Κυκλοφόρησε πίνακας του ΣΚΑΙ που δείχνει πώς ψήφισαν οι διάφορες κοινωνικές ομάδες.[1] Οι αριθμοί αποτυπώνονται στον πίνακα #1. Έτσι π.χ. βλέπουμε ότι μεταξύ των συνταξιούχων το 45% ψήφισε ΝΔ, το 28% Σύριζα, και το 27% άλλα κόμματα. Όμως αυτός ο πίνακας είναι κάπως παραπλανητικός με την εξής έννοια.
Στην δεύτερη γραμμή ως προς τους δημόσιους υπαλλήλους βλέπουμε ότι 33% ψήφισε ΝΔ ενώ το 37%, μόνο λίγο μεγαλύτερο ποσοστό, ψήφισε Σύριζα. Όμως η εκλογική δύναμη του Σύριζα (το συνολικό ποσοστό που πήρε) ήταν σημαντικά μικρότερο καθώς πήρε το 31,5% των ψήφων ενώ η ΝΔ πήρε το 39,9%. Το πραγματικό προβάδισμα του Σύριζα μεταξύ των δημοσίων υπαλλήλων είναι λοιπόν μεγαλύτερο απ’ ότι φαίνεται να δείχνει ο πίνακας #1.
Με αυτή την έννοια ο πίνακας #2 είναι πιο αποκαλυπτικός καθώς συγκρίνει τι ποσοστά πήρε κάθε ένα από τα μεγάλα κόμματα *σε σχέση* με την συνολική του εκλογική του δύναμη. Έτσι π.χ. όταν ο Σύριζα πήρε το 31,5% όλων των ψήφων αλλά το 37% των ψήφων των δημοσίων υπαλλήλων σημαίνει ότι η δημόσιοι υπάλληλοι επέλεξαν Σύριζα με 37% / 31,5% = 1,17 δηλαδή κατά 17% μεγαλύτερη θέρμη από τον μέσο ψηφοφόρο. Αντίστροφα δημόσιοι υπάλληλοι επέλεξαν ΝΔ με 33% / 39,9% = 0,83 ή κατά -17% λιγότερη θέρμη από τον μέσο ψηφοφόρο.[2] Συγκρίνοντας λοιπόν τον μέσο δημόσιο υπάλληλο με τον μέσο ψηφοφόρο βλέπουμε μια πολύ σημαντική τάση υπέρ του Σύριζα και κατά της ΝΔ. Η εξήγηση είναι προφανής – οι δημόσιοι υπάλληλοι υπολογίζουν ότι παρά τις προεκλογικές υποσχέσεις του Μητσοτάκη ο Τσίπρας είναι πιο πιθανό να παλέψει για τα προνόμιά τους. Προσωπικά κρίνω ότι το “προέχει να φύγει ο Σύριζα” που ήταν το κυρίαρχο προεκλογικό μήνυμα της ΝΔ έσπρωξε πολλούς δημόσιους υπαλλήλους να σκεφτούν ότι καλό θα ήταν ο Μητσοτάκης να έχει μια δυνατή αντιπολίτευση απέναντί του. Οπότε το προεκλογικό μήνυμα της ΝΔ ίσως δεν λειτούργησε υπέρ της ψαλίδας αλλά υπέρ του δικομματισμού. Βοηθώντας τόσο την ΝΔ όσο και το Σύριζα και με αυτή την έννοια βλάπτοντας την ανανέωση της πολιτικής στην χώρα μας. (Το δικό μου κόμμα, η Δημιουργία Ξανά, σαφώς επλήγη, και είναι αξιοσημείωτο πως ένα τόσο ανόητο σλόγκαν “προέχει να φύγει ο αντίπαλός μου” παρέσυρε πάρα πολλούς νοήμονες ψηφοφόρους.)
