Η εφημερίδα “Πελοπόννησος” συνάντησε την Ρούλα Πισπιρίγκου στο τρισάγιο για την μικρή Ίριδα και είχε μια συνομιλία μαζί της.
Διαβάστε αναλυτικά τα όσα γράφει η εφημερίδα:
“Η Ρούλα Πισπιρίγκου, η χαροκαμένη μάνα της οικογένειας Δασκαλάκη, που είδε να χάνονται τα τρία της παιδιά, το ένα μετά το άλλο, είναι το πρόσωπο που πολλοί ενοχοποιούν για το θάνατό τους ή έστω κάποιοι εξ αυτών…γιατί έτσι άκουσαν, διάβασαν ή έτσι υποψιάζονται!
Τον τελευταίο καιρό η μητέρα, δεν μιλά, δεν απαντά, δεν εμφανίζεται στο διαδίκτυο, ούτε και σε κανάλια. Εδώ που φτάσανε τα πράγματα, τι άλλο να πει μια μητέρα που έχει απαντήσει δημόσια…ωμά και ξάστερα κι ας λένε «κάποιοι» πως έχει πέσει σε αντιφάσεις. Σε ποιες αλήθεια (αφού απάντησε και σ’ αυτές) και τι σχέση έχουν με το ένα και μοναδικό ζητούμενο της έρευνας που εξελίσσεται; Πώς οδηγούνται στην ενοχή της, ότι δηλαδή αυτή είναι που προκάλεσε το θάνατο σε κάποιο από τα σπλάχνα της.
Με τη Ρούλα Πισπιρίγκου, είχα την «τύχη» να συναντηθώ σε μία λιτή τελετή. Σε δύσκολη μέρα. Της συμπλήρωσης ενός χρόνου από την απώλεια της μπέμπας της, της 6χρονης Ίριδας. Μιλήσαμε αρκετά και είπαμε πολλά. Και όχι, δεν ήταν η ώρα για συνέντευξη.
Στην πρώτη μου εύλογη απορία, πώς μπορεί και αντέχει όλο αυτό που γίνεται στα ΜΜΕ, με κοίταξε και μου είπε: «Δεν είμαι στα όριά μου. Είμαι ήδη…πολύ εκτός ορίων».
Σ’ όλη τη διάρκεια της ανθρώπινης κουβέντας που είχαμε, κάθε λίγο και λιγάκι, σε αναφορές μας σε στοιχεία, εκθέσεις, ασάφειες, σενάρια και αληθείς ή ψευδείς διαρροές…αναρωτιόταν: «Θα μου πει και μένα κάποιος, τι έκανα; Κι αν κάποιοι πιστεύουν ότι έκανα κακό στα παιδιά μου, θα μου πουν…πώς και πότε; Ποτέ μα ποτέ. Αυτή είναι η αλήθεια. Τι να μου πουν…;».
Πάνω στη συζήτηση, τα ανθρώπινα ξεσπάσματα ήσαν πολλά. Ακριβώς απ’ αυτά που κάνουν έναν άνθρωπο να αντιδρά, όταν νιώθει ν΄αδικείται κατάφορα. Της είπα: «Αν είχες μια κάμερα μπροστά σου, σε όλους αυτούς, δημοσιογράφους, αναλυτές, επιστήμονες, αλλά κυρίως στον απλό κόσμο, που σε θεωρούν ένοχη ή έμμεσα σε δείχνουν με το δάχτυλο ως παιδοκτόνο, τι θα έλεγες;».
Η απάντηση της Ρούλας Πισπιρίγκου, αν μη τι άλλο, απηχεί στον ψυχικό της κόσμο και σ΄όλο αυτό που ποτέ δεν πίστευε πως θα βιώσει στη ζωή της.
«Θα έλεγα…σταματήστε το θέμα. Σταματήστε. Έχετε άδικο. Θα το δείτε στην πορεία ότι έχετε άδικο. Μέχρι τότε θα έχετε πάρει τη ζωή μου στα χέρια σας. Αυτό θα έλεγα. Έχω ήδη το κακό, των τριών θανάτων στο σπίτι μου. Μου έχετε κάνει κι άλλο κακό. Θα μου κάνετε κι άλλο, κι άλλο κακό και μετά…που θ΄απολογηθείτε; Λέτε, λέτε, λέτε και κανείς δεν με ζει. Κανένας δεν μ΄έχει ζήσει”.
