Όταν, το 1973, ο Μεξικανός ανθρωπολόγος Santiago Genovés ερευνούσε τη σύνδεση ανάμεσα στο σεξ και τη βία στις μαϊμούδες, κατέληξε στο συμπέρασμα πως οι περισσότερες διαμάχες στο εν λόγω θηλαστικό είχαν ως αφετηρία την πρόσβαση στη θηλυκή σεξουαλικότητα.
Τότε, του ήρθε η «έμπνευση» να μελετήσει αν ισχύει το ίδιο και στο ανθρώπινο είδος. Έτσι, ναύλωσε ένα σκάφος, του έδωσε το όνομα «Acali» και με αυτό σκόπευε να διασχίσει τον Ατλαντικό, φτάνοντας στις Κανάριες Νήσους. Η λεπτομέρεια που θα έκανε τη διαφορά: στο πλοίο θα επέβαιναν 10 νέοι και ελκυστικοί άνθρωποι.
Πρόθεσή του ήταν να δείξει πώς άνθρωποι με διαφορετικές καταβολές μπορούν να συνεργαστούν και να συμβιώσουν αποδοτικά σε ένα τόσο απομονωμένο περιβάλλον. Πράγματι, για να βρει τους συμμετέχοντές του, έβαλε αγγελίες σε διεθνείς εφημερίδες, και διάλεξε ένα πλήρωμα με ανθρώπους διαφορετικών εθνικοτήτων και θρησκειών, δημιουργώντας ουσιαστικά μια μικρογραφία του κόσμου. Οι πέντε γυναίκες και οι πέντες άντρες που επιλέχθησαν θα αποτελούσαν τη δεκάδα του «Peace Project», που αργότερα όμως ονομάστηκε από τον παγκόσμιο Τύπο της εποχής «Sex Raft».
Οι επιζώντες του μοιραίου πλοίου
Όπως αναφέρει ο Guardian, για να εντείνει την ίντριγκα εν πλω, ο Genovés περιόρισε σημαντικά την πρόσβαση των επιβατών σε ιδιωτικότητα. Επιπλέον, δεν τους επιτρεπόταν να έχουν μαζί τους βιβλία, ενώ όταν ήθελαν να πάνε τουαλέτα, κάθονταν σε μια τρύπα πάνω από τα κύματα στην ανοιχτή θάλασσα, μπροστά στα μάτια των υπολοίπων. Το ίδιο ίσχυε και για όποιους ήθελαν να κάνουν σεξ: ή θα συνέβαινε μπροστά σε όλους ή στη διάρκεια της νύχτας.
Το πλοίο δεν είχε μηχανές και θα έπλεε στην Καραϊβική την εποχή των τυφώνων. Παρόλο που ο Genovés είχε επίγνωση αυτού του κινδύνου, προσπαθούσε να δικαιολογήσει το παράλογο εγχείρημα μέσω της επιστήμης του. «Θεωρώ πως σε μια επικίνδυνη κατάσταση οι άνθρωποι θα δράσουν ενστικτωδώς και έτσι θα μπορέσω να τους μελετήσω», έλεγε.
Πράγματι, έβαλε τις γυναίκες του πληρώματος επικεφαλής, υποστηρίζοντας την ισότητα των φύλων. Καπετάνιος ήταν η Maria Björnstam και γιατρός του πλοίου η Edna Reves. Στους άντρες δόθηκαν θέσεις με περισσότερο χειρωνακτικά καθήκοντα. «Αναρωτιέμαι αν η τοποθέτηση γυναικών σε διοικητικές θέσεις θα οδηγήσει σε περισσότερη ή λιγότερη βία», ανέφερε ο Genovés, συμπληρώνοντας: «Ίσως οι άντρες εκνευριστούν με γυναίκες επικεφαλής και προσπαθήσουν να καταλάβουν την εξουσία».
Συνοπτικά, όταν το πλοίο περνούσε μέσα από τον τυφώνα, ο Genovés πήρε τον έλεγχο του πλοίου από την Björnstam γιατί θεώρησε ότι θα τα καταφέρει καλύτερα από εκείνη, πράγμα που δεν συνέβη γιατί ο επιστήμονας πανικοβλήθηκε. Η Björnstam επανακατέλαβε το τιμόνι του πλοίου, οι υπόλοιποι επιβάτες εξεγέρθηκαν εναντίον του ανθρωπολόγου και απειλούσαν να τον σκοτώσουν, κραδαίνοντας μαχαίρια.
Ο Genovés απομονώθηκε στην καμπίνα του, πέφτοντας σε κατάθλιψη. «Ο μόνος που τελικά έδειξε σημάδια επιθετικότητας ήμουν τελικά εγώ, προσπαθώντας να ελέγξω τους πάντες, ακόμη και τον ίδιο μου τον εαυτό», δήλωσε αργότερα.
Η παραπάνω ιστορία των 101 ημερών που το πλοίο βρισκόταν εν πλω είναι το θέμα του ντοκιμαντέρ του Marcus Lindeen, με τον τίτλο «The Raft». Ήταν, εντέλει, επιτυχημένο ή όχι το πείραμα; Οι απόψεις διίστανται. «Ήταν “δάσκαλος” στο χειρισμό των ανθρώπων, “κολλημένος” με τον έλεγχο, ένας δικτάτορας. Του μοιάζω περισσότερο απ’ όσο θέλω να παραδεχτώ», δηλώνει ο σκηνοθέτης του ντοκιμαντέρ για τον ανθρωπολόγο.