Παρατηρώντας τις άλλες γραμμές του πίνακα #2, βλέπουμε ότι αντίστροφα οι συνταξιούχοι επιλέγουν με +14% ΝΔ και με -12% Σύριζα. Αυτό παρότι η κυβέρνηση Σύριζα προσπάθησε και πέτυχε να διατηρήσει τις υψηλές παλιές συντάξεις που είναι και η πλειοψηφία. Εδώ η εξήγηση μπορεί να είναι ότι οι μεγαλύτερης ηλικίας είναι εκ φύσης συντηρητικοί. Εντυπωσιακή είναι η τεράστια ψαλίδα μεταξύ των ανέργων που επιλέγουν με +34% Σύριζα και -26% ΝΔ – κάτι ανεξήγητο καθώς οι τουλάχιστον υποσχόμενες πιο φιλελεύθερες πολιτικές της ΝΔ θα έφερναν μεγαλύτερη απασχόληση. Η μόνη εξήγηση που βρίσκω εδώ είναι ότι όσο πιο απελπισμένος τόσο πιο αυτοκαταστροφικά ψηφίζει κάποιος. Μπορεί επίσης μετά 11 χρόνια ύφεσης (στους περισσότερους τομείς της οικονομίας πέραν του εποχιακού τουρισμού) οι άνεργοι να έχουν χάσει κάθε ελπίδα βελτίωσης των πραγμάτων και να ανταμείβουν το Σύριζα για τις επιδοτήσεις που τους έδωσε. Επίσης οι φοιτητές επιλέγουν με +22% Σύριζα και με -12% ΝΔ. Εδώ η δημοφιλία της αριστεράς στα πανεπιστήμια είναι η πιθανή εξήγηση. Οι νοικοκυρές επιλέγουν Σύριζα με 0% δηλαδή το ίδιο όπως ο μέσος ψηφοφόρος (και πράγματι στον πίνακα #1 βλέπουμε ότι 32% των νοικοκυρών ψήφισαν Σύριζα, δηλαδή το ίδιο όπως ο μέσος ψηφοφόρος), αλλά με +23% επέλεξαν ΝΔ. Και εδώ η εξήγηση είναι δύσκολη – ίσως ο λόγος είναι ότι η ΝΔ εκμεταλλεύθηκε καλύτερα στα λαϊκίστικα πρωϊνάδικα στην τηλεόραση. Και το -32% στα άλλα κόμματα, σημαίνει ότι οι νοικοκυρές πιστεύουν στον δικομματισμό περισσότερο από κάθε άλλη ομάδα. Οι αγρότες επέλεξαν ελαφρώς ΝΔ με +6%, απέρριψαν με -17% Σύριζα, αλλά επέλεξαν με +12% κάποιο άλλο κόμμα. Δυστυχώς δεν είχα στοιχεία για να αναλύσω μεμονωμένα τα άλλα κόμματα, αλλά εκ πρώτης όψης μοιάζει ότι οι αγρότες απορρίπτουν τον δικομματισμό. Όπως κάνουν οι ιδιωτικοί υπάλληλοι που με +12% προτιμούν άλλα κόμματα ενώ απορρίπτουν ελαφρώς με -5% και ΝΔ και Σύριζα. Τέλος οι ελεύθεροι επαγγελματίες είναι με +10% σαφώς υπέρ της ΝΔ και με -13% κατά του Σύριζα. Ένα δύσκολο αποτέλεσμα να εξηγήσει κανείς καθώς καταλαβαίνω η κυβέρνηση Σύριζα μείωσε αρκετά τις εισφορές των περισσότερων ελεύθερων επαγγελματιών (αν και συνολικά αύξησε τα βάρη των εισφορών στην οικονομία [3]).
Τώρα αυτές οι οκτώ κοινωνικές ομάδες έχουν σε σημαντικό βαθμό διαφορετικά μεγέθη, δηλαδή δεν είναι κάθε ομάδα το ίδιο σημαντική από την οπτική γωνία των κομμάτων. Δεν βρήκα κάποια αξιόπιστη πηγή με δεδομένα ως προς το πως κατανέμονται αυτές οι ομάδες στον πληθυσμό των ψηφοφόρων, όμως με έμμεσο τρόπο μπόρεσα να υπολογίσω αυτή την κατανομή.[4] Το αποτέλεσμα αποτυπώνεται στον πίνακα #3. Βλέπουμε π.χ. ότι οι φοιτητές στο 5% είναι η μικρότερη ομάδα ψηφοφόρων ενώ οι συνταξιούχοι στο 27% η μεγαλύτερη. Επίσης βλέπουμε ότι περίπου 4 στους 10 ψηφοφόρους είναι συνταξιούχοι και δημόσιοι υπάλληλοι, και περίπου 6 στους 10 ψηφοφόρους (συνταξιούχοι, δημόσιοι υπάλληλοι, άνεργοι, φοιτητές, νοικοκυρές) βρίσκονται εκτός του ανταγωνιστικού τομέα της οικονομίας.
