Ο περί διχοτόμησης περιλάλητος μύθος
Πώς οι Αμερικανοί αποφάσισαν να δώσουν την Κύπρο στην Τουρκία
ΕΙΚΟΣΙ ΗΜΕΡΕΣ μετά που οι Άγγλοι έπεισαν του Αμερικανούς (25/1/64) να «αναλάβουν» το Κυπριακό, έγινε στην Ουάσινγκτον μια «σημειολογική» σύσκεψη.
Ήσαν, Πρόεδρος Τζόνσον και Άγγλος Πρωθυπουργός Άλεκ Ντάγκλας Χιουμ, με συμβούλους-τους.
Σημειολογική δε, διότι σ’ αυτήν διακρίνει κανείς, ό,τι ακριβώς χαρακτήρισε μελλοντικά την (διαμετρικά, ειρήσθω, αντίθετη) πολιτική των δυο αυτών χωρών απέναντι στην Κύπρο.
ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΣ ΠΑΡΑΓΩΝ: Πηγή πληροφοριών, για τα γεγονότα στην Κύπρο, είχαν αρχικά οι ΗΠΑ την εδώ «πολυδικτυωμένη» αγγλική υπηρεσία.
Οι αγγλικές πληροφορίες δε συνοψίζονταν ως εξής:
Ο Μακάριος («βρομιάρης πρώτης τάξεως», όπως τον απεκάλεσε στη σύσκεψη ο Χιουμ1*) επεδίωκε εξαφάνιση των Τουρκοκυπρίων, τόσο με τα 13 σημεία-του(!), όσο και διά «γενοκτονίας»!
ΣΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ συλλογιστική, πάντως, ήταν καίριο εκείνο το σημείο 13:
Η διάλυση δηλ. και της Τουρκικής Κοινοτικής Συνέλευσης, διότι ενίσχυε την αγγλική παραπληροφόρηση, περί επιδιωκόμενης «εξαφάνισής-τους».
Φυσικό άλλωστε να συμπεράνει, ως χώρα άκρατης ανεξιθρησκίας, ότι ο (Χριστιανός) Μακάριος, χωρίς αντίλογο πια, θα καθόριζε με την κυβερνητική-του πλειοψηφία, και τα θρησκευτικά των (Μουσουλμάνων) Τουρκοκυπρίων…
Κυρίαρχη όμως πολιτική περί Κυπριακού άποψή-τους, ήταν εκείνη του, γνώστη του θέματος, (μετέπειτα εδώ πρέσβη-τους) Τέιλορ Μπέλτσερ:
Ότι οι συμφωνίες Ζυρίχης ήσαν μεν «κατάφωρα άδικες για του Έλληνες»,2* πλην όμως, με βάση εκείνες, η Τουρκία είχε πια συνταγματικό το δικαίωμα στρατιωτικής επέμβασης…
ΟΥΣΙΩΔΕΣ: Στη σύσκεψη εκείνη, φάνηκε πως κορυφαίο για την Αμερική πρόβλημα, ήταν να εμποδιστεί ο Μακάριος να αναμίξει τους Σοβιετικούς, διανοίγοντάς-τους και δρόμο για εδαφικό έρεισμα στη Μεσόγειο!
Επιβαλλόταν συνεπώς, πρώτα να εμποδιστεί σύγκρουση στην Κύπρο δυο δυνάμεων του ΝΑΤΟ, (Ελλάδας-Τουρκίας).
«Πάση θυσία» λοιπόν: Αποτροπή πιθανής τουρκικής απόβασης!
Ανταλλάχθηκαν επ’ αυτού αρκετές απόψεις.
Όταν όμως ήλθε η σειρά των Άγγλων, έκπληκτοι όλοι άκουσαν τον Χιουμ ατάραχο να λέει, πως όταν «ο τουρκικός στρατός θα εισέβαλλε στο νησί, η Βρετανία θα τον καλούσε να σταματήσει σε μια ορισμένη γραμμή…»!1* Η διχοτόμηση δηλαδή, μονίμως εμφώλευε στο αγγλικό μυαλό…
ΕΚΤΟΤΕ ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ χωρίστηκαν:
Οι Άγγλοι, επαναπαυμένοι στη φαντασίωση ότι οι Αμερικανοί προωθούν διχοτόμηση, δεν ξανακούστηκαν, παρά μήνες αργότερα (25/8/64), όταν εμβρόντητοι διαπίστωσαν πως «πραξικοπηματική» ένωση είναι που οι Αμερικανοί αποφάσισαν!
Οπότε κλαψουρίζοντας, τους απέστειλαν και τη γνωστή πια εμετική επιστολή-τους…3*
ΑΠΟ ΠΛΕΥΡΑΣ Αμερικανών, που μοναδική έγνοια είχαν να εμποδίσουν τους Σοβιετικούς να πατήσουν στην Κύπρο, οι συλλογισμοί ήσαν εντελώς ψυχροί:
Κύπρος «ανεξαρτητοαδέσμευτη», όπως φαινόταν πως προωθούσαν Μακάριος και κυπριακή φιλοσοβιετική αριστερά, δεν έπρεπε ΟΥΤΕ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ!
