Ραγιάδες, ραγιάδες όσο να ‘ρθει ο Μόσκοβος να φέρει το σεφέρι

Άρθρο από τον Χρίστο Γούδη*

Ο τρόπος με τον οποίο καλύπτονται από τα ημέτερα μέσα μαζικής ενημέρωσης οι ευάριθμες παραβιάσεις και υπερπτήσεις της τουρκικής αεροπορίας στον εναέριο χώρο μας, πάγια τακτική εδώ και πολλά χρόνια της γείτονος και «συμμάχου» χώρας, σε συνδυασμό με την ανύπαρκτη από μέρους μας αντιμετώπιση τους (μην ξεχνάτε την προ ολίγων ετών κατάρριψη ρωσικού αεροπλάνου από την Τουρκία, το οποίο είχε εκ λάθους εισέλθει για δευτερόλεπτα στις εσχατιές του εναέριου χώρου της), δημιουργεί την εντύπωση ότι η Ελλάδα δεν είναι παρά μία χώρα σουρωτήρι, της οποίας η υπερήφανη διεθνής παρουσία ταυτίζεται με ένα νεφελώδες υπερσύνολο κλαυθμηρισμών ενός κωμικού καρπαζοεισπράκτορα.

Πολύ πρόσφατα, στις 15 Μαρτίου 2022, αναφέρθηκα για πολλοστή φορά, σε άρθρο μου υπό τον τίτλο «Στρουθοκαμηλισμός», για το τι μέλει γενέσθαι με την Τουρκία. Μετά από τις χθεσινές (27 Απριλίου 2022), πρωτοφανείς σε θρασύτητα, τουρκικές υπερπτήσεις πάνω από τα μεγάλα ελληνικά νησιά του Αιγαίου, και την απουσία της πρέπουσας δυναμικής αναχαίτισής τους, θεωρώ ότι θα πρέπει ξανά να σας το υπενθυμίσω, γιατί πιστεύω ότι ξεκαθαρίζει με ειλικρίνεια, και ωμότητα αν θέλετε, τις επιλογές που έχουμε στη διάθεσή μας, έτσι ώστε να τεθεί ένα τέλος σε αυτόν τον συνεχή και μειωτικό για την πατρίδα μας διασυρμό.

Θα μου πείτε «φωνή βοώντος εν τη ερήμω», αν και εκείνη η φωνή της ερήμου στην οποία αναφέρεται η βιβλική ρήση, απεδείχθη ότι τελικά είχε ανατρεπτική ισχύ ικανή να ταράξει κατά τρόπο ανεπίστρεπτο το κοινωνικό τέλμα της εποχής. Πέραν αυτού, η φωνή υπό μορφή γνώμης, για όσα προκαλούν την αγανάκτησή μας, είναι το μόνο όπλο που διαθέτουμε με το όποιο βεληνεκές του. Σίγουρα κάτι θα πρέπει να γίνει με την Τουρκία για να σωθεί στοιχειωδώς τουλάχιστον η αξιοπρέπεια της χώρας μας, στο βαθμό που θα διασωθεί.

Το μόνο εναλλακτικό είναι η υπομονή του σύγχρονου ραγιά που μοιρολατρικά επαναλαμβάνει το  «ακόμα τούτ‘ την άνοιξη ραγιάδες, ραγιάδες, τούτο το καλοκαίρι, όσο να ‘ρθεί ο Μόσκοβος, ραγιάδες, ραγιάδες, να φέρει το σεφέρι». Μόνο που αυτή τη φορά δεν είναι σαφές με ποιανού μεριά θα βρεθεί το σεφέρι του Μόσκοβου, όταν αυτός όντως αποφασίσει να κατέβει στα θερμά νερά του Αιγαίου.

ΣΤΡΟΥΘΟΚΑΜΗΛΙΣΜΟΣ

Μην χτυπάτε το κεφάλι σας στον τοίχο της πραγματικότητας. Θα το σπάσετε!

Χένρυ Κίσινγκερ 

Οι πολιτικοί μας (καθότι οι στρατιωτικοί μας «δεν δικαιούνται δια να ομιλούν») παριστάνουν δημοσίως ότι το μοναδικό μας πρόβλημα με την Τουρκία είναι η θάλασσα, όπου ακόμα και εκεί τα έχουν κάνει διαχρονικά θάλασσα. Αν όμως όντως επιθυμούμε να βρούμε μια οριστική λύση με την Τουρκία στα πλαίσια μιας μελλοντικής οριστικής ειρηνικής και (γιατί όχι;) φιλικής γειτνίασης, θα πρέπει να πάψουν να χώνουνε τα κεφάλια τους στην καυτή άμμο της ερήμου που συνίσταται στα σαθρά παλάτια των συμμαχιών που χτίζουν στην κινούμενη άμμο των συμμάχων και υποτιθέμενων φίλιων χωρών.

Οι πολιτικοί μας, διαχρονικά, νίπτουν τας (ρυπαράς) χείρας τους, αφιστάμενοι έτσι των εθνικών καθηκόντων τους έναντι του εκτός Ελλάδος ελληνισμού, ο οποίος ένιωσε και νιώθει στο πετσί του την απόλυτη εγκατάλειψη από την μητέρα (ή μητριά;) πατρίδα. Για να σας δώσω ένα απτό παράδειγμα για το πώς σκέφτονται ενδομύχως, θα σας αναφέρω ένα τηλεοπτικό περιστατικό που παρακολούθησα πριν από λίγα χρόνια με έναν συνεντευξιαζόμενο απόστρατο «στρατηγό» που μεταμορφώθηκε σε νυν βουλευτή της πάλαι ποτέ «δεξιάς» Νέας Δημοκρατίας, ο οποίος αναφερόμενος σε μία από τις συχνές τελευταίως εντάσεις με την Τουρκία και ερωτώμενος περί της ισχύος των ημετέρων δυνάμεων αναφώνησε κομπάζοντας  (του ξέφυγε; αέρια είναι άλλωστε και τα λόγια): «Η Ελλάδα δεν είναι Κύπρος»!!! Όπερ μεθερμηνεύομενον εστίν, τι δουλειά έχουμε εμείς με την Κύπρο; Σιγά να μην ανακατευτούμε με τις τουρκο-κυπριακές τους διαφορές…

Όμως για όσους εξ ημών διαθέτουμε ακόμη κάποιο «νιονιό» και κάποια ελληνική ψυχή, η σχέση μας με την Τουρκία είναι φανερό ότι περνάει πρωτίστως από την επίλυση του Κυπριακού. Λαμβάνοντας υπόψη το ψοφοδεές μιας όχι ευκαταφρόνητης μερίδας του πληθυσμού, ταυτισμένης με την πάση θυσία ειρήνη, τα δικαιώματα πάντων και πασών, ομαλών και ανωμάλων, και επιδεικνύουσας ιδιαίτερη ευαισθησία μόνο για τα δικαιώματα της πλημμυρίδας των λαθρομεταναστών, η οποία βρήκε προσφάτως και την κοινοβουλευτική της φωνή («η άμυνα της χώρας δεν είναι αυτοσκοπός»), αλλά και, από την άλλη μεριά, την φιλελέδικη γλεντζέδικη ελαφρόμυαλη νοοτροπία και την «μη μου άπτου» λιμοκοντόρικη εμφάνιση της αναδυόμενης από αυτήν την κοσμοθεωρία νεολαίας, το ερώτημα που θα πρέπει να απαντηθεί είναι: υπάρχει κάποια πρόταση που μπορεί να γίνει προς την Τουρκία η οποία, αν γίνονταν αποδεκτή από αυτήν, θα μπορούσε να διασφαλίσει την οριστική αποφυγή ενός πολέμου με την γείτονα, και να οδηγήσει την χώρα μας σε ήσυχα νερά, όπου οι δημιουργικοί Έλληνες θα μπορούσαν να συνεχίζουν τις προσπάθειές τους για ένα καλύτερο μέλλον της πατρίδας, ακόμη και αν ήταν υποχρεωμένοι να επωμισθούν ενσυνείδητα και όλο το βάρος του κάρου που θα πρέπει να σέρνουν, του γεμάτου με τα λογής-λογής κοινωνικά σκύβαλα και παράσιτα;

