Η περίπτωση της Katherine Webster, μιας 52χρονης γυναίκας, είναι μια εντυπωσιακή ιστορία επιβίωσης που διαψεύδει τις αρχικές ιατρικές εκτιμήσεις. Διαγνώστηκε με έναν επιθετικό όγκο στον εγκέφαλο τον Μάρτιο του 2020 και οι γιατροί προέβλεπαν ότι θα είχε μόλις μερικούς μήνες ζωής
Ωστόσο, πέντε χρόνια αργότερα, η υγεία της βρίσκεται σε ύφεση, μετά από μια σειρά θεραπειών που περιλάμβαναν χειρουργική επέμβαση, ακτινοθεραπεία και χημειοθεραπεία στο νοσοκομείο Addenbrooke’s. Η πορεία της έχει χαρακτηριστεί από τους ιατρικούς κύκλους ως «υπερ-επιζών του καρκίνου».
Ο τύπος καρκίνου που διαγνώστηκε στην Katherine είναι το γλοιοβλάστωμα τέταρτου βαθμού, το οποίο είναι γνωστό για την ταχεία ανάπτυξή του και την επιθετική φύση του. Σύμφωνα με στατιστικά στοιχεία από την Brain Tumour Charity, μόνο το 25% των ασθενών με αυτή τη διάγνωση επιβιώνει περισσότερο από ένα χρόνο και μόλις το 5% καταφέρνει να ζήσει πάνω από πέντε χρόνια.
Η περίπτωση της Webster αναδεικνύει τη σημασία των εξελίξεων στη θεραπεία του καρκίνου και την αντοχή των ασθενών απέναντι σε δύσκολες καταστάσεις. Η ιστορία της προσφέρει ελπίδα σε πολλούς άλλους που αντιμετωπίζουν παρόμοιες προκλήσεις.
Η περίπτωσή της δίνει ελπίδα στους ερευνητές. Για να εμβαθύνουν περισσότερο σε αυτή, τον Μάρτιο, έχει κληθεί να συμμετάσχει στη μελέτη Rosalind, μια διεθνή δοκιμή που αποσκοπεί στην κατανόηση των βιολογικών παραγόντων που ευθύνονται για τη μακροχρόνια επιβίωση από τον καρκίνο. Η βρετανική φάση της συγκεκριμένης μελέτης συντονίζεται από το Cambridge University Hospitals NHS Fondation Trust και με τη συμμετοχή οκτώ νοσοκομείων, με σκοπό τον εντοπισμό το μικρό ποσοστό των ασθενών με καρκίνο που ξεπερνούν τις πιθανότητες και επιβιώνουν χρόνια μετά τη διάγνωση.
Πού εστιάζει η μελέτη
Ο σύμβουλος κλινικός ογκολόγος στο νοσοκομείο Addenbrooke’s στο Cambridge και επικεφαλής ερευνητής για το βρετανικό μέρος της μελέτης, Δρ. Thankamma Ajithkumar, δήλωσε ότι οι ερευνητικές εργασίες επικεντρώνονται στους τρεις πιο επιθετικούς και θανατηφόρους καρκίνους – τον προχωρημένο μικροκυτταρικό καρκίνο του πνεύμονα, τον προχωρημένο καρκίνο του παγκρέατος και το γλοιοβλάστωμα.
«Σε αυτή τη μελέτη, δεν εστιάζουμε στο γιατί οι ασθενείς με καρκίνο δεν επιβιώνουν, αλλά στην κατανόηση του τι τους οδηγεί στο να επιβιώσουν. Διερευνώντας τη βιολογία αυτής της μικρής ομάδας των super-survivors, στοχεύουμε στην ανακάλυψη γνώσεων που θα μπορούσαν ενδεχομένως να ωφελήσουν και να βελτιώσουν τα αποτελέσματα για όλους τους ασθενείς» εξηγεί.
Οι ερευνητές σκοπεύουν να συγκεντρώσουν δείγματα όγκου από περισσότερους από 1.000 ασθενείς που συναινούν και ανήκουν στο κορυφαίο 3% όσον αφορά την επιβίωση από καρκίνο, για τη διεξαγωγή της μελέτης.
«Ζω την κάθε μέρα σα να είναι τελευταία»
Παρότι η κ. Webster υποφέρει από κάποια απώλεια μνήμης και μετά ακολούθησε μια σειρά συνεδρίων φυσιοθεραπείας, προκειμένου να βοηθήσει στην αποκατάσταση της δεξιάς πλευράς του σώματός της, περιγράφει ότι νιώθει εξαιρετικά καλά: «Δεν είμαι σίγουρη ποιο είναι το μυστικό που με έχει οδηγήσει στο να είμαι ακόμα εδώ», δήλωσε. «Αρχικά, οι γιατροί ανέφεραν ότι έχω μήνες ζωής, όχι χρόνια. Περίπου πέντε χρόνια μετά τη διάγνωση του καρκίνου, προσπαθώ να εκμεταλλευτώ στο έπακρο τη ζωή – ζω κάθε μέρα σαν να είναι η τελευταία» εξομολογείται.
Πριν τη διάγνωση, η 52χρονη κωπηλατούσε σε ανταγωνιστικό επίπεδο στο Chesterton Rowing Club. Με τη βοήθεια και την υποστήριξη της οικογένειας και των φίλων της, συνεχίζει πλέον να τραβά κουπί κάθε εβδομάδα. «Η κωπηλασία είναι ένα μεγάλο πάθος, οπότε η σκέψη της επιστροφής στο ποτάμι με βοήθησε να αντέξω την ακτινοθεραπεία και τη χημειοθεραπεία», είπε. Αναφορικά με την επιβίωσή της, η ίδια παραδέχεται ότι «δεν μπορώ να πιστέψω ότι είμαι δυνητικά μία από αυτές τις λεγόμενες super-survivors».
«Δε θέλουμε απλώς να ακούμε ιστορίες όπως της – θέλουμε να μαθαίνουμε από αυτές» κατέληξε ο Δρ Ajithkumar.
