Μία σχετικά άγνωστη πτυχή της ιστορίας του Πολέμου της Κορέας είναι και η συμμετοχή των Ελλήνων στρατιωτών στη μάχη για την κατάληψη του υψώματος Σκοτς (313). Οι άνδρες του ελληνικού εκστρατευτικού σώματος πολέμησαν γενναία, διακρίθηκαν για την ανδρεία τους και τελικώς κέρδισαν επάξια μία θέση στις σελίδες της ένδοξης ελληνικής ιστορίας
Στις 25 Ιουνίου του 1950 η Βόρειος Κορέα, με την διακριτική βοήθεια της Σοβιετικής Ένωσης, πέρασε την μεθόριο του 38ου Παράλληλου εισβάλλοντας στην Νότιο Κορέα και κατέλαβε την Σεούλ. Ο ΟΗΕ κάλεσε την Βόρειο Κορέα να αποχωρήσει από την χώρα, καθώς επίσης και τους συμμάχους της Νοτίου Κορέας να στείλουν στρατιωτική βοήθεια. Οι ΗΠΑ και ο πρόεδρος Χάρι Τρούμαν ανταποκρίθηκαν πρώτοι. Ακολούθησαν και οι υπόλοιποι δυτικοί σύμμαχοι. Ανάμεσα τους και η Ελλάδα. Ο πόλεμος της Κορέας ήταν η πρώτη μεγάλη στρατιωτική σύρραξη από την απαρχή του Ψυχρού Πολέμου.
Τα Ηνωμένα Έθνη, έστειλαν στρατιωτική δύναμη από 16 χώρες, καθώς και ομάδες ιατρικής υποστήριξης πέντε χωρών. Η ελληνική κυβέρνηση αποφάσισε να συμμετέχει ενεργά στον πόλεμο, για δυο κυρίως λόγους.
Πρώτον, γιατί αισθανόταν μια έλλειψη ασφάλειας και με τη συμμετοχή της σε μια εμπόλεμη κατάσταση στο πλευρό του ΟΗΕ, θα έδειχνε ένα κάλο πρόσωπο με την συμμετοχή της σε μια επιχείρηση υποστήριξης της εδαφικής ακεραιότητας ενός κράτους-μέλους του οργανισμού. Και δεύτερον, η τότε κυβέρνηση των Πλαστήρα – Βενιζέλου, είχε κάνει αίτηση ένταξης στο ΝΑΤΟ, η οποία είχε απορριφθεί. Έτσι, η Ελλάδα θα αποδείκνυε έμπρακτα πως ήταν απαραίτητη στο στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ. Η αλήθεια είναι πως οι δυο λόγοι ήταν άμεσα συνυφασμένοι και αλληλεξαρτώμενοι.
Συνολικά, η Ελλάδα έστειλε στην Κορέα περισσότερους από 4.000 στρατιώτες, στα 3 χρόνια του πολέμου, άντρες που έφυγαν για την Κορέα, ώστε να πολεμήσουν για μια χώρα που δεν ήξεραν και για ανθρώπους που δεν είχαν γνωρίσει. Το ελληνικό κράτος υπερέβαλλε εαυτόν σε μια προσπάθεια να στηρίξει με όσες δυνάμεις μπορούσε την ψυχροπολεμική σύρραξη.
Η φονικότερη μάχη σε απώλειες Ελλήνων, έγινε στις 5 Οκτωβρίου του 1951 στο ύψωμα Σκοτς (ύψωμα 313). Στο ύψωμα Σκοτς, έχασαν την ζωή τους 28 Έλληνες στρατιώτες και τραυματίστηκαν άλλοι 85. Μετά από τρεις μέρες σφοδρών συγκρούσεων, οι Έλληνες στρατιώτες κατέλαβαν το ύψωμα Σκοτς κοντά στον ποταμό Ιμτζίν.
Η μοναδική μάχη στην Κορέα που τα ελληνικά στρατεύματα υποχώρησαν, έγινε τον Σεπτέμβριο του 1952. Ήταν η μάχη στο μεγάλο ύψωμα Νόρι, όπου οι Αμερικάνοι επιτέθηκαν κατά λάθος στο ελληνικό τάγμα.
Συνολικά, 738 Έλληνες έδωσαν την ζωή τους στην Κορέα. Οι Έλληνες τιμήθηκαν για την συμβολή τους από την Δημοκρατία της Κορέας στην 60η επέτειο από το τέλος του πολέμου. Η Δημοκρατία της Κορέας ανήγειρε μνημείο πεσόντων για τους Έλληνες, λίγο έξω από τη πρωτεύουσα Σεούλ, με την επιγραφή να αναφέρει: «Οι γενναίοι αυτοί στρατιώτες της Ελλάδος ενσάρκωσαν το εύδαιμον, το ελεύθερον, το δε ελεύθερον το έμψυχον. Τιμή και δόξα τοις πεσούσι πολεμισταίες».
Οι Αμερικάνοι που βρέθηκαν στον πόλεμο της Κορέας μετέφεραν αργότερα πως οι Έλληνες ήταν οι καλύτεροι στην μάχη σώμα με σώμα: «οι Έλληνες όταν σκότωναν κάποιον με ξιφολόγχη, σκούπιζαν το αίμα, γιατί θεωρούσαν θέμα τιμής να μην σκοτώσουν τον επόμενο με ‘λερωμένη ξιφολόγχη’ με αίμα άλλου»!
Οι Έλληνες πήγαν στην Κορέα για διάφορους στρατηγικούς λόγους. Το ελληνικό κράτος μπόρεσε να προσφέρει στρατιώτες που έρχονταν με κεκτημένη ταχύτητα μετά από την κατοχή και τον εμφύλιο. Η επιστροφή τους δεν ήταν πάντα η πιο εύκολη. Όχι, μόνο γιατί η Κορέα ήταν ένας δύσκολος τόπος. Αλλά πλέον είχαν συμπληρώσει πολλά χρόνια σε εμπόλεμη κατάσταση. Και η επανένταξη τους σε άλλα δεδομένα δεν ήταν ομαλή.
Δείτε παρακάτω σε σχετικό βίντεο που ακολουθεί την εικόνα που είχαν για τους Έλληνες στρατιώτες οι Αμερικανοί συνάδελφοι τους. Οι Αμερικανοί θεωρούσαν τους Έλληνες ως ικανότατους μαχητές:
