Η κλήρωση των προημιτελικών του Champions League και η γνωστοποίηση των μετέπειτα διασταυρώσεων αφήνει ορθάνοιχτο το ενδεχόμενο ενός τελικού ανάμεσα στον Κριστιάνο Ρονάλντο και τον Λιονέλ Μέσι, για πρώτη φορά στα χρονικά. Πού… υπογράφουμε για κάτι τέτοιο; Απλά όσο και σύνθετα, θα είναι το ιδανικότερο συμπλήρωμα της πιο ωραίας διαμάχης, του σπουδαιότερου δίπολου της σύγχρονης ποδοσφαιρικής ιστορίας.
Την πρώτη φορά, ο Κριστιάνο Ρονάλντο ήταν οργισμένος. Σχημάτισε τον αριθμό «5» με τα δάχτυλά του, απαντώντας έτσι στις αποδοκιμασίες και την κοροϊδία των οπαδών της Ατλέτικο. Ο τρόπος του να τους (την) πει ότι έχει κατακτήσει 5 Champions League, ενώ αυτοί, η ομάδα τους δηλαδή, κανένα. Προκλητικός; Οχι, στην πραγματικότητα. Απλώς (γεννημένος) νικητής, ο οποίος έχοντας εμπιστοσύνη στις δυνάμεις του ήξερε ότι (και όμως) γυρίζει, ότι το 2-0 δεν ήταν οριστική καταδίκη και ότι είχε ακόμα την ευκαιρία – δυνατότητα να (από)δείξει στη Γιουβέντους ότι έκανε το πιο σωστό πράγμα της σύγχρονης ιστορίας της όταν τον έψαξε το περασμένο καλοκαίρι.
Τη δεύτερη φορά, στη ρεβάνς, ήταν εκστασιασμένος. Πλέον και προβοκάτορας. Γιατί στο (γεννημένος) νικητής, προστέθηκε μια εικόνα που τσίγκλησε το θηρίο που κρύβει μέσα του. Αυτή του Ντιέγκο Σιμεόνε να πιάνει τα γεννητικά του όργανα για να πανηγυρίσει. Το αποθήκευσε στη μνήμη, περίμενε, υπολόγιζε, προετοίμασε την εκδίκησή του. Μετά το χατ τρικ του έκανε μια άσχημη, ανάλογη, χειρονομία. Ισως δεν χρειαζόταν. Ελα όμως που αν δεν την έκανε, δεν θα ήταν αυτός που είναι.
Δεν θα ήταν ένας από τους μεγαλύτερους αθλητές που είδαμε ποτέ, που όμοιό του δύσκολα συναντάς, ανεξαρτήτως σπορ. Δεν θα ήταν ο Κριστιάνο Ρονάλντο. Ο χρόνος μοιάζει να μην περνά από πάνω του. Για να συμβεί αυτή η «παραμόρφωση» της πραγματικότητας, έχει δουλέψει ώρες επί ωρών στις προπονήσεις. Πρώτος πηγαίνει, τελευταίος φεύγει. Αυτή η υπομονή, αυτή η επιμονή, αυτή η απαράμιλλη θέληση να είναι παντού και πάντα πρώτος, τον έχει κάνει κορυφαίο.
Η λέξη-κλειδί
Στους δρόμους του Τορίνο, τις προηγούμενες ημέρες, υπήρχε μια μεγάλη αφίσα του που απαριθμούσε τα ρεκόρ του. «Τα ξεχνάω όλα και ξεκινάω από την αρχή», έλεγε το σλόγκαν. Το «ξεχνάω» είναι λάθος επιλογή λέξης, ας μας επιτραπεί. Θέλουμε να θυμόμαστε. Το χρειαζόμαστε. Οχι μόνο γι’ αυτόν, όχι μόνο από αυτόν.
Την επομένη, ήρθε ο έτερος άριστος των καιρών μας, κατά κόσμον Λιονέλ Μέσι, να βάλει νέες λέξεις στην αφήγηση της ποδοσφαιρικής ευλογίας που βιώνουμε. Ο Αργεντινός ήταν ο απόλυτος πρωταγωνιστής στην πρόκριση επί της Λιόν, αρχή και φινάλε, χωρίς αυτόν η Μπαρτσελόνα θα ήταν (απλώς) μια νορμάλ ομάδα. Για νιοστή φορά έκανε απλό το δύσκολο και τη μαγεία, μέρος του.
Χανόμαστε και διαφωνούμε παγιδευμένοι σε μια κουβέντα περί καλύτερου όλων των εποχών, αυτή που συνοψίστηκε με την κωδική ονομασία GOAT (Greatest of all Time). Δεδομένα αν η μοίρα τους φέρει αντιμέτωπους στον τελικό της 1ης Ιουνίου στο «Γουάντα Μετροπολιτάνο» το εν λόγω debate θα φτάσει σε… ιστορικά υψηλά έντασης. Μα, αντιεμπορικό και αν είναι ως άποψη, δεν έχει ουσιαστικότερο νόημα πέρα από την καλοδεχούμενη αναστάτωση που προσφέρει στο μυαλό και στο σώμα μια υγιής διαφωνία. Δεν είναι το «ή», είναι το «και» η λέξη – κλειδί. Τουτέστιν «και Ρονάλντο και Μέσι». Και ο ένας και ο άλλος. Αριστοι, μοναδικοί, σπουδαιότεροι της εποχής τους. Ειδικά μετά το κακό για αμφοτέρους Μουντιάλ και παρά την αποχώρηση του ενός από την Ισπανία, είναι τόσο ωραίο να βλέπεις ότι ακόμα αυτοί είναι (το) τοπ. Δεν θα συμβαίνει αιωνίως, ίσα ίσα, τελευταίες παραστάσεις είναι αυτές. Ας το απολαύσουμε λοιπόν όσο κρατάει. Με την ευχή η μαρκίζα να γράψει και «τελικός Champions League». Τα πιο λαμπρά αστέρια στα… αστέρια.
