«Ένας πατέρας αξίζει περισσότερο από εκατό δασκάλους» έλεγε κάποιος κάποτε.
Τί ήταν πατέρας μου; Ήταν το σπίτι, που μέσα του έφεγγε γλυκά η ζωή;
Χέρι, που τάιζε, σαν το σπουργίτι,
τα όνειρά μου βράδυ – πρωί;
Η Μέρα του Στυλοβάτη της ζωής μας, του αγαπημένου μας Πατέρα. Με αυτήν τη Μέρα, έχουμε την ευκαιρία να τιμήσουμε τον γεννήτορά μας, τον τροφό μας, τον παιδαγωγό μας, αυτόν που μας δίνει όλα τα εφόδια για να μεγαλώσουμε – και, κυρίως, που γίνεται παράδειγμα μίμησης μιας ολόκληρης ζωής για το παιδί του. «Ένας πατέρας αξίζει περισσότερο από εκατό δασκάλους» έλεγε κάποιος κάποτε. Κι αυτή η φράση ισχύει ακόμα και σήμερα που – λόγω δυναμικής της γυναίκας – αρκετές μητέρες είναι διαζευγμένες.
Πλησιάζουμε στην τρίτη Κυριακή του Ιουνίου. Η Παγκόσμια Ημέρα του Πατέρα πρωτογιορτάστηκε στις 19 Ιουνίου 1910 – κι έκτοτε, γιορτάζεται κάθε τρίτη Κυριακή του Ιουνίου. Με ευχές λοιπόν, απ’ όλη την οικογένεια, τιμάμε τον πατέρα μας – ή ακόμα και τον πατέρα του πατέρα μας ή και τον πατέρα της μητέρας μας, που είναι ο παππούς μας.
Πώς όμως να δοθεί προσοχή στο ποιός είναι ο ρόλος του – που είναι σημαντικός στην ανατροφή των παιδιών – όταν η κοινωνία τώρα κυριαρχείται από τάσεις φεμινιστικές, σε σημείο που κάποιες να θεωρούν ανύπαρκτο ή αδιάφορο αυτόν τον ρόλο του, ειδικά μετά από ένα διαζύγιο; Ο Θεός, σύμφωνα με τα κοινωνικά δεδομένα μας, έπλασε με ισότητα τα δύο φύλα. Επομένως, το ένα φύλο συμπληρώνει το άλλο. Έτσι, ακόμα και σε περιπτώσεις διαζυγίου, ο ρόλος του πατέρα συνεχίζει να υπάρχει, γιατί το παιδί έχει ανάγκη από τη συμπλήρωση του «είναι» του μέσα από το αρσενικό πρότυπο. «Ας μην αποκόβουν λοιπόν τους δεσμούς του με τα παιδιά οι διαζευγμένες μητέρες» λέει η Σόφη Λύσσαρη. «Αρκετά υποφέρει ένα παιδί μέσα από ένα διαζύγιο. Η σωστή μάνα οφείλει να μη ζητάει συμμάχους ενάντια στον πρώην σύζυγό της, χρησιμοποιώντας το παιδί τους. Οφείλει να παροτρύνει το παιδί σε μια υγιή σχέση με τον πατέρα του».
Έτσι, μετά από τις γνωστές γιορτές, τη Γιορτή του Έρωτα (δηλαδή του Αγίου Βαλεντίνου), τη Γιορτή της Γυναίκας, και τη Γιορτή της Μητέρας, ξεπροβάλει εδώ στην Ελλάδα, δειλά δειλά κάπου στα αζήτητα, και η Γιορτή του Πατέρα. Κι αυτή ξενόφερτη γιορτή, όπως οι προηγούμενες. Κι αυτή από την Αμερική, όπως οι προηγούμενες.
