Με την διάρκεια της Τουρκοκρατίας να αγγίζει τα 400 χρόνια (ένας μέσος όρος καθώς κάποιες περιοχές της Ελλάδας βρίσκονταν υπό τον τούρκικο ζυγό για 500 χρόνια και κάποιες άλλες για 100), πολλές φορές οι Έλληνες γιόρτασαν το Πάσχα με καταπίεση και απειλές, διωγμούς και μαρτύρια, πίκρα και πόνο. Ωστόσο, υπήρχαν κάποιες περίοδοι που λόγω των θρησκευτικών προνομίων που είχε παραχωρήσει ο κατακτητής στους Έλληνες, οι εορτασμοί του Πάσχα στην Κωνσταντινούπολη πραγματοποιούνταν ελεύθερα, ενώ δεν ήταν λίγες και οι φορές που συμμετείχαν σε αυτούς ακόμη και οι Τούρκοι.
Έτσι, για μεγάλη χρονική περίοδο κάθε Πάσχα η πόρτα του Φαναρίου παρέμενε ανοιχτή για τις τρεις νύχτες της Λαμπρής, με τους χριστιανούς να περνούν ελεύθερα από το τείχος με τα φανάρια τους μετά από ειδικό διάταγμα (μπουγιουρντί) που έβγαινε κάθε χρόνο. Σύμφωνα με αυτό κανένας δεν επιτρεπόταν να πειράξει αυτές τις μέρες παιδί ή γυναίκα Χριστιανών, καθώς η τιμωρία σε αντίθετη περίπτωση ήταν πολύ αυστηρή.
Επιπλέον, κατά τους δύο πρώτους αιώνες της σκλαβιάς περίπου μέχρι το 1682, ο σουλτάνος «φίλευε τον Πατριάρχη και φιλευόνταν από αυτόν», με το Πατριαρχείο να παραθέτει πλούσιο τραπέζι στους αντιπροσώπους του Σουλτάνου τις άγιες αυτές ημέρες.
Ένα ιστορικό έγγραφο του Οικουμενικού Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως που χρονολογείται από το 1772 και βρέθηκε στην Ιερά Μονή του Σινά, αποκαλύπτει από την άλλη, πώς έπρατταν οι Τούρκοι προκειμένου να πνίξουν το θρησκευτικό αίσθημα των Ελλήνων με σκοπό τον αφανισμό κάθε ακτίνας ελπίδας και χαράς που δημιουργούσαν οι εορτασμοί του Πάσχα στους πιστούς.
Όπως προκύπτει, λοιπόν, από το συγκεκριμένο έγγραφο οι Χριστιανοί θα έπρεπε να ακολουθήσουν τις διαταγές της Πύλης και να είναι ντυμένοι φτωχικά και όχι με επίσημες φορεσιές, ενώ οι πανηγυρισμοί με χορούς και τραγούδια στους δρόμους όπως παλαιότερα θα έπρεπε να δώσουν την θέση τους στην πένθιμη σιωπή με τους Χριστιανούς να κάθονται στα σπίτια τους και να αποφεύγουν τις μετακινήσεις και επισκέψεις προς τα ιερά προσκυνήματα.
Σε πολλά μέρη της πατρίδας μας, ωστόσο, πολλά από τα τυραννικά διατάγματα που απαγόρευαν γιορτές και πανηγυριστμούς αψηφούνταν από τους κατοίκους χωριών και πόλεων, οι οποίοι οργάνωναν φαγοπότια και γιόρταζαν τη μέρα της Λαμπρής με τραγούδια και χορούς φορώντας, μάλιστα, χρωματιστές ενδυμασίες.