Γνώριζαν επίσης ότι με την κυπριακή αριστερά να αποτελεί το ένα τρίτο του πληθυσμού, δεν υπήρχε τρόπος να αλλάξει η κατάσταση, σε οποιασδήποτε μορφής «ανεξάρτητη» Κύπρο.
Συνεπώς μόνο μια εκδοχή έλυνε και αυτό το πρόβλημα:
Να δοθεί η Κύπρος σε μιαν από τις δυο χώρες του ΝΑΤΟ, Ελλάδα ή Τουρκία!
Στην πρώτη λόγω ελληνικής πλειοψηφίας του πληθυσμού, στη δεύτερη λόγω εδαφικής γειτνίασης.
ΠΡΑΚΤΙΚΟΤΕΡΗ ΓΙΑ την Αμερική φαινόταν η πρώτη εκδοχή: Ευκολότερο είναι να ευνοήσεις το 82% ενός πληθυσμού παρά το 18%!
(Ψυχρά μαθηματικά…) Εξ άλλου, έθεταν έτσι εκτός μάχης και την κυπριακή αριστερά, καθώς από το ένα τρίτο του κυπριακού πληθυσμού, με την ένωση θα περιοριζόταν στο ένα εικοστό τρίτο του σύνολου ελληνικού.
(Ψυχρότερα μαθηματικά!)
Άρχισε λοιπόν, ερήμην των Άγγλων, η «μέθοδος» Άτσεσον:
Να προτείνει δηλ. αρχικά σχέδιο που να δεχτούν οι Τούρκοι, αλλά να απορρίψουν οι Έλληνες.
Το οποίο όμως, τάχα διαπραγματευόμενος, να τροποποιεί, μέχρι να εξαναγκαστούν να το απορρίψουν οι Τούρκοι, οπότε να προτρέψει τους Έλληνες, να εγκαθιδρύσουν «πραξικοπηματικά» την ένωση, και να πει μετά στους Τούρκους, «χάσατε το τρένο»!4*
ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΟΜΩΣ, εμείς «παίξαμε» μαζί-τους!
Και φυσικά εμείς τελικά «χάσαμε το τρένο», δέκα χρόνια αργότερα…
Παρότι οι Αμερικανοί πολύ προσπάθησαν, μέχρι και να μας εξαναγκάσουν, στρατιωτικά να δράσουμε.
Τελευταία προσπάθειά-τους, όταν ο Άτσεσον (γνωρίζοντας πως η Τουρκία δεν διέθετε αποβατικό στόλο, ενώ η Κύπρος διέθετε τη Μεραρχία) πρότεινε (28/8/64) στον Νιχάτ Ερίμ:
«Αν είσθε σε θέση να καταλάβετε την περιοχή που σας έχει παραχωρηθεί, πηγαίνετε να την καταλάβετε»!
Παγίδα στην οποία φυσικά, ευφυείς οι Τούρκοι, δεν έπεσαν.5*
ΤΟ ΔΙΚΟ-ΜΑΣ ΟΜΩΣ «χάσιμο του τρένου», σήμαινε και ότι, αγανακτισμένοι πια οι Αμερικανοί, μετακινήθηκαν στη δεύτερη ανωτέρω εκδοχή-τους:
Να δώσουν δηλ. την Κύπρο στην Τουρκία!
Άλλως, να ευνοήσουν τη μειοψηφία του 18% του πληθυσμού, μετατρέποντάς-την σταδιακά σε πλειοψηφία.
(Πράγμα βρισκόμενο άλλωστε σε εξέλιξη…)
Πού λοιπόν, σ’ αυτή τη συγκεκριμένη συλλογιστική, βλέπει η πολιτική-μας διανόηση εκείνη την «αμερικανική διχοτόμηση»;
Ερώτημα εννοείται, ούτε ιστορικού ούτε «παλαιοντολογικού» προορισμού!
Αν γίνομαι φυσικά αντιληπτός…
ΧΑΡΗΣ ΦΕΡΑΙΟΣ
Διδάκτωρ του ΕΜΠ.
1*P.M. of Conversation, FRUS,Έγγραφο 22, Αρχείο Ροδίτη
2*LBJL, Εγγρ. 49, Αρχείο Ροδίτη
3*DEFE, Αρχείο Φανούλα Αργυρού, και έγγραφο 181, Αρχείο Ροδίτη
4*FRUS Εγγρ.173, Αρχείο Ροδίτη
5*Έπεσε όμως και σ’ αυτήν, δυστυχώς, ο σεβαστός πρέσβης κ. Ψιλογένης.
nikospa.wordpress.com