Σ’ αυτή τη Μέρα είναι αναπόφευκτο να σκεφτούμε και μια λεπτομέρεια: Μέσα στο σημερινό ανταγωνισμό που ζούμε, λογικό θα ήταν τη γιορτή αυτή να την καθιέρωσε Άντρας – σε αντίπραξη προς τη Γιορτή της Μητέρας, που είναι κατά πολύ πιο διαδεδομένη.
Κι όμως, όσο κι αν φαίνεται απίστευτο, η Γιορτή του Πατέρα ήτανε τελικά επινόηση της Γυναίκας! Τη σκέφτηκε στην Ουάσιγκτον η Σονόρα Σμαρτ Ντοντ το 1910,, όταν, εμπνευσμένη από τη Γιορτή της Μητέρας που γιορτάζεται κάθε πρώτη Κυριακή του Μαΐου, θέλησε να τιμήσει τον πατέρα της Γουίλιαμ Τζάκσον Σμαρτ, βετεράνο του Αμερικανικού Εμφυλίου, ξέρετε των Βορείων και των Νοτίων, που ανέθρεψε μονάχος του τα έξη παιδιά της οικογένειας.
Το ίδιο, μ’ εκείνον τον πατέρα, έμελλε να εξελιχθεί και ο πατέρας της εποχής μας. Είναι ένα πρόσωπο που άλλαξε σημαντικά το ρόλο του μέσα στο χρόνο. Σήμερα, στο πλευρό μιας εργαζόμενης μητέρας, βοηθάει – όσο κι εκείνη – στην ανατροφή των παιδιών. Ρόλοι μοιρασμένοι, αλλά πάντα ο πατέρας στην οικογένεια αποτελεί το «πρότυπο» για τα παιδιά. Κι αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάν ποτέ οι μητέρες. Ο πατέρας του Βίκτωρα Ουγκώ έλεγε, επειδή έβλεπε ότι ο νεαρός γιος του ακολουθούσε τα πιστεύω της μητέρας του: «Το παιδί είναι της μητέρας, αλλά ο άντρας θα είναι του πατέρα». Όπως και έγινε.
Πενηνταδύο χώρες, έκτοτε, ακολούθησαν το παράδειγμα των Ηνωμένων Πολιτειών. Με εξαίρεση την Αυστραλία, που γιορτάζει την Ημέρα του Πατέρα στην πρώτη Κυριακή του Σεπτεμβρίου. Εδώ στην Ευρώπη, καθιέρωσαν και μια άλλη γιορτή: Να γιορτάζονται μια εβδομάδα νωρίτερα και οι διαζευγμένοι πατεράδες – εξαιτίας της απαξίωσης του πατέρα από τη Δικαιοσύνη στα διαζύγια. Έτσι, η γιορτή αυτή έχει και μια άλλη δυναμική, όταν μάλιστα τα σχολεία είναι ακόμα ανοικτά, ώστε να διδάξουν οι δάσκαλοι τον ρόλο καθώς και τις αξίες του Πατέρα στην οικογένεια.
Ως σύμβολο της Μέρας επικράτησε το τριαντάφυλλο: Το άσπρο για τους ζωντανούς πατέρες, το κόκκινο για τους νεκρούς πατέρες. Άλλη μια γιορτή της σύγχρονης αγοράς; Μπορεί να είναι κι έτσι. Αλλά δεν παύει να είναι και μια ευκαιρία, για ένα ευχαριστώ. Οι μπαμπάδες όλου του κόσμου έχουνε πλέον κι αυτοί την γιορτή τους. Και οφείλουμε να πούμε ένα μεγάλο ευχαριστώ σ’ αυτούς που μας μεγάλωσαν με τόσους κόπους και με τόσες θυσίες. Και κυρίως, που μας έκαναν, με την παρουσία τους, περήφανους.
Τί ήταν πατέρας μου; Η σιγουριά μου
πως είχα μέρος να κοιμηθώ;
Η περηφάνεια μου, που ήταν χαρά μου,
πως είχα πλάι του να περπατώ;
cretalive.gr
