Το 1997 κυκλοφόρησε ένα βιβλίο με τίτλο «Ο καλύτερος ποδοσφαιριστής που δεν είδατε ποτέ». Υπάρχουν σκέψεις να μεταφερθεί και στο σινεμά, με τoυς Σαμ Κλάφλιν και Ράσελ Μπραντ να είναι υποψήφιοι για τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Πριν 26 χρόνια το συγκρότημα «Super Fury Animals» κυκλοφόρησε το κομμάτι «The Man Don’t Give A Fuck», αφιερωμένο στον άνθρωπο η εικόνα του οποίου «κοσμούσε» το εξώφυλλο του δίσκου. Ο λόγος για τον Ρόμπιν Φράιντεϊ, τον μυθικό επιθετικό της Ρέντινγκ, του οποίου ο βίος και η πολιτεία κάνουν ακόμη και αυτοκαταστροφικούς τύπους σαν τον Πολ Γκασκόιν να μοιάζουν με αθώα παιδάκια νηπιαγωγείου.
Γεννημένος στην περιοχή του Άκτον, στο δυτικό Λονδίνο, υπήρξε ο ορισμός του «ζήσε γρήγορα, πέθανε νέος». Εκτός σχολείου και εντός φυλακής στα 15 του, σύζυγος και πατέρας στα 16, επαγγελματίας ποδοσφαιριστής στα 18, είδωλο των οπαδών στα 20, παλαίμαχος στα 25 και νεκρός στα 38 χρόνια του…
Πολύ μικρός παράτησε το σχολείο και εργάστηκε σε δουλειές του ποδαριού. Καθάριζε τζάμια, έκανε τον οδηγό, πήγε σε οικοδομή. Έφυγε από το σπίτι χωρίς οι γονείς του να νοιαστούν ιδιαίτερα για το μέλλον του και σύντομα εμφάνισε τις πρώτες παραβατικές συμπεριφορές, με αποτέλεσμα σε ηλικία μόλις 15 ετών να συλληφθεί για μικροκλοπές και να περάσει 14 μήνες σε αναμορφωτήριο. Λίγο αφότου αποφυλακίστηκε ήρθε στη ζωή η κόρη του, ενώ τον επόμενο χρόνο παντρεύτηκε και την μέχρι τότε φιλενάδα του, Μαξίμ Ντούχαν. Πριν καν γίνει 17, ο Φράιντεϊ ήταν πατέρας, σύζυγος αλλά και παρίας αφού η γειτονιά στην οποία ζούσε δεν είδε με καλό μάτι το χρώμα της μιγάδας γυναίκας του.
Υπό αυτές τις συνθήκες τα ναρκωτικά μπήκαν στο προσκήνιο για τον νεαρό ο οποίος απεχθανόταν την «καθώς πρέπει» κοινωνία και φρόντιζε να το δείχνει σε κάθε ευκαιρία, ακόμη και μέσα στο γήπεδο. Είχε προσπαθήσει να μπει στις ακαδημίες ομάδων όπως η Κουίνς Παρκ Ρέιντζερς, η Τσέλσι (από τις οποίες πέρασε για λίγο) και η Κρίσταλ Πάλας, όμως καμία από αυτές δεν δέχτηκε να πάρει το ρίσκο και να επενδύσει σε έναν πιτσιρικά που είχε κάνει φυλακή και ακόμα και οι… πέτρες του Λονδίνου γνώριζαν ότι είναι χρήστης ουσιών. Και κάπως έτσι, ο Ρόμπιν που στο μεταξύ συνέχισε να μην έχει καν μόνιμη δουλειά, κατέληξε να παίζει ερασιτεχνικά σε διάφορα κλαμπ, μέχρι το 1973 που ο τεχνικός της Ρέντινγκ, Τσάρλι Χέρλι αποφάσισε να του δώσει μια ευκαιρία, παίρνοντάς τον χωρίς επαγγελματικό συμβόλαιο στον σύλλογο.
Λένε ότι στην πρώτη προπόνηση της Ρέντινγκ έστειλε 3 συμπαίκτες του στον γιατρό λόγω των χτυπημάτων που έκανε στο προπονητικό διπλό, αναγκάζοντας τον προπονητή του να τον βγάλει εκτός. Με την ομάδα όμως να έχει μόλις 2 νίκες σε 14 ματς, αναγκάστηκε ουσιαστικά να τον χρησιμοποιήσει στο δεύτερο μισό της σεζόν, με τον νεαρό να δείχνει εξ αρχής το ταλέντο του και να καταφέρνει με τις εμφανίσεις και τα γκολ του να εξασφαλίσει κανονικό επαγγελματικό συμβόλαιο, το πρώτο της ζωής του!