Στον πίνακα #4 συνδυάζω τα στοιχεία του #1 και #3 για να υπολογίσω πως κατανέμονται οι κοινωνικές ομάδες στους ψηφοφόρους κάθε κόμματος. Έτσι π.χ. βλέπουμε ότι στους 100 ψηφοφόρους της ΝΔ οι 30 είναι συνταξιούχοι, οι 9 δημόσιοι υπάλληλοι, οι 4 άνεργοι, κοκ. [5] Σε αυτό τον πίνακα παρατηρούμε ότι παρά τις διαφορές μεταξύ των δυο μεγάλων κομμάτων, η γενική κατανομή είναι αρκετά κοντά. Έτσι μεταξύ των 100 ψηφοφόρων της ΝΔ οι 39 είναι συνταξιούχοι και δημόσιοι υπάλληλοι (δηλαδή άμεσα εξαρτώμενοι από το κράτος), ενώ μεταξύ των 100 ψηφοφόρων του Σύριζα είναι οι 38, δηλαδή πρακτικά ο ίδιος αριθμός. (Ότι κερδίζει η ΝΔ στους συνταξιούχους το κερδίζει ο Σύριζα στου δημόσιους υπαλλήλους.) Αν προσθέσει κανείς τις πέντε πρώτες ομάδες που δεν παίρνουν μέρος στην ανταγωνιστική οικονομία τότε 58 στους 100 ψηφοφόρους της ΝΔ ανήκουν σε αυτή την ομάδα και 61 στους 100 του Σύριζα. Ο ομάδες της ανταγωνιστικής οικονομίας (αγρότες, ιδιωτικοί υπάλληλοι, και ελεύθεροι επαγγελματίες) είναι η μειοψηφία: 42 μεταξύ των 100 ψηφοφόρων της ΝΔ και 39 μεταξύ των 100 ψηφοφόρων του Σύριζα. Η παραπλήσια κατανομή των ομάδων στα δυο μεγάλα κόμματα ίσως εξηγεί και το πόσο κοντά είναι στην ουσία οι πολιτικές τους που είναι κατά βάση της συντήρησης του πελατειακού κρατισμού. Δηλαδή ακριβώς του μη βιώσιμου συστήματος που σταθερά βουλιάζει την χώρα μας.[6]
Τα πράγματα μπορεί να είναι ακόμα χειρότερα από την σκοπιά της ανταγωνιστικής οικονομίας. Από τους χοντρικά 40 στους 100 ψηφοφόρους είτε της ΝΔ είτε του Σύριζα που ανήκουν σε κάποια από τις τρεις ομάδες της ανταγωνιστικής οικονομίας, πολλοί μπορούν επίσης να εξαρτώνται από το κράτος. Έτσι για έναν αγρότη οι κρατικές επιδοτήσεις είναι σημαντικές. Και πολλοί ελεύθεροι επαγγελματίες έχουν μηδαμινά έσοδα και μπορεί να εξαρτώνται οικονομικά π.χ. από μια σύζυγο δημόσια υπάλληλο ή μια μητέρα συνταξιούχο.
Καταλήγω ότι πιθανώς μόνο οι 30 στους 100 ψηφοφόρους των μεγάλων κομμάτων βγάζουν το ψωμί τους στην ανταγωνιστική οικονομία, και αυτό μπορεί να εξηγεί γιατί ΝΔ και Σύριζα βάζουν πάντα τελευταία προτεραιότητα στις ανάγκες της παραγωγικής Ελλάδας. Και αυτοί οι ψηφοφόροι δεν διαχωρίζουν με σαφήνεια μεταξύ ΝΔ και Σύριζα (δηλαδή δεν είναι ότι η ΝΔ τους έχει πείσει ότι θα βοηθήσει την παραγωγική οικονομία καλύτερα από το Σύριζα), οπότε και τα δυο μεγάλα κόμματα λίγο ψηφοθηρικό λόγο έχουν να ανταγωνιστούν ως προς την επίλυση των δύσκολων προβλημάτων της παραγωγικής οικονομίας. Και για την οποία λύση απαιτούνται μεγάλες μειώσεις στην φορολογία και άρα μεγάλες μειώσεις στις κρατικές δαπάνες που μέχρι τώρα φτάνουν στους άλλους 70 – έτσι ώστε να κλείσει το χάσμα μεταξύ κρατικοδίαιτων και βιοπαλαιστών.[7] Έτσι και τα δυο μεγάλα κόμματα αρκούνται στα εύκολα λόγια (“θα φέρουμε επενδύσεις”, “θα αυξήσουμε τον ελάχιστο μισθό”, “θα πείσουμε τους επιχειρηματίες να μοιράζονται τα κέρδη τους με τους εργαζόμενους”, “θα δίνουμε περισσότερα επιδόματα”, κοκ).
