Την απόλυτη εξαθλίωση, όπως υποστηρίζουν, ζουν εδώ και αρκετούς μήνες οι εργαζόμενοι της Χαλυβουργικής, οι οποίοι έκλεισαν συμβολικά σήμερα Τετάρτη την Εθνική Οδό Αθηνών-Κορίνθου. Όπως προειδοποίησαν, εάν δεν δοθεί άμεσα μία απάντηση από τη διοίκηση, θα προχωρήσουν σε γενικό αποκλεισμό της Εθνικής Οδού. Μάλιστα ο πρόεδρος του σωματείου εργαζομένων της Χαλυβουργικής κ. Γιώργος Γάκης, τόνισε πως «ζούμε την απόλυτη εξαθλίωση, είμαστε απόλυτα εγκλωβισμένοι εδώ και πολύ καιρό στην Χαλυβουργική. Εδώ και τρεις μήνες είμαστε απλήρωτοι και δυστυχώς δεν παίρνουμε από κανέναν μία σαφή απάντηση για το τι θα γίνει, αλλά και για τα λεφτά μας».
Η βαριά βιομηχανία μετάλλου που έγινε… παλιοσίδερα
Η Χαλυβουργική κατέβασε οριστικά τους διακόπτες της τον Δεκέμβριο του 2018. λίγες μόλις ημέρες πριν τα Χριστούγεννα αφήνοντας από τότε στη μοίρα της ανασφάλειας και της ανέχειας 170 περίπου εναπομείναντες εργαζόμενους.
Τα προβλήµατα ήταν γνωστά ήδη από το 2011 και η κρίση έφτασε το 2018 σε οριακό σηµείο. Ως κερασάκι στην τούρτα ήρθε η σκληρή διαµάχη του µοναδικού µετόχου της Κωνσταντίνου Αγγελόπουλου µε τα παιδιά του, η οποία ενέχει µια ευρύτερη αντιπαράθεση για τα περιουσιακά τους.
Η εξέλιξη, ωστόσο, φέρνει εκ νέου στην επιφάνεια το µοτίβο που διέπει την ελληνική επιχειρηµατικότητα: από τη µια, µη ανταγωνιστικές επιχειρήσεις που συσσωρεύουν χρέη και, από την άλλη, ιδιοκτήτες µε αµύθητη περιουσία που δεν θέλουν να βάλουν το χέρι στην τσέπη. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Κωνσταντίνος Αγγελόπουλος έχει δηλώσει σε συνέντευξή του πως ο κλάδος της χαλυβουργίας δεν αξίζει να χρηµατοδοτηθεί.
Την ύστατη ώρα, ωστόσο, πέταξε «λευκή πετσέτα» και δεν εκµεταλλεύτηκε την περίοδο χάριτος που του παραχωρήθηκε από τη ∆ΕΗ, µε παρέµβαση, µάλιστα, του τότε υπουργού ΠΕΝ, Γιώργου Σταθάκη. Έτσι, το τέλος της πάλαι ποτέ ισχυρής Χαλυβουργικής, που συνέδεσε το όνοµά της µε το µεταπολεµικό αναπτυξιακό µοντέλο της χώρας, ήρθε και τυπικά πέρσι τον Δεκέμβριο µε το κατέβασµα του διακόπτη ηλεκτροδότησής της, όταν ο Α∆ΜΗΕ υλοποίησε την εντολή της ∆ΕΗ για άρση της εκπροσώπησής της από πελάτη της, έχοντας συσσωρεύσει χρέη 31,4 εκατ. ευρώ.
Σε απαξίωση
Το τέλος είχε προεξοφληθεί από την αγορά ήδη από το 2015, οπότε η επιχείρηση, αδύναµη να αντιµετωπίσει την κρίση που χτύπησε τον κλάδο, αφέθηκε ουσιαστικά στην τύχη της. Ολόκληρος ο κλάδος στην Ελλάδα βρίσκεται σε απαξίωση, καθώς το υψηλό ενεργειακό κόστος και η παραγωγή από τρίτες χώρες τον καθιστούν µη ανταγωνιστικό. Στο µεταξύ διάστηµα κανείς εκπρόσωπός του ή άλλοι φορείς δεν ανταποκρίθηκαν στην ανάγκη αναδιάρθρωσής του.
Εν προκειµένω, η Χαλυβουργική, που το 1961 λειτούργησε την πρώτη υψικάµινο στη χώρα και για πολλές δεκαετίες αποτέλεσε έναν από τους µεγαλύτερους εργοδότες µε 2.500 εργαζοµένους, αποδείχθηκε ο αδύναµος κρίκος της χαλυβουργίας, καθώς την περίοδο της κρίσης η ζήτηση συρρικνώθηκε στους 300.000 τόνους, από τα 2,5 εκατ. τόνους. Οι πωλήσεις από .388.000 τόνους το 2011 µειώθηκαν στους 9.608 τόνους το 2016. Ο δανεισµός έφθασε το 2015 στα 408 εκατ. ευρώ, ακολούθησαν η παύση της παραγωγικής δραστηριότητας και η παύση αποπληρωµής των δανείων. Η Χαλυβουργική δεν κατάφερε να ανταποκριθεί ούτε στην πρωτοβουλία των τραπεζών για συνολική αναδιάρθρωση του κλάδου της χαλυβουργίας.
Οι κλίβανοι στο εργοστάσιο της Ελευσίνας έσβησαν από το 2015‚ και για ένα διάστηµα µόνο συνεχίστηκε η λειτουργία στο ελασµατουργείο. Με αλλεπάλληλα προγράµµατα εθελουσίας εξόδου το προσωπικό µειώθηκε, από 520 άτοµα το 2011 σε 170. Στις εγκαταστάσεις λειτουργούσε το τελευταίο διάστηµα µόνο µία φιλοξενούµενη εγκατάσταση παραγωγής υγροποιηµένων αερίων τρίτης εταιρείας.
