Είτε παίρνεις την απόφαση συνειδητά είτε προκύπτει ως αποτέλεσμα μικρής ή καθόλου σκέψης, μεγάλης ή όχι προσπάθειας, ο ερχομός ενός παιδιού σε πλημμυρίζει με ποικίλα συναισθήματα τόσο πριν, όσο και μετά τη γέννησή του. Η γυναίκα, συνήθως νιώθει τα συμπτώματα στο σώμα της πολύ πριν ολοκληρωθεί το διάστημα των τριάντα περίπου ημερών και την έναρξη της εμμήνου ρύσεως και τότε είναι που αρχίζει να σκέφτεται ότι υπάρχει το ενδεχόμενο εγκυμοσύνης. Ο άλλος γονιός θα το μάθει λίγο αργότερα, όταν πια η μητέρα θα έχει βεβαιωθεί σε μεγάλο βαθμό για την εγκυμοσύνη. Από την στιγμή της ανακοίνωσης του αποτελέσματος, έχει ο καθένας ξεχωριστά – και μαζί ταυτόχρονα- να επεξεργαστεί τα συναισθήματά του, να προσπαθήσει να βάλει σε μια τάξη τις απανωτές σκέψεις του, να αποφασίσει πώς θα το διαχειριστεί, να το «χωνέψει». Ο φόβος στην αρχή κι ιδιαίτερα στο πρώτο τρίμηνο, περιορίζεται στην πορεία της κύησης και στο κατά πόσο αυτή θα εξελιχθεί ομαλά. Πολλοί σύντροφοι κρατούν κρυφά, ακόμη κι από τους γονείς τους, τα νέα και περιμένουν με ανυπομονησία την πρώτη βασική εξέταση, που θα τους επιτρέψει να εδραιώσουν στο μυαλό τους την ιδέα ενός νέου μέλους στην οικογένεια.
Ο καιρός περνάει και τα συναισθήματα διαδέχονται το ένα το άλλο. Η μητέρα, λόγω κυρίως των ορμονών που κάνουν πάρτι στο σώμα της, παρατηρεί τον εαυτό της να εκνευρίζεται συχνότερα και σε έντονο βαθμό ή βιώνει στιγμές απόλυτης ηρεμίας, για ν’ αφουγκραστεί τον όποιο ήχο ή σκίρτημα, προερχόμενο από το κορμί της. Τα χωρίς λόγο κλάματα διαδέχονται την ανυπομονησία να γνωρίσει το μικρό πλάσμα που ζει μέσα της. Ενδεχομένως, ο γονιός που δεν κυοφορεί να εστιάζει στα πρακτικά ζητήματα περισσότερο, καθώς δε νιώθει άμεσα τις αλλαγές στον εαυτό του, αφού το παιδί δε χρησιμοποιεί το σώμα του για να αναπτυχθεί, αλλά καλείται ν’ αντιμετωπίσει με ψυχραιμία τυχόν ξεσπάσματα κι ανησυχίες της εγκύου.
Οι μήνες περνούν και το κάθε τρίμηνο μετρά διαφορετικά σε καθέναν από τους συντρόφους, που όμως έχουν μια κοινή γραμμή σε ορισμένες αντιδράσεις τους. Ο γονιός εστιάζει πολύ στις εξετάσεις κι αγωνιά μετά από κάθε (βασική) εξέταση ή επίσκεψη στον γυναικολόγο. Προσπαθεί να σκέφτεται θετικά και να συνηθίσει στην ιδέα ότι πια δε θ’ αποφασίζει μόνο για εκείνον. Αρχίζει να φαντάζεται τις αλλαγές στην καθημερινότητά του, η ανυπομονησία διαδέχεται τον φόβο κι η χαρά κάνει την εμφάνισή της δειλά και σταθερά.
Κι εκεί που πιστεύουν ότι έχουν εννιά μήνες να προετοιμαστούν μέχρι το μεγάλο γεγονός, ο χρόνος κυλά χωρίς να το καταλάβουν και τα πρώτα πονάκια κάνουν την εμφάνισή τους. Ο τοκετός γεμίζει τη μητέρα με αγωνία και προσμονή και την κάνει να προετοιμάζεται ψυχικά και σωματικά. Αδημονεί να συναντήσει το παιδί της και φαντάζεται αυτή την πρώτη τους συνάντηση. Την ίδια αγωνία, αν όχι και μεγαλύτερη, μοιράζεται κι ο άλλος γονιός καθώς ανησυχεί και για τους δύο. Αν βρεθεί μέσα στη γέννα, βιώνουν μαζί μια αξέχαστη εμπειρία ζωής κι εκείνα τα βασικά λεπτά που το παιδί κατεβαίνει, περνούν από τη φάση του «εγώ» στη φάση του «εμείς». Η ανακούφιση και των δύο έρχεται με το πρώτο κλάμα και τα δικά τους δάκρυα μουσκεύουν την πρώτη τους κοινή αγκαλιά. Τότε το ταξίδι τους προς την γονεϊκότητα ξεκινά κι επίσημα πια.
Από την πρώτη στιγμή που θα πάρουν το παιδί από το μαιευτήριο θα κληθούν να αναλάβουν τις τεράστιες ευθύνες, να οπλιστούν με υπομονή, να ξενυχτήσουν και να δοκιμαστούν, με τρόπο δύσκολο και συνάμα απίστευτα ουσιώδη. Αν η σχέση τους είναι ισχυρή, το παιδί θα τους δέσει και θα τους θυμίσει ότι η αγάπη τους έχει περάσει σε ένα άλλο επίπεδο, πέρα από το «εγώ» τους. Εκεί είναι που ξεκινά ο πιο σπουδαίος ρόλος και των δύο.
Όσοι είναι γονείς, θα συμφωνήσουν ότι η ζωή τους μετά τον ερχομό των παιδιών τους έχει άλλο νόημα, άλλο σκοπό κι αυτό δεν το αλλάζουν με τίποτα. Τα συναισθήματα που περιγράψαμε είναι ελάχιστα μπροστά στην πραγματικότητα, αφού κάθε περίπτωση είναι διαφορετική, περισσότερο ή λιγότερο πολύπλοκη. Και μοιάζει τελικά η γέννηση του παιδιού να είναι αυτόματα και η (ανα)γέννηση των γονέων, που τους προκαλεί να επαναπροσδιορίσουν τα πάντα, ν’ αλλάξουν κοσμοθεωρία και να βιώσουν πρωτόγνωρα κι αντιφατικά συναισθήματα. Να μάθουν και να διδάξουν, να εξελιχθούν και να εξελίξουν, να επηρεαστούν και να επηρεάσουν. Και τέλος, ν’ ανακαλύψουν ότι «η πιο σημαντική επιρροή σ’ ένα παιδί αρχίζει με τη γέννηση των γονιών του». (Les Crane)