Από τη δική μου σκοπιά, υπάρχει, και την έχω καταθέσει ήδη σε άρθρα μου από το 2013 και μετά. Θα επαναλάβω τους κύριους άξονές της κατά τρόπο λιτό, για μία ακόμη φορά, λόγω της κρισιμότητας των καταστάσεων που διάγουμε. Να καλέσουμε τους Τούρκους να συνειδητοποιήσουν ότι οι καλοί γείτονες θεωρούν ως προϋπόθεση την παρουσία σταθερών τοίχων στις αυλές τους, για να είναι αμοιβαία αποδεκτοί ως φίλοι-επισκέπτες στα σπίτια τους, ο ένας του άλλου. Και όταν λέμε τοίχους εννοούμε στερεά υλικά και όχι ρευστά, χώμα και όχι νερό, γη και όχι ύδωρ. Στα πλαίσια αυτά ένα κομμάτι της Κύπρου ανάλογο σε έκταση με την προ της κατοχής πληθυσμιακή τουρκοκυπριακή σύνθεση να περιέλθει στην Τουρκία και το υπόλοιπο στην Ελλάδα, στην οποία δικαιωματικά ανήκει. Όσοι εκ των μουσουλμάνων της Θράκης νιώθουν Τούρκοι να εγκατασταθούν οριστικά στην Τουρκία και να κλείσει οριστικά η παρουσία του τουρκικού προξενείου στην Θράκη, ως μη έχοντος λόγο ύπαρξης εκεί. Τα χωρικά μας ύδατα και ο εναέριος χώρος μας να παραμείνουν εσαεί ως έχουν και να περατωθεί κάθε είδους αμφισβήτηση ή πρόθεση επέκτασής τους, ένθεν κακείθεν των δύο χωρών. Στα πλαίσια μιας τέτοιας οικοδόμησης φιλίας, η εμπορική συνεκμετάλλευση της θάλασσας του Αιγαίου θα αποτελέσει την επισφράγιση μιας νέας προοπτικής ειρηνικής ανάπτυξης με αμοιβαία κέρδη σε όλους τους τομείς (οικονομικούς, πολιτικούς και πολιτιστικούς).

Η ευόδωση μιας τέτοιας προσπάθειας, αν και όταν συμβεί, δεν θα πρέπει να θεωρηθεί ως προμήνυμα χαλάρωσης των εξοπλισμών και της σφυρηλάτησης πνεύματος ανδρείας, τουλάχιστον στις τάξεις του στρατού μας. Η Ελλάδα δεν στερείται εχθρών και επίβουλων του εδάφους της, φανερών και αφανών, κοντινών και μακρινών, που ενδεχομένως να είναι εν δυνάμει και πολύ πιο επικίνδυνοι από την Τουρκία. Για όσους δεν αντιλαμβάνονται, ας τους πούμε πως είναι οι εξωγήινοι, που ζουν και ανάμεσά μας. Είναι σίγουρο ότι τότε θα το καταλάβουν…

Και κάτι τελευταίο για όσους θεωρούν τον πόλεμο αναπόφευκτο. Ας πιέσουν να αλλάξει το στρατηγικό μας δόγμα. Η καλύτερη άμυνα δεν είναι η αποτροπή. Η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση. Και επίθεση δεν νοείται χωρίς αναδιοργάνωση του στρατού, στους κόλπους του οποίου, πέραν των ειδικών δυνάμεων, θα πρέπει απαραιτήτως να υπάρχουν μεραρχίες φύσει ηρωικών μαχητών: Μανιατών, Κρητών και Ποντίων, και – κρατηθείτε για να μην πέσετε –   Ελληναλβανών!  Όσοι έπεσαν από τον καναπέ τους, παρακαλώ να σηκωθούν πάραυτα μόλις θυμηθούν τους αγώνες, τις θυσίες, και τις νίκες που προσέφεραν στην Ελλάδα οι Σουλιώτες, οι Υδραίοι και οι Σπετσιώτες, για να μείνω μόνο σε αυτούς.

*Συνταξιούχος καθηγητής αστροφυσικής του Πανεπιστημίου Πατρών, ποιητής και συγγραφέας, μεταφραστής ξένης λογοτεχνίας και πολιτικός στοχαστής