Στις 8 Αυγούστου 1953 υπογράφτηκε στο Λονδίνο, σύμφωνο με το οποίο απάλλασσε τη Γερμανία από την καταβολή των πολεμικών αποζημιώσεων του Β’ ΠΠ και στη διαγραφή των απαιτήσεων από 70 χώρες.
Πρόκειται για την περίφημη συμφωνία του Λονδίνου για τα Εξωτερικά Χρέη της Γερμανίας – γνωστή ως London Agreement on German External Debts.
Σύμφωνα με τους πιο μετριοπαθείς υπολογισμούς, οι απαιτήσεις της χώρας μας ανέρχονται στα 280 δισ. έως 340 δισ. Ευρώ.
Το αποκαλούμενο «γερμανικό θαύμα», που ακολούθησε τις επόμενες δεκαετίες της ανάπτυξης, δεν οφείλεται μόνο από την εργατικότητα του γερμανικού λαού και τη βοήθεια των Αμερικάνων, αλλά -όπως συμφωνούν και Γερμανοί ιστορικοί- η πορεία της χώρας δεν θα ήταν η ίδια εάν το χρέος δεν είχε διαγραφεί.
Σε ό,τι αφορά στην Ελλάδα οι αποζημιώσεις αφορούν τις κάθε μορφής καταστροφές που υπέστη το ελληνικό κράτος όχι ως αποτέλεσμα πολεμικών επιχειρήσεων, αλλά και τις αποζημιώσεις που διεκδικούν οι απόγονοι των θυμάτων από μαζικές σφαγές αμάχων που πραγματοποιήθηκαν στο πλαίσιο της ναζιστικής τακτικής για αντίποινα.
(Σημειώνεται ότι η υπάρχει και η ελληνική διεκδίκηση για την έντοκη αποπληρωμή του αναγκαστικού κατοχικού δανείου που «άρπαξε» η Γερμανία από την τράπεζα της Ελλάδας, το οποίο είναι ένα διαφορετικό θέμα από τις πολεμικές αποζημιώσεις).
Ο Γερμανός ειδικός σε ζητήματα χρέους Γιούργκεν Κάιζερ, μέλος του συνδέσμου erlassjahr.de για τη μείωση του χρέους των υπό ανάπτυξη χωρών, είχε αναφέρει στη DW ότι για χρόνια οι Γερμανοί απωθούσαν το γεγονός ότι η χώρα τους μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν υπερχρεωμένη, όπως σήμερα η Ελλάδα ή κάποιες υπό ανάπτυξη χώρες:
«Μαθαίναμε τότε ότι το οικονομικό θαύμα οφειλόταν στην εργατικότητα του λαού μας και στους Αμερικανούς, οι οποίοι μας βοήθησαν με χρήματα και για αυτό εμείς τους στηρίζουμε όπου μπορούμε. Αυτά γνώριζα για τη περίοδο αυτή. Δυστυχώς ένα κομμάτι της ιστορίας μας αγνοήθηκε επιμελώς».
Περίπου 70 χώρες είχαν απαιτήσεις έναντι της Γερμανίας τόσο από την προπολεμική, όσο και από τη μεταπολεμική περίοδο. Το συνολικό χρέος της Γερμανίας ανέρχονταν γύρω στα 30 δισ. μάρκα.
Η συμφωνία του ’53 δημιούργησε τις προϋποθέσεις για να γίνει η Γερμανία εξαγωγική δύναμη. Διότι η Γερμανία ήταν υποχρεωμένη να εξυπηρετεί το χρέος της μόνο αν κέρδιζε χρήματα από τις εξαγωγές.
Η ιστορικός Ούρσουλα Ρόμπεκ-Γιασίνσκι τονίζει ότι δεν είναι εύκολη η σύγκριση της μεταπολεμικής Γερμανίας με τη σημερινή Ελλάδα. Παρόλα αυτά οι Γερμανοί, λέει, δεν θα έπρεπε να ξεχνούν στις διαπραγματεύσεις με την Ελλάδα ότι κάποτε και η Γερμανία ήταν υπερχρεωμένη και χρειάστηκε βοήθεια. Πόσο μάλλον που τότε στο Λονδίνο η Ελλάδα ανήκε στους δανειστές και αποδέχθηκε κι εκείνη τη διαγραφή του χρέους της τότε Δυτικής Γερμανίας.
Επί τη ευκαιρία, να αναρωτηθούμε, σε ποιο στάδιο των δραστηριοτήτων της βρίσκεται η εδώ και τρία χρόνια εξαγγελθείσα περίφημη επιτροπή για την διεκδίκηση της καταβολής των γερμανικών πολεμικών αποζημιώσεων και της αποπληρωμής του κατοχικού δανείου;
