Νέες αποκαλύψεις για τον άνθρωπο χωρίς ταυτότητα
Ένα δεύτερο άτομο υποστηρίζει πως αναγνώρισε τον «αόρατο Έλληνα», Πέτρο όπως αποκάλυψε το MEGA και πλέον το παζλ της μυστηριώδους υπόθεσης αρχίζει να συμπληρώνεται.
Δούλευε σε νοσοκομείο της Καλαμάτας σαν τεχνίτης;
Ένας γνωστός του Πέτρου από τα παλιά, ο οποίος μίλησε στο MEGA, πως αν ο Πέτρος αποφάσιζε να δείξει το πρόσωπο του τότε πολύς κόσμος στην Καλαμάτα θα τον αναγνώριζε, καθώς εκεί έζησε και δούλεψε την δεκαετία του ’90.
«Ήταν εποχή ’95-’96 μέχρι ’98 τότε ήμασταν τεχνίτες. Ήταν μια τριετία που δουλέψαμε μαζί. Μετά εξαφανίστηκε», λέει ο πρώην συνάδελφος του Πέτρου.
Ο Πέτρος -σύμφωνα πάντα με την μαρτυρία- το 1995 και σε ηλικία περίπου 17 ετών εργαζόταν ως τεχνίτης στο νοσοκομείο της Καλαμάτας.
«Όλοι ήμασταν από 15-17 και θεωρώ ότι ήταν μεγαλύτερος πρέπει να ήταν 17 δεν νομίζω ότι ήταν τόσο μικρός που ισχυρίζεται», επεσήμανε ο Αδάμ.
Αν ισχύει αυτή η μαρτυρία, τότε η ηλικία του Πέτρου δεν ταιριάζει με εκείνη του μικρού Γιωργάκη ο οποίος εξαφανίστηκε το ’92 σε ηλικία 10 ετών κι επομένως το 1995 θα ήταν 13 και όχι 17 ετών.
«Μας είχε πει ότι είναι υιοθετημένος»
«Με ρωτούσαν διάφορα πράγματα κι εγώ κατά τη διάρκεια της ζωής μου είχα σκαρφιστεί μια ιστορία και την είχα πιστέψει κιόλας έτσι ώστε να μην αποκαλύψω την αλήθεια που αναζητώ σήμερα», ανέφερε ο Πέτρος.
Στους συναδέλφους στην Καλαμάτα τότε, ο Πέτρος φέρεται να είχε πει πως ήταν υιοθετημένος από δύο ηλικιωμένους ανθρώπους στην Μεσσήνη.
«Εμάς μας έλεγε ότι ήταν από Αθήνα και ότι ήταν υιοθετημένος από δύο μεγάλους ανθρώπους από τη Μεσσήνη. Επώνυμο δεν ξέραμε. Δεν μας έλεγε. Μας έλεγε κάποιες μέρες στην Καλαμάτα, κάποιες μέρες στη Μεσσήνη. Κανείς δεν ήξερε πού» σημείωσε ο πρώην συνάδελφος του Πέτρου.
Περιποιημένος, ευγενικός και πρόσχαρος. Αλλά κι ένας νεαρός που είχε ξενική προφορά. Οι μοναδικές φορές που τον βλέπαμε ενοχλημένο, λέει ο μάρτυρας, ήταν όταν τον ρωτούσαμε για αυτή την προφορά.
«Θεωρούσαμε ότι ήταν Αλβανός ή Bορειοηπειρώτης κάτι τέτοιο. Έμοιαζε λίγο και η ομιλία του. Δεν ήταν σπαστή αλλά ακουγόταν βορειοηπειρώτικη».
Ο Αδάμ τον περιγράφει ως ένα πολύ κλειστό παιδί που μιλούσε ελάχιστα για τη ζωή και το παρελθόν του. Θυμάται πως πήγαινε στη δουλειά με το αστικό λεωφορείο, χωρίς ωστόσο κανένας να γνωρίζει που έμενε.
«Ήταν απόμακρος. Δεν ήταν παιδί που θα έλεγε ”έλα στο σπίτι να κάτσουμε”».
Ο παλιός συνάδελφος του μιλά με τα καλύτερα λόγια για τον Πέτρο, λέγοντας πως ήταν ένα παιδί που μπήκε από νωρίς στη βιοπάλη, πάλευε για το μεροκάματο αλλά πάντα ήταν με το χαμόγελο στα χείλη.
«Πρόσχαρο παιδί, ευγενικός. Δεν φαινόταν παραμελημένο που ζούσε στο δρόμο. Μελαχρινός, αδύνατος με χωριστρούλα. Καρφάκια. Ήταν πολύ περιποιημένος άνθρωπος για την εποχή».
Ο Πέτρος κάποια στιγμή εξαφανίστηκε. Σαν να άνοιξε η γη και να τον «κατάπιε». Μετά από τρία χρόνια εργασίας στο νοσοκομείο Καλαμάτας έφυγε από την πόλη χωρίς να ειδοποιήσει κανέναν.
