Οι Πανελλήνιες ήταν μια από τις πιο σκληρές δοκιμασίες και για την ίδια. Μια περίοδος που δύσκολα θα ξεχάσει…
Η Κατερίνα Διακογεωργίου, ως εκπαιδευτικός σήμερα, περιγράφει στη συνέντευξή της, την βάσανο για την προετοιμασία των πανελλαδικών εξετάσεων περίοδο κατά την οποία έφτασε να πάρει 30 κιλά! Με αφορμή, την ολοκλήρωση μιας ιδιαίτερα πιεστικής περιόδου για τους μαθητές της τρίτης λυκείου, η Κατερίνα Διακογεωργίου, ανατρέχει στην περίοδο που το άγχος, η πίεση, το στρες και το κυνήγι μιας θέσης στο Πανεπιστήμιο καθόριζαν επί τρία χρόνια την καθημερινότητά της με αποτέλεσμα, όπως εξομολογείται, να καταστεί «ρομποτάκι».
Στη συνέντευξή της, μιλά για την περίοδο των πανελλαδικών εξετάσεων, το «βάρος» των 110 κιλών, τη στιγμή που αποφάσισε να αλλάξει τη ζωή της και πώς εκτός από τα περιττό βάρος, «ξεφορτώθηκε» και όλα όσα την βάραιναν.
“Από τον Δεκέμβριο ουσιαστικά θυμάμαι ότι είχα πια αφήσει τον εαυτό μου στο έλεος των φροντιστηρίων, στο έλεος του φαγητού και ένιωθα σαν ρομποτάκι. Εφτασα τα 110 κιλά από 80! Από την πρώτη Λυκείου μέχρι την τρίτη Λυκείου είχα πάρει 30 κιλά! Μπορεί να έτρωγα δύο ή ακόμα και τρία πιάτα φαγητό το μεσημέρι, και το βράδυ να έτρωγα πάλι. Δεν είχε να κάνει με την πείνα αυτή η κατάσταση, ήταν μια μηχανική κίνηση που έκανα. Ασυναίσθητα πήγαινα στο ψυγείο, το άνοιγα και το έκλεινα, πότε έτρωγα, πότε όχι, ούτε θυμάμαι πόσες φορές.
Τον Ιούνιο του 2010, όταν τελείωνα πια τις πανελλήνιες εξετάσεις, πήγα να κάνω εξετάσεις και μου λέει ο γιατρός, “καλές είναι οι εξετάσεις, αλλά αυτά τα νούμερα, δεν είναι για ένα κοριτσάκι 17 χρονών, είναι μετρήσεις μιας γυναίκας 40 ετών”. Κι εκεί ήταν που μου έγινε ένα κλικ. Ουσιαστικά δεν αφορούσε το αισθητικό κομμάτι, διότι τότε για να είμαι ειλικρινής δεν με ένοιαζε κιόλας. Προείχε το θέμα υγείας.
Τότε, όσες φωνές και να άκουγα, όσους και να μου έλεγαν ότι πρέπει να αδυνατίσω, ότι πρέπει προσέξω, δεν τους άκουγα. Το έπαιρνα και λίγο αντιδραστικά… Ο γιατρός βέβαια, δεν μου ανέφερε το θέμα των κιλών αλλά ότι τα αποτελέσματα αντιστοιχούσαν σε γυναίκα 40 ετών. Ετσι, εκείνη την ώρα μου έγινε ένα κλικ. Τότε έκλεισα ραντεβού με διατροφολόγο, την οποίαν γνώριζαν οι γονείς μου προσωπικά και έτσι ξεκίνησε η αντίστροφη μέτρηση.
Αυτό που της αναγνωρίζω μέχρι και σήμερα που πηγαίνω, πλέον μόνο για συντήρηση, είναι ότι πρώτα με άκουσε, δεν μου επέβαλε τίποτα και μου είπε έλα να φτιάξουμε μαζί ένα πρόγραμμα διατροφής που πρωτίστως θα έχει να κάνει με τροφές που αγαπάς. Μου εξήγησε ότι δεν θα στερηθώ τίποτα και όντως αυτό είναι αλήθεια. Εγώ έχανα κιλά τρώγοντας, αλλά τρώγοντας ισορροπημένα και προσαρμοσμένα στις δικές μου ανάγκες. Δεν στερήθηκα τίποτα, ούτε και γλυκά. Τώρα, αν μου πεις να φάω γλυκό μπορεί να πω όχι.Μου πήρε περίπου 10 χρόνια. Από το 2010 που ξεκίνησα μέχρι και σήμερα, πηγαίνω στη διατροφολόγο αλλά τον τελευταίο χρόνο για να κάνω συντήρηση. Πήγαινα όλα αυτά τα χρόνια, διότι ένιωθα και μια ασφάλεια, ήθελα να ξέρω ότι έχω κάποιον να με ελέγχει.
εχει πεσει τρελο πυτογυρο αλλα καλα εκανε το κοριτσι..οτι γουσταρει ο καθενας.