Αν η επάνω ανάλυση είναι σωστή σημαίνει ότι έχουμε πέσει σε έναν φαύλο κύκλο του να ανταλλάσσεται η μια κυβέρνηση του πελατειακού κρατισμού με την άλλη. Η μεγάλη πλειοψηφία των ψηφοφόρων είναι 1) κρατικοδίαιτοι (αυτοί των οποίως σε σημαντικό βαθμό το εισόδημα προέρχεται από το κράτος – δημόσιοι υπάλληλοι, συνταξιούχοι, εν μέρει άνεργοι και αγρότες) και 2) όσοι άλλοι δεν παίρνουν μέρος στην ανταγωνιστική οικονομία (φοιτητές, νοικοκυρές). Οι περισσότεροι απ’ αυτούς μπορεί πραγματικά να πιστεύουν ότι το κράτος είναι ή μπορεί να είναι μια ανεξάντλητη πηγή χρημάτων. Και το ότι εννιά χρόνια μετά την χρεοκοπία Καραμανλή και χωρίς να έχουμε αλλάξει ουσιαστικά τίποτα η ζωή συνεχίζεται και το χρήμα συνεχίζει να ρέει τους δίνει την εντύπωση ότι το σημερινό σύστημα είναι βιώσιμο και θα συνεχίσει επ’ αόριστον.[8] Από την άλλη αυτοί που δεινοπαθούν στην ανταγωνιστική οικονομία χωρίς να έχουν πρόσβαση σε κρατικό χρήμα ή φεύγουν από την Ελλάδα (αν είναι νέοι και μορφωμένοι, όπως έκαναν ήδη πάνω από 600.000) ή βυθίζονται στην μοιρολατρία που τους σπρώχνει προς την απάθεια ή τους κάνει εύκολη λεία στον κάθε πολιτικό που υπόσχεται εύκολες ή ακόμα και μαγικές λύσεις.
Είναι ένας φαύλος κύκλος διότι δεν υπάρχει κανονικός τρόπος η Ελλάδα να βγει από αυτόν. Ένα μικρό κόμμα που λέει στον κόσμο την δυσάρεστη για μερικούς αλήθεια τιμωρείται με αποτελέσματα μικρότερα του 1%. Νέα κόμματα που υπόσχονται μαγικά πράγματα ανταμείβονται με είσοδο στην βουλή. Και κερδίζουν την εξουσία μόνο τα κόμματα που υπόσχονται ότι με την κυβέρνησή τους τα πράγματα θα βελτιωθούν καλά *χωρίς* να στενοχωρηθεί κανείς. Ο λόγος είναι ότι, όπως είδαμε, οι πελατειακές ή άσχετες με την οικονομία ομάδας μοιράζονται περίπου ισόποσα στα δυο μεγάλα κόμματα, οπότε ο ανταγωνισμός μεταξύ τους εγγυάται ότι κανένα από τα δυο δεν τολμά να προτείνει κάτι για να βγει από τον φαύλο κύκλο. Έτσι όταν πάρουν την κυβέρνηση (Σαμαράς το 2012, Σύριζα το 2015, Μητσοτάκης τώρα) *δεν* θα επικεντρωθούν στο ουσιαστικό (την επανόρθωση της οικονομίας μέσω της ανατροπής του κρατισμού) αλλά σε σημειολογικά όπως είναι η “ανθρωπιά” και ο “κοινός άνθρωπος στην εξουσία” (στην περίπτωση του Σύριζα) και η “τάξη” και οι “άριστοι στην εξουσία” (στην περίπτωση της ΝΔ). Αλλά και τα δυο δεν έκαναν τίποτα και αν μη τι άλλο συνέβαλαν στο ότι ο πελατειακός κρατισμός στην χώρα μας κτίζει όλο και πιο αδίστακτους μηχανισμούς αφαίρεσης χρημάτων από αυτούς που τα παράγουν για να τα μοιράσει στους κρατικοδίαιτους που ανεβάζουν και κατεβάζουν κυβερνήσεις.[7] Και δεν φαίνεται να αλλάζει τίποτα με την νέα κυβέρνηση. Π.χ. τις προάλλες ακούσαμε ότι θα “σώσει” την ΔΕΗ και τους εργαζόμενους (των οποίων το μέσο μισθολογικό κόστος είναι ακόμα και σήμερα 4.000 ευρώ το μήνα).
Πηγή: kourdistoportocali.com
