήταν σε ένα απόλυτα ελεγχόμενο περιβάλλον, αποστειρωμένο από αντίθετες φωνές, έστω κι αν το σύνθημα ενός πολίτη έφερε αποδοκιμασίες και απομάκρυνσή του από το Παλέ. Εδωσε και την ευκαιρία στον πρωθυπουργό να μιλήσει για το πόσο δημοκρατικός είναι ο χώρος της αριστεράς όπου μπορούν να ακούγονται και διαφορετικές φωνές.
Το προνομιακό πεδίο του ΣΥΡΙΖΑ είναι ξεκάθαρο. Απευθύνεται στους λεγόμενους «προοδευτικούς πολίτες» που φοβούνται την… παλινόρθωση της Δεξιάς, που τρέμουν στην ιδέα μιας ενίσχυσης του εθνικισμού και της ακροδεξιάς ρητορείας. Ο Τσίπρας έπαιξε με τα δημοκρατικά αισθήματα των πολιτών που κινούνται στο χώρο της Αριστεράς και του κέντρου και προσπάθησε να ενεργοποιήσει τα αντιδεξιά αντανακλαστικά του. Και σ’ αυτό το πεδίο θα κινηθεί στο δρόμο προς τις κάλπες.
Με έναν άκρως εμφυλιοπολεμικό λόγο, προσπαθεί ξεκάθαρα να διχάσει. Να βάλει από τη μια πλευρά τον προοδευτικό χώρο, στον οποίο θέλει να έχει κυρίαρχο ρόλο, να ηγεμονεύσει τα επόμενα χρόνια.
Και απέναντί του βάζει την ταμπέλα της ακροδεξιάς όχι μόνο στους πραγματικούς εθνικιστές και ακροδεξιούς αλλά και στη Νέα Δημοκρατία. Το δίλημμα που θα προτάξει στις κάλπες ο Τσίπρας είναι ξεκάθαρο: «Ή με εμάς τους δημοκρατικούς πολίτες που ενδιαφερόμαστε για την πρόοδο ή με αυτούς, τους ακροδεξιούς, τους πατριδοκάπηλους, τους εθνικιστές».
Οι δύο κόσμοι του Τσίπρα επαναφέρουν τη λογική του παρελθόντος με τα «πράσινα και τα μπλε καφενεία» όπου δεν υπήρχε τίποτε στη μέση και όπου η σύγκρουση ήταν αναπόφευκτη.
Ακόμη και η επιμονή του ότι η πολιτική της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ είναι πατριωτική, αδιαφορώντας για τις ενστάσεις για τη συμφωνία των Πρεσπών, δείχνει ότι ο Τσίπρας επέλεξε να σπάσει το όποιο σχοινί θα μπορούσε να φέρει μια στοιχειώδη συνεννόηση. Κάθε ελπίδα για να καθίσουν κάποια στιγμή στο ίδιο τραπέζι τα «αντίπαλα στρατόπεδα» χάνεται με την τακτική του διχασμού που υλοποιεί ο ΣΥΡΙΖΑ.
Καθόλου τυχαίες δεν είναι οι αναφορές του στον «δημοκρατικό λαό», στο μήνυμα αντίστασης στο σκοτάδι και στους Γκοτζαμάνηδες.
Και στο τέλος αυτό που έμεινε από την ομιλία του ήταν αυτό για το οποίο κατηγόρησε τους πολιτικούς του αντιπάλους.
«Δε θα τους επιτρέψουμε να γυρίσουν ξανά την Ελλάδα στις σκοτεινές εποχές του διχασμού», είπε, όμως με την ομιλία του έβαλε ένα λιθαράκι σ’ αυτό που ξορκίζει.
Κυριάκος Μητσοτάκης
Το προνομιακό πεδίο του πρόεδρου της ΝΔ είναι αυτό που ξεδιπλώθηκε ακόμη και από τον Β. Μεϊμαράκη. Ο κόσμος της εργασίας, της δημιουργίας, ο χριστιανός πολίτης, ο «νοικοκύρης», αυτός που θέλει να δει την Ελλάδα να αναπτύσσεται, να ανοίγει τα φτερά της.
Τονίστηκε αρκετές φορές η «έξοδος» της χώρας από την εσωστρέφεια. Και δεν ήταν καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι ο Μητσοτάκης επέλεξε να ασχοληθεί στο μεγαλύτερο μέρος της ομιλίας του με το οικονομικό και κοινωνικό πρόγραμμα που θα εφαρμόσει η ΝΔ αν γίνει κυβέρνηση.
Μειώσεις φόρων, επιδόματα για νέες οικογένειες, εξαγγελίες για κατώτατο μισθό και πρώτη κατοικία.
Υποσχέσεις εκεί που «πονάει» η ΝΔ δηλαδή καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ έχει επιχειρήσει ένα μπαράζ παροχών τις τελευταίες εβδομάδες.
Και δεσμεύσεις για επενδύσεις και νέες θέσεις εργασίας.
Το ξεκάθαρο μήνυμα: «Η ΝΔ έρχεται να ενώσει τους Έλληνες και όχι να τους διχάσει, όπως επιχειρεί χρόνια τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ».
Κύριο σύνθημα: «Φύγετε για να πάμε επιτέλους την Ελλάδα μπροστά! Αυτό πρέπει να είναι το μήνυμα που θα στείλει κάθε ψηφοδέλτιο από κάθε κάλπη, όποτε και όπου κι αν αυτή στηθεί».
Το αίτημα για άμεσες εκλογές θα επαναλαμβάνεται συνεχώς όπως και η προσπάθεια της ΝΔ να δείξει ότι αφενός δεν έχει καμιά σχέση με την ακροδεξιά και αφετέρου πως ό,τι πιο παλιό και συντηρητικό είναι στην απέναντι πλευρά.
Μίλησε για παραγωγική ανασυγκρότηση, για μεσαία τάξη, για αριστεία, για ασφάλεια του πολίτη, για αλλαγές στα Πανεπιστήμια, για αξίες που θέλησε ο κ. Μητσοτάκης να αντιπαραβάλει με τις «αξίες» της Αριστεράς.
Λιγότερο διχαστικός λόγος αλλά με εμφανή συγκρουσιακή διάθεση η οποία θα πάρει μεγαλύτερες διαστάσεις όσο πλησιάζουμε προς τις εκλογές.
Ένα τελικό συμπέρασμα από αυτό το «ντιμπέιτ» από μακριά των δύο πολιτικών αρχηγών είναι ότι η προεκλογική περίοδος θα είναι «καυτή», θα είναι ένα σκηνικό ακραίας πόλωσης όπου «θα πέσουν κορμιά». Η σύγκρουση δύο κόσμων θα μπει ως δίλημμα για το οποίο θα αποφασίσουν οι πολίτες ποιο θα κυριαρχήσει. Οι κάλπες θα είναι η βόμβα που θα διαλύσει ή τους μεν ή τους δε.
