Έχει τύχει πολλές φορές κατά τη διάρκεια αγώνα να διαφωνήσεις με τις αποφάσεις του διαιτητή.
Οκ, επαναδιατυπώνω:
Έχει τύχει πολλές φορές κατά τη διάρκεια αγώνα να ξεπατώσεις στα μπινελίκια «αυτό το πουλητάρι που ήρθε στημένο σήμερα να μας πηδήξει».
Όπως και να ‘χει όμως -είτε με την πολιτισμένη εκδοχή, είτε με αυτή του χουλιγκάνου που ξεπηδάει από μέσα σου όταν παρακολουθείς την ομάδα σου- ένα είναι βέβαιο:
Έχεις αφρίσει πολλές φορές με κάποια «μαυροφόρα» (πριν οι στολές τους γίνουν επίσης πολύχρωμες και τρέντι).
Έχεις συζητήσει κι έχεις πλακωθεί επίσης πολλές φορές για σφυρίγματα ρέφερι που θεωρούσες λανθασμένα.
Κι έχει υπάρξει σίγουρα κάποια φορά που (ανάμεσα σε ποικίλης ύλης γ…ωσταυρίδια) έχεις αναρωτηθεί με τις φλέβες πεταγμένες από τον λαιμό:
«Ρε μαλάκα, τι σφυρίζει αυτός, μεθυσμένος είναι»;;;
Κι όμως! Αυτή η φανφάρα, αυτή η παρόλα, αυτό που εσύ κι εγώ το έχουμε πετάξει ως υπερβολή πάνω σε κάποιο οπαδικό παραλήρημα έχει συμβεί και στην πραγματικότητα!
Το καλοκαίρι του 2008 λοιπόν -και συγκεκριμένα στις 5 Ιουλίου- το μεγαθήριο που ονομάζεται Βίτεμπσκ υποδεχόταν για το πρωτάθλημα της Λευκορωσίας την επίσης θρυλική Νάφταν.
Άρχοντας της αναμέτρησης είχε οριστεί ο Σεργκέι Σμόλικ: Διεθνής, από τους πιο αξιοσέβαστους διαιτητές της χώρας και έχοντας ψηφιστεί ως ο κορυφαίος της προηγούμενης σεζόν.
Μέχρι και στο «Γουέμπλεϊ» είχε σφυρίξει στο παρελθόν σε φιλικό παιχνίδι της εθνικής Αγγλίας.
Αφού λοιπόν το πρώτο ημίχρονο κύλησε χωρίς τίποτα περίεργο, με το ξεκίνημα του β’ μέρους ο Σμόλικ άρχισε να φέρεται περίεργα:
Σφύριζε ασυνάρτητα, έκανε παραπάνω χειρονομίες απ’ όσες χρειαζόταν, έχανε φάσεις.
Πράγμα όχι περίεργο, αν σκεφτεί κανείς ότι ολόκληρο το δεύτερο 45λεπτο το έβγαλε βιδωμένος στο κέντρο του γηπέδου!
Όπως είναι λογικό, οι παίκτες, οι προπονητές και ο κόσμος θορυβήθηκαν. Ωστόσο, παρά την περίεργη εικόνα του ρέφερι (να σφυρίζει εν στάσει από τη σέντρα, χωρίς συνεννόηση με τους βοηθούς του και φυσικά χωρίς να θεωρήσει αναγκαίο το να χρησιμοποιήσει κίτρινη ή κόκκινη κάρτα) όλοι θεώρησαν πως απλά αντιμετωπίζει κάποιο πρόβλημα τραυματισμού.
Και όντως αυτό φάνηκε να επιβεβαιώνεται στη λήξη του αγώνα (που παρεμπιπτόντως έληξε 1-1). Τότε ο Σμόλικ… δίπλωσε και φάνηκε να υποφέρει από κάποιο σπασμό στη μέση.
Αμ δε…
Χρειάστηκε να περάσουν λίγα μόλις δευτερόλεπτα, μέχρι να τον πλησιάσουν οι υπόλοιποι αξιωματούχοι του αγώνα, ώστε να καταλάβουν (εκείνοι από τη μυρωδιά και οι θεατές από το τρέκλισμα) ότι ο ρέφερι ήταν… ζάντα!
Τι κι αν αποδείχθηκε λοιπόν στις εξετάσεις που του έγιναν έπειτα στο νοσοκομείο ότι στο αίμα του υπήρχε τεράστια ποσότητα αλκοόλ;
Τι κι αν προκλήθηκε σάλος στο ποδόσφαιρο της χώρας και το περιστατικό έκανε τον γύρο του κόσμο ως ένα από τα πιο περίεργα που έχουν συμβεί ποτέ σε αγώνα;
Τι κι αν πλήρωσε ακριβά αυτά τα… 60-65 ποτηράκια βότκα (πιθανότατα χωρίς μεζέ, αν κρίνουμε εκ του αποτελέσματος) με το τέλος της διαιτητικής του καριέρας;
Με το βάδισμα αλά… Jack Sparrow, το ευτυχισμένο χαμόγελο δεμένο στον σβέρκο και την ανταπόδοση της αποθέωσης ενώ αποχωρούσε «κόκκαλο» από το γήπεδο, ο Σεργκέι Σμόλικ είχε κερδίσει ήδη μια θέση στην αιωνιότητα (και στις καρδιές μας)!