Θα περίμενε κανείς αυτή η εξέλιξη να τον έκανε να δει λιγάκι πιο σοβαρά την καριέρα και την ζωή του. Όμως αυτό δεν συνέβη ποτέ. Ο Φράιντεϊ συνέχισε να ζει όπως θέλει και να ξοδεύει τις ώρες που δεν έπαιζε ή δεν προπονούνταν καταναλώνοντας απίθανες ποσότητες αλκοόλ, κάνοντας συνεχή χρήση ναρκωτικών και περνώντας τις νύχτες του σε κλαμπ μέχρι το πρωί. Μοιραία ήρθε και το διαζύγιο, με εκείνον πάντως να παντρεύεται σύντομα ξανά, παρά το γεγονός ότι είχε ακόμα περιστασιακά one night stands, σχεδόν κάθε βράδυ.
Όταν ανέβηκε τα σκαλιά της εκκλησίας ήταν ήδη είδωλο για τους οπαδούς της Ρέντινγκ που λάτρευαν την ικανότητά του στο γκολ, την οξυδέρκειά του στο γήπεδο, το πάθος του αλλά και τις μνημειώδεις αντιδράσεις του την ώρα του αγώνα, για τις οποίες όμως θα μιλήσουμε αργότερα.
Ο γάμος του, λοιπόν, αξιολογήθηκε ως σημαντικό γεγονός, με αποτέλεσμα ένα τοπικό κανάλι να καλύψει την τελετή και την δεξίωση που ακολούθησε. Σύμφωνα με το έθιμο, ο γαμπρός συνήθως περιμένει τη νύφη όρθιος, χαμογελαστός και κάπως νευρικός. Όχι ο Φράιντεϊ! Αντίθετα, ο τηλεοπτικός φακός τον κατέγραψε άνετο και χαλαρό να στρίβει έναν «μπάφο» και να την… πίνει. Μερικές ώρες αργότερα το πάρτι μετατράπηκε σε.. τσίρκο. Το αλκοόλ και οι καλεσμένοι (φίλοι του ποδοσφαιριστή που είχαν φέρει και τα δικά τους… καλούδια) αποδείχτηκε πολύ κακός συνδυασμός. Πολύ γρήγορα κατέληξαν σε ομαδικό καυγά, ενώ ορισμένοι έφτασαν στο σημείο να κάνουν πλιάτσικο και να κλέψουν τα γαμήλια δώρα ή και σερβίτσια. Ο Φράιντεϊ αρκέστηκε να πει ότι στεναχωρήθηκε μόνο που χάθηκε ένας δίσκος με κάνναβη…
Μέχρι εκείνη την περίοδο πάντως είχε ακόμη την ικανότητα να μην επηρεάζεται η απόδοσή του στα παιχνίδια από την έκλυτη ζωή του. Συνέχισε να μαγεύει με τα τέρματά του και να κάνει τον κόσμο να παραληρεί με τους πανηγυρισμούς του. Συνήθιζε μετά από κάποιο γκολ να δείχνει τα… όργανά του ή να αγγίζει συμπαίκτες σε απόκρυφα σημεία, επαινώντας τους με αυτό τον τρόπο ή σόκαρε τους πάντες φιλώντας τους στο στόμα. Σε ένα ματς το 1975 κόντρα στην Ρότσντεϊλ σκόραρε στο 90’ κι έτρεξε να φιλήσει έναν αστυνομικό που στεκόταν πίσω από την εστία! Το πλήθος τον λάτρεψε ακόμη περισσότερο και δεν σταμάτησε να φωνάζει το όνομά του.
Έζησε την απόλυτη αποθέωση σε έναν αγώνα απέναντι στην Τρανμίρ στις 31 Μαρτίου 1976 όταν έστειλε με ανάποδο ψαλίδι την μπάλα στο «Γ», αναγκάζοντας μέχρι και τον διαιτητή της αναμέτρησης, Κλάιβ Τόμας (ο οποίος ήταν διεθνής επιπέδου UEFA και FIFA) να του πει ότι δεν είχε δει ούτε παίκτες όπως ο Πελέ ή ο Κρόιφ να σκοράρουν τόσο με τόσο εντυπωσιακό τρόπο. Ο Φράιντεϊ του απάντησε αφοπλιστικά «τότε να περνάς πιο συχνά από τα μέρη μας, τέτοια βάζω κάθε βδομάδα»!